Είναι εύκολο να βάλουμε τα γέλια βλέποντας έναν ενήλικα ντυμένο με latex κοστούμι σκύλου. Είναι εύκολο να χλευάσουμε κάποιον που στα 40 του ντύθηκε κουτάβι και θέλει να παίζει με τα παιχνίδια του σκύλου. Είναι εύκολο, γιατί ο χλευασμός καλύπτει το πόσο ξένο μπορεί να φαίνεται όλο αυτό ή το πόσο άνετα αισθανθήκαμε σε κάποια φάση της ζωής μας, παριστάνοντας το κουτάβι.
Ή μήπως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά; "Η μυστική ζωή των ανθρώπινων κουταβιών" - εκτός από ντοκιμαντέρ πλέον - είναι μία γεμάτη κατανόηση προσέγγιση, σε έναν κόσμο, μία κοινότητα για την ακρίβεια που ξεκίνησε ως παρακλάδι της σαδομαζοχιστικής κοινότητας και τα τελευταία 15 χρόνια έχει γίνει τάση και πεδίο δόξης λαμπρό για όσους αναζητούν κάποιον με την ίδια ιδιαιτερότητα. Τα "κουτάβια" μπορεί να είναι στρέιτ ή γκέι, αλλά να αγαπούν τα εκκεντρικά δερμάτινα ρούχα, τις φόρμες, τα χάδια στην κοιλιά και τα γαργαλητά στ' αυτιά, να τρώνε και να πίνουν από μπολ, ακριβώς, όπως θα έκανε ένας σκύλος και φυσικά πολύ συχνά επιδιώκουν σχέσεις με "αφεντικά", δηλαδή, με ανθρώπους δεσποτικούς, που μπορούν να χειριστούν ένα "κουτάβι".
Στο ντοκιμαντέρ "Secret Life of the Human Pups", οι τηλεθεατές παρακολουθούν τον Τομ, να μιλά στην κάμερα με δερμάτινη μάσκα σκύλου, ενώ παρουσιάζονται και άλλοι του είδους να βολτάρουν στο Λονδίνο με ακριβώς ό,τι περιλαμβάνει μια βόλτα σκύλου, πηδώντας για να πιάσουν κάποια λιχουδιά και κάνοντας "χάδια" στα αφεντικά τους ή απλώς κουνώντας μηχανικές ουρές, από τη χαρά τους.
Και τελικά τι είναι όλο αυτό; Σύμφωνα με όσους μιλούν στο ντοκιμαντέρ - "αφεντικά" και σκύλους" - το μυστικό είναι στο να κρατήσει κάποιος τα δομικά στοιχεία της συμπεριφοράς από το αρχετυπικό πρότυπο του σκύλου: την πίστη στη συντροφικότητα, τη υποταγή, την αιώνια φιλία. Τα "κουτάβια" ισχυρίζονται ότι απ' όλο αυτό που κάποιος μπορεί να αντιμετωπίσει ως ακρότητα ή παρέκκλιση, εισπράττουν τεράστια ικανοποίηση από την προστασία και την αγάπη με την οποία περιβάλλουν τα "αφεντικά" τους. Σε τέτοιες δόσεις που αν δουν κάποιον να πλησιάζει, μπορούν απλώς να σηκώσουν τον τόπο από τα γαβγίσματα.
"Τώρα πια είναι αποδεκτό να είσαι γκέι, να είσαι στρέιτ, να είσαι μπαϊσέξουαλ ή τρανς. Αυτό που θέλουμε είναι να είναι αποδεκτό και το να θέλεις να υπάρχεις έτσι, ως κουτάβι. Στόχος μας δεν είναι να προκαλέσουμε τη θλίψη του κόσμου"
Και φυσικά υπάρχει και το σεξ: "Πολύ συχνά το να ντύνεται κάποιος κουτάβι είναι μέρος μίας ευρύτερης σεξουαλικής πρακτικής που περιλαμβάνει δερμάτινα ή λαστιχένια κοστούμια και φυσικά σαδομαζοχιστικά αξεσουάρ. Όμως, εδώ είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Πολύ συχνά, ο κόσμος οδηγείται στο συμπέρασμα ότι ντυνόμαστε έτσι μόνο και μόνο για το σεξ. Ή μας ρωτούν απαίσια πράγματα για το αν συνηθίζουμε να κάνουμε σεξ με σκύλους. Όμως, καμία σχέση. Οι περισσότεροι από εμάς νιώθουμε οικογένεια με το "αφεντικό" μας, είναι η οικογένεια μας, εκεί που ανήκουμε. Υπάρχουμε για να προσέχουμε ο ένας τον άλλον", λέει ο Τομ στο ντοκιμαντέρ. Ο ίδιος εξηγεί ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από ένα κοστούμι και μερικά επιφανειακά παιχνίδια εξουσίας, είναι σα να σου δόθηκε η άδεια να συμπεριφέρεσαι με έναν απολύτως φυσικό, ίσως και πρωτόγονο τρόπο. "Δεν ανησυχείς για τα χρήματα, το φαγητό ή τη δουλειά", λέει, ενώ ο ίδιος εργάζεται ως μηχανικός. "Είναι απλώς ένας τρόπος να απολαύσεις την παρέα του άλλου σε ένα πολύ απλοϊκό επίπεδο".
Σε αυτό συμφωνεί και ο Ντέιβιντ, συγγραφέας, ότι, με λίγα λόγια η κοινότητα των "κουταβιών" είναι μια απόδραση από τον κόσμο της υπερανάλυσης και της πολυπλοκότητας. Είναι ένας συναισθηματικός κόσμος, φτιαγμένος από ένστικτο και όχι από λέξεις. "Μόνο που σ' αυτή την περίπτωση, μέσα σε κάθε κουτάβι υπάρχει ένας άνθρωπος. Όλο αυτό είναι ένα κομμάτι της ταυτότητας μου, μόνο ένα κομμάτι, όμως. Γιατί είμαι επίσης και χορτοφάγος, παίζω πιάνο, έχω κι άλλες ασχολίες. Για παράδειγμα σήμερα φύτευα ντομάτες στον κήπο μου. Θέλω να πω, μπορώ να ζήσω για μήνες, χωρίς να μπω στην σφαίρα των κουταβιών", εξηγεί.
Είτε φαίνεται κάπως kinky είτε απλώς αποτελεί μία μόδα που θα περάσει, η κοινότητα των "κουταβιών" διεκδικεί αναγνώριση και όχι περίεργα βλέμματα σε κάθε της έξοδο. "Τώρα πια είναι αποδεκτό να είσαι γκέι, να είσαι στρέιτ, να είσαι μπαϊσέξουαλ ή τρανς. Αυτό που θέλουμε είναι να είναι αποδεκτό και το να θέλεις να υπάρχεις έτσι, ως κουτάβι. Στόχος μας δεν είναι να προκαλέσουμε τη θλίψη του κόσμου. Είμαστε ακριβώς το ίδιο με όλους τους ανθρώπους που κυκλοφορούν εκεί έξω", καταλήγει ο Καζ, ένας άλλος της κοινότητας των κουταβιών.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Guardian. Μτφρ. Χ.Γ.