Οι επιθέσεις στη νεαρή και ραγδαία ανεχόμενη βουλευτή των Δημοκρατικών όχι μόνο από την άκρα δεξιά αλλά και από κάποιος κεντρώους παλαιοκομματικούς παράγοντες μέσα από την ίδια της την παράταξη, κυμαίνονται μεταξύ υστερίας και γελοιότητας. Και τελικά ωφελούν την ίδια και τους στόχους της, όπως γράφει στο κείμενο του στο περιοδικό Rolling Stone, ο πάντα ασεβής προς τις αγκυλώσεις του πολιτικού κατεστημένου, αρθρογράφος Matt Taibbi:
«...Το γεγονός ότι εξελέγη πανηγυρικά παρά την απουσία υποστήριξης τόσο από το «βαθύ» Δημοκρατικό κόμμα όσο κι από τους διάφορους δωρητές και χορηγούς στους οποίους στηρίζονται οι περισσότεροι πολιτικοί, δεν σημαίνει βεβαίως ότι ο πολιτικός λόγος της έχει εγγενώς μεγαλύτερο κύρος. Αλλάζει όμως κάπως τη δυναμική ολόκληρου του συστήματος. Οι υποστηρικτές της AOC την έστειλαν στην Ουάσιγκτον για να κάνει φασαρία χωρίς να έχει πάνω από το κεφάλι της μια σέχτα δωρητών που φρικάρουν όποτε μιλάει για τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου. Βρίσκεται εκεί για να γίνει το κακό σπυρί του πολιτικού κατεστημένου, και μέχρι στιγμής αυτό λειτουργεί.
Όλοι αυτοί που ενορχηστρώνουν τις επιθέσεις στην Οκάσιο-Κορτέζ, προφανώς δεν συνειδητοποιούν πόσο διεγερτικό είναι το αρνητικό τους μήνυμα. Αν ήταν έξυπνοι, θα την αγνοούσαν.
Βρίσκεται εκεί για να υπονομεύσει τις ψευδαισθήσεις των αντιπροσώπων που νομίζουν ότι οι ανακοινώσεις των πολιτικών αρχηγών τους και των χορηγών και των σχολιαστών υψηλού προφίλ στους New York Times, στην Washington Post και στο CNN, έχουν τόσο εξαιρετική σημασία. Και ευλόγως τρέφουν τέτοιες ψευδαισθήσεις από τη στιγμή που οι περισσότεροι χρωστάνε την πολιτική τους καριέρα σε τέτοιους ανθρώπους.
Θα μπορούσε να πει κανείς πάντως ότι η περίπτωση της Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ έχει ένα κοινό στοιχείο με την αντίστοιχη του Ντόναλντ Τραμπ. Όπως κι ο Τραμπ, έτσι κι εκείνη κατά πάσα πιθανότητα τσιμπάει καμιά ντουζίνα ψήφους κάθε φόρα που κάποιος παλαιοκομματικός παράγοντας ωρύεται δημοσίως εναντίον της.
Με κάποιο τρόπο, και ενώ έχουμε μπει στον τρίτο χρόνο από τις εκλογές του 2016, οι οποίες ήταν ίσως η πιο γλαφυρά παραστατική εκδήλωση της δυσανεξίας μεγάλου μέρους του κοινού προς την Ουάσιγκτον, αυτοί οι κέρινοι αξιωματούχοι της πολιτικής τάξης ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι συχνά η δυσμένεια που εκφράζουν λειτουργεί αντίστροφα ως επιδοκιμασία στα μάτια πολλών ψηφοφόρων.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Τζο Λίμπερμαν. Ιδού ένα άτομο το οποίο είχε απορριφθεί από το ίδιο του το κόμμα το 2006 αναγκάζοντάς τον να κατέβει στις εκλογές ως ανεξάρτητος υποψήφιος ενάντια στον επίσημο υποψήφιο του Δημοκρατικού κόμματος. Κι όμως, τώρα έχει το θράσος να δηλώνει ότι αν το «νέο πρόσωπο» των Δημοκρατικών είναι η Οκάσιο-Κορτέζ, τότε το κόμμα «δεν έχει φωτεινό μέλλον».
Πόσο ποσοστό των Δημοκρατικών οπαδών, θα λέγατε ότι μαθαίνοντας ότι ο Τζο Λίμπερμαν την αποδοκιμάζει, αντανακλαστικά σκέφτηκαν ότι η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ είναι στον σωστό δρόμο; Εξήντα τοις εκατό; Εβδομήντα ίσως;
Δεν έχω ιδέα αν θα καταλήξει να γίνει μεγάλη πολιτικός ή όχι. Είναι όμως ξεκάθαρο το ότι και μόνο η παρουσία της ξεμασκαρεύει πολλά από τα παρωχημένα τοτέμ που στοιχειώνουν την πρωτεύουσα.
Επιπλέον, η δραστηριότητά της εκθέτει το μέγεθος της αποδοκιμασίας του κοινού στις βασικές πολιτικές αυτών των κύκλων, πολιτικές που θα είχαν ανατραπεί άμεσα και για πλάκα αν με κάποιο τρόπο τις θέταμε προς δημόσια έγκριση σε εθνικό δημοψήφισμα.
Από την άλλη, υπάρχει ένα ευρύτατο φάσμα δημοφιλών πολιτικών ιδεών που το πολιτικό σύστημα υπονομεύει εδώ και δεκαετίες, από την υγεία για όλους και τη νομιμοποίηση της κάνναβης μέχρι την δωρεάν ανώτερη παιδεία και την (πολύ) υψηλότερη φορολόγηση των πλουσίων.
Όπως διαπιστώνουμε διαρκώς, όλοι αυτοί που ενορχηστρώνουν τις επιθέσεις στην Οκάσιο-Κορτέζ, προφανώς δεν συνειδητοποιούν πόσο διεγερτικό είναι το αρνητικό τους μήνυμα. Αν ήταν έξυπνοι, θα την αγνοούσαν. Αν ήταν όμως άλλοι από αυτοί που είναι θα εκπροσωπούσαν πολίτες, όχι χορηγούς...»
Με στοιχεία από το άρθρο του Matt Taibbi στο Rolling Stone, "Alexandria Ocasio-Cortez, Crusher of Sacred Cows"