Η σειρά πενηντάλεπτων αυτοτελών ντοκιμαντέρ που παίζεται εδώ και κάποιο καιρό στην ΕΡΤ2 κάθε Τρίτη (εγώ είδα τα επεισόδια που είχα χάσει στο webtv της ΕΡΤ), το «Μαγικό των Ανθρώπων», είναι πραγματικά κάτι το ξεχωριστό.
Σε μια ελληνική τηλεόραση που είναι γεμάτη θόρυβο, εντυπωσιασμό και σκάνδαλα, -πράγματα που μοιάζουν σχεδιασμένα για να μας αποτρέψουν απ' το να σκεφτόμαστε την κοινή μας μοίρα- αυτό το πρόγραμμα κοιτάζει το θάνατο και την απώλεια κατάματα. Χωρίς μελοδραματισμούς, συναισθηματισμούς ή ωραιοποιήσεις, χωρίς όμως και να σε ψυχοπλακώνει.
Σε κάθε επεισόδιο ένας άνθρωπος αφηγείται μια μεγάλη απώλεια που βίωσε. Η Φωτεινή Τσαλίκογλου που συνομιλεί με αυτόν, ανοίγει και κλείνει το επεισόδιο, μιλώντας για την περίπτωση, εξηγώντας με λόγια επιστημονικά αλλά απόλυτα κατανοητά πώς κατορθώνει ο άνθρωπος να ξεπερνά ή έστω να διαχειρίζεται τον πόνο. Οι συγκλονιστικές ιστορίες που, χωρίς περιττές φιοριτούρες, ζωντανεύουν μέσα απ' τα πρόσωπα αυτών που αφηγούνται -χάρη στην σκηνοθεσία της «κινηματογραφικής» Πέννυς Παναγιωτοπούλου, είναι ένα έναυσμα για να σκεφτούμε όχι μόνο τη θνητότητα αλλά κυρίως τη δύναμη της ζωής.
Στο τέλος, το «Μαγικό των Ανθρώπων» σε κάνει να νιώσεις μια (άλλοτε υπόγεια, άλλοτε πιο ξεκάθαρη) αισιοδοξία. Δρα σχεδόν ψυχοθεραπευτικά για τον θεατή, και δε νομίζω πως μπορούμε να το πούμε για καμία απ' τις εκπομπές που παίζονται τώρα στις οθόνες μας.
Μίλησα με τις κυρίες Παναγιωτοπούλου και Τσαλίκογλου για την εκπομπή, την απώλεια, και όσα κι οι ίδιες έμαθαν μέσα απ' τα γυρίσματα.