Το τεύχος Ιουλίου της βρετανικής Vogue τιμά τους εκατομμύρια ανθρώπους στη χώρα, που «στην κορύφωση της πανδημίας και βάζοντας τον εαυτό τους σε κίνδυνο, φόρεσαν τις στολές τους και πήγαν στην δουλειά».
Για τα τρία εξώφυλλα του περιοδικού, ο φωτογράφος Jamie Hawkesworth αιχμαλώτισε με τον φακό του την «διακριτική χάρη τριών γυναικών που σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής στα χέρια τους», όπως εξηγεί ο διευθυντής σύνταξης του περιοδικού, Edward Enninful.
«Οι ήρωες σήμερα είναι διαφορετικοί. Υπήρξε μια αλλαγή σε όσους σεβόμαστε και θαυμάζουμε και πρέπει να τους τιμήσουμε. Ήταν πάντα ήρωες, κάνοντας την δουλειά τους για να κρατούν αυτή τη χώρα στα πόδια της - αλλά είναι επίσης κανονικοί άνθρωποι. Υπάρχει τόση ομορφιά στην κανονικότητα, αλλά χρειάστηκε μια διεθνής κρίση για να το δούμε. Ήθελα να καταγράψω αυτή τη στιγμή στην ιστορία, την εποχή που ζούμε και τον κόσμο που βοήθησε τη χώρα να συνεχίσει», συνεχίζει ο ίδιος.
«Ελπίζω η νέα διάθεση που γεμίζει τους δρόμους, τα χωριά και τις πόλεις μας να είναι η αρχή από κάτι και αυτό το εξώφυλλο να συμβολίσει μια νέα εποχή συμβίωσης και φροντίδας μεταξύ μας. Έτσι θα ζούμε πλέον», καταλήγει.
«Η νέα πρώτη γραμμή»
Στη «νέα πρώτη γραμμή», όπως τιτλοφορούνται τα τρία εξώφυλλα, πρωταγωνιστούν οι Narguis Horsford, Rachel Millar και Anisa Omar- μια οδηγός τρένου, μια μαία και μια υπάλληλος σουπερμάρκετ.
Η Narguis Horsford, εργάζεται στις Συγκοινωνίες του Λονδίνου εδώ και δέκα χρόνια, οδηγώντας συρμούς τα τελευταία πέντε.
«Δεν είμαι ήρωας, αλλά νιώθω περήφανη ως οδηγός τρένου και για τον σημαντικό ρόλο που παίξαμε στην κρίση του κορωνοϊού. Είδαμε αναρίθμητες πράξεις καλοσύνης και ενότητας μέσα στην πανδημία. Ο κόσμος μου χαμογελάει περισσότερο και κάποιοι με ευχαριστούν κιόλας! Δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα ως δεδομένο. Εγώ δεν μπορώ πάντως να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει άλλη δουλειά», λέει η ίδια.
Η 24χρονη Rachel Millar είναι μαία και τα τελευταία τρία χρόνια δουλεύει στο Homerton Hospital, του ανατολικού Λονδίνου. Η λατρεία της για τις εγκυμοσύνες και τον τοκετό ξεκίνησε πολύ νωρίς, όταν μεγαλώνοντας σε μια φάρμα στη βόρεια Ιρλανδία, έβλεπε κάθε χρόνο τους παππούδες της να φροντίζουν να αρνιά.
«Το να πω ότι είμαι περήφανη για την οικογένειά μου στη δουλειά και την ευρύτερη ανταπόκριση των συνανθρώπων μου στην πανδημία, είναι λίγο. Απλώς ελπίζω όταν τελειώσουν τα χειροκροτήματα και τα δωρεάν γεύματα, να μην ξεχαστεί το σύστημα υγείας. Η επιστροφή στην "κανονικότητα" θα είναι ένα βήμα προς λάθος κατεύθυνση. Μακάρι η πανδημία να επιφέρει θετική αλλαγή και μια καινούργια, βελτιωμένη κανονικότητα για τους εργαζομένους του συστήματος υγείας αλλά και τους ασθενείς», τονίζει.
Η 21χρονη Anisa Omar δουλεύει εδώ και έναν χρόνο σε σουπερμάρκετ του Λονδίνου. Μένει στο Islington με τους γονείς και τα τρία αδέρφια της, σπουδάζοντας παράλληλα Business Management στο πανεπιστήμιο.
«Αν μπορέσω να κάνω κάποιον να χαμογελάσει, επειδή χαμογελώ κι εγώ, αυτό μου φτάνει. Το βρίσκω υπέροχο. Πριν την πανδημία, ο κόσμος μας έβλεπε σαν υπηρέτες- βρισκόμασταν εκεί για να τους δείχνουμε πού είναι τα αβγά ή αν ήθελαν να παραπονεθούν για κάτι. Τώρα όμως έχουν πολύ μεγαλύτερη κατανόηση. Κατανοούν πως είμαστε εδώ συνεχώς και αυτοί δεν χρειάζεται να βγουν από τα σπίτι τους. Είναι πιο ευγενικοί. Η δουλειά μου παλιά δεν ήταν κάτι σπουδαίο, αλλά τώρα έχει σημασία. Πρέπει να είμαστε εδώ, άσχετα με όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Πλέον είναι κάτι παραπάνω από μια δουλειά», λέει.