AΚOΜΑ ΚΙ ΟΙ ΠEΤΡΕΣ ΤΟ ΞEΡΟΥΝ. Για ν’ αλλάξει το ποδόσφαιρο, πρέπει καταρχάς ν' αλλάξουν οι παράγοντές του. Όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι. Μόνο και μόνο οι πρακτικές που χρησιμοποιήθηκαν από τη διοίκηση του Ηρακλή (τοκογλύφοι, εικονικά τιμολόγια) δείχνουν πως τα όρια μεταξύ Super League και μαφίας είναι στενότερα απ’ όσο πιστεύαμε. Άλλωστε, δεν είναι περίεργο ότι ποτέ κανένας σοβαρός επιχειρηματίας ή εφοπλιστής (που τους έχουμε μπόλικους) δεν ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο. Κι ορισμένοι που μπήκαν, έφυγαν κακήν κακώς. Έχασαν μερικά εκατομμύρια, είδαν τι εστί βερίκοκο κι αποχώρησαν. Την προηγούμενη εβδομάδα γίναμε μάρτυρες μιας τρομερής ιστορίας: το ποιος θα διαιτητεύσει το παιχνίδι του ΠΑΟ με τον ΠΑΟΚ μετατράπηκε σ’ ένα σίριαλ όπου, εκτός από τις εμπλεκόμενες στη διαδικασία των play off ομάδες, πετάχτηκε κι ο πρόεδρος του Ολυμπιακού κι ενίοτε της Super League Βαγγέλης Μαρινάκης και φιτίλιασε περισσότερο την ατμόσφαιρα. Για ποιον λόγο; Κανείς δεν ξέρει. Ένα βράδυ, σ’ έναν δημοσιογραφικό διάδρομο μου δόθηκε μια εξήγηση στο γιατί οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου αναπτύσσουν τόσο ισχυρές κανιβαλιστικές τάσεις. Ένας από αυτούς «του αθλητικού», που λένε, μου έδωσε την πιο πειστική απάντηση: «Αν δεις ποιοι ασχολούνται με το σπορ, θα παρατηρήσεις ότι οι περισσότεροι είναι γόνοι πάμπλουτων οικογενειών που μέχρι τώρα δεν είχαν τι να κάνουν. Με το παραγοντιλίκι βρήκαν νόημα στη ζωή τους. Κάθονται όλη μέρα κι ασχολούνται με διαιτητές, επόπτες και ποδοσφαιριστές κι έχουν χιλιάδες θεατές να τους αποθεώνουν. Θείο δώρο είναι γι αυτούς». Ή μια ψυχανάλυση που πληρώνουν κάποια εκατομμύρια ευρώ ακριβότερα. Έτσι, ο Μπέος σπάει τζάμια, ο Μαρινάκης μιλά για ηθική, ο Πατέρας δίνει συνεντεύξεις Τύπου κι ο Κούγιας πηγαίνει από εισαγγελέα σε εισαγγελέα. Και τα λίγα λεπτά δημοσιότητας είναι απαραίτητα για τις εθισμένες στη μανούρα ψυχές. Μόνο που ο κόσμος που δεν έχει γιοτ κι έπαυλη έχει φτιάξει χαρακώματα στα γήπεδα, σε μια πρωτόγνωρη κοινωνική εκτόνωση. Κι αυτό δεν λένε να το πάρουν χαμπάρι...