Η Καλή Ρουθ!
Έπαιρνε από πίσω τους θεριστές και μάζευε τα πεσμένα στάχυα.
Έξυπνο! («Στα σκουπίδια βρίσκουν τα σκυλιά φαγητό»)
Αλλά και κάπως απατεών. Άλλοι σπέρνουν, άλλοι θερίζουν – και κάποιοι ζουν ως παράσιτα. Κλέβουν στάχυα, κλέβουν ιδέες, κλέβουν σχέδια. Πάνε σκυφτά και κλέβουν.
Με γοήτευε από μικρό η Καλή Ρουθ, διότι είχε αυτή την τυχοδιωκτική και αμφίσημη πλευρά. Όταν πέθανε ο άντρας της, αντί να γυρίσει στο πατρικό της, προσκολλήθηκε στην πεθερά της και πήραν δρόμο για τη Βηθλεέμ, να ξαφρίσουν έναν ενάρετο γέροντα ονόματι Βοόζ. Η Ρουθ, που οι εικόνες τη δείχνουν γριά ξερακιανή αλλά στην πραγματικότητα ήταν στην πλήρη άνθησή της και με ορμές που ο άντρας της δεν είχε προλάβει να εισακούσει, ζήτησε από τον γέρο να την αφήσει να μαζεύει τα πεσμένα στάχυα τις μέρες του θερισμού. Πρέπει να έσκυβε με ιδιαίτερη χάρη, διότι ο ευσπλαχνικός ιδιοκτήτης παρήγγειλε στους δούλους του να ρίχνουν επίτηδες πιο πολλά στο χώμα. Ώσπου μια νύχτα, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, η πεθερά της τη δασκάλεψε να πάει σε μια θημωνιά όπου κοιμόταν ο Βοόζ, να σηκώσει το σεντόνι του και να μπει από κάτω. Τόσο απλά. Μετά, παντρεύτηκαν. (Με πόση φυσικότητα, στην Παλαιά Διαθήκη, οι ευσεβείς πατέρες διαπράττουν όλα όσα η Καινή Διαθήκη θα ονομάσει ακολούθως «διαστροφές» κι «εγκλήματα», είναι απορίας άξιον – και διασκεδαστικότατο: πορνείες, αιμομιξίες, δολοφονίες, ψέματα, αδελφοκτονίες... υπήρξε κινητικότης στο Ισραήλ.)
Η άλλη πλευρά της Ρουθ, όμως, η υπολογιστική, έχει να κάνει με αυτό που είπαμε αρχικά: τον παρασιτισμό (και τη λογοκλοπή) ως επάγγελμα. Συνηθίζω έτσι να λέω όσες καλοπαντρεύονται επειδή ξέρουν να τουρλώνονται όμορφα, επειδή τις αφήνεις να σκύβουν στο χωράφι σου. Όσες με τα παρασπόρια σου κάνουν δουλίτσα.
Αλλά έτσι μοίρασε τα ζώα που είμαστε η Παλαιά Διαθήκη. Τουλάχιστον εμπλούτισε το μίζερο διαμοιρασμό με μπόλικο αίμα και σπέρμα.