Θα το ομολογήσω από τώρα για να είμαι ξεκάθαρη μαζί σας. Αγαπώ Ταραντίνο. Τον αγαπώ από το Reservoir Dogs (1992), που σημαίνει ότι μιλάμε για ένα κινηματογραφικό έρωτα που μετράει ήδη 24 χρόνια. Αυτό σημαίνει επίσης ότι όσο και αν θέλω, απολύτως αντικειμενική δεν μπορώ να είμαι, αν μπορεί και κανένας τώρα που το σκέφτομαι… Ένα πράγμα μόνο θα σας εξομολογηθώ: με το που ξεκίνησε η ταινία, έσκασε χαμόγελο και ιαχές μέχρι σχεδόν που μπήκαν οι ήρωες στο πανδοχείο. Από την πρώτη σκηνή μυρίζει η οθόνη Κουεντίν, δεν χρειάζεται να ξέρεις ποιου είναι, γιατί απλά το «φωνάζει»… Και εμείς οι ταραντινικοί ζητωκραυγάζουμε.
Γιατί η ταινία είναι ανάλογη του μύθου του και αποτελεί το πιο ωραίο ουέστερν δωματίου που έχει γυριστεί. Με αναφορές -όπως άλλωστε το συνηθίζει- σε παλαιότερα κινηματογραφικά στυλ, θυμίζοντας λίγο θεατρικό και κάνοντας άριστη χρήση της κάμερας, κρατάει το κοινό συνεχώς σε μια ένταση. Η ιστορία δεν κάνει καμία κοιλιά, φτιάχνοντας τα πορτρέτα των ηρώων της σε κάθε κεφάλαιο. Και σε αυτό το σημείο θα πρέπει να μιλήσουμε για τις εκπληκτικές ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών που σεβάστηκαν το κείμενο και ανέδειξαν το όραμα του δημιουργού του.
Ευκαιρία λοιπόν αυτήν την φωταγωγημένη περίοδο να χαρούμε καλό κινηματογράφο από το σπίτι μας στα Novacinema, με Nova On Demand για να κάνουμε προβολές ό,τι ώρα θέλουμε και όσες, μα όσες φορές θέλουμε (Ταραντίνο είναι αυτός!) απλά συνδέοντας τον αποκωδικοποιητή στο Internet.
Η ιστορία για να σας βάλω τώρα λίγο στο κλίμα: βρισκόμαστε καμιά δεκαετία μετά τον εμφύλιο πόλεμο που η Αμερική μετράει ακόμα πληγές, προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της και το ρατσιστικό κρεσέντο που ζουν οι άνθρωποι είτε ως θύτες, είτε ως θύματα. Σε αυτό το σημείο, είναι περιττό να σημειώσουμε το σαφές κατηγορώ του σκηνοθέτη, που αποκαλύπτεται σε διάφορα σημεία άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα με ευθείες βολές προς το σύστημα που δεν φαίνεται να έχει αλλάξει και πολύ από τότε…
Το πρώτο μέρος, που ξεκινάει σιγά σιγά να μας συστήνει τους απίθανους χαρακτήρες του, καθότι παίρνει τον χρόνο του καθ’ όλη την αφήγηση, βλέπουμε έναν κυνηγό επικηρυγμένων εν ονόματι Τζον Ρουθ και τη συλληφθείσα του Ντέιζι Ντόμεργκιου. Στην άμαξα αυτή, με τελικό προορισμό την πόλη Red Rock, θα επιβιβαστούν επίσης ο ταγματάρχης Μαρκίς Γουόρεν, ένας μαύρος πρώην στρατιώτης των Βορείων και νυν Κυνηγός Κεφαλών, και ο Κρις Μάνιξ, ένας Νότιος που υποστηρίζει ότι είναι ο νέος Σερίφης της πόλης.
Η κακοκαιρία όμως θα τους εξαναγκάσει να βρουν καταφύγιο σε ένα πανδοχείο, στο οποίο θα συναντήσουν τους υπόλοιπους τέσσερεις «μισητούς». Τον Μπομπ τον «μεξικανό», τον δήμιο του Red Rock Οσβάλντο Μομπρέι, τον Στρατηγό Σάνφορντ Σμίδερς του στρατού των Νοτίων και τον καουμπόι Τζο Γκέιτζ. Η ιδιοκτήτρια Μίνι περιέργως λείπει σε επίσκεψη ενώ η χιονοθύελλα θα αποκλείσει την «παρέα» των οκτώ στον ενιαίο αυτό χώρο του πανδοχείου. Θα φτάσει κανείς άραγε στο Red Rock; Το φινάλε είναι όπως συνήθως επικό.
Είτε είστε fun του ιδιόρρυθμου και ιδιαίτερου Ταραντίνο, είτε όχι, θα σας πρότεινα να το δείτε, γιατί αξίζει να βλέπετε και το κάτι «άλλο» πού και πού. Αν συμπαθείτε το έργο του, απλά θα περάσετε πολύ όμορφα και τα 150 του λεπτά, ενώ αν είστε ταραντινικός, τότε ξαναδείτε το (περιττό σχόλιο). Όσο για την μουσική δια χειρός Μορρικόνε, μιλάνε τα βραβεία που κέρδισε σε όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ, ξεκινώντας από τα Όσκαρ.
Μείνετε συντονισμένοι στα Novacinema και απολαύστε το, αυτόν τον κρύο πλην εορταστικό μήνα με φίλους. Δεν είναι οικογενειακή ταινία, είναι αυστηρά ταινία ενηλίκων με συμπάθεια στις γκροτέσκ καφρίλες του Κουεντίν. Ευκαιρία λοιπόν να προγραμματίσετε ένα σουαρέ και την κατάλληλη στιγμή της βραδιάς να κάνετε plug & play το Nova On Demand.
Καλή προβολή!