Πιο απατηλή αφαίρεση από την Ευρώπη δεν υπάρχει αυτήν στιγμή στην Ελλάδα. Α, ξέχασα. Η Ελλαδα.
Προχθές, περνούσα γυρίζοντας στο σπίτι από έναν δρόμο με σχετικά στενό πεζοδρόμιο.
Περνώντας έξω από ένα καφενείο, εκνευρίστηκα που μερικοί θαμώνες είχαν βγάλει κάτι πολύ μικρά τραπεζάκια κολλημένα στον τοίχο-τα οποία δεν υπάρχει άδεια που να μπορεί να τα δικαιολογεί σε τέτοιο πλάτος πεζοδρομίου- και κάθονταν είτε σε καρέκλες, είτε στα σκαλάκια, είτε όρθιοι στη μέση του πεζοδρομίου με αποτέλεσμα να με εμποδίζει η παρουσία τους εκεί, αναγκάζοντάς με να κόψω ταχύτητα και να κάνω μερικά ζιγκ ζαγκ ανάμεσά τους μέχρι να βρω και πάλι ελεύθερο το πεζοδρόμιο και να ανακτήσω τον γρήγορο βηματισμό μου.
Το πρώτο αντανακλαστικό, ήταν να σκεφτώ, "γαμώ την Ελλάδα μου, γαμημένοι κωλοελληναράδες, αυθαίρετοι, παράνομοι και απείθαρχοι στα πάντα. Απολίτιστοι! Θέλω να φύγω επιτέλους από αυτήν την γαμοχώρα!" Αυτά ήταν τα νεύρα μου, που ανέκοψαν την ομαλή, ευθεία και ταχεία λόγω υπερέντασης μετά την δουλειά πορεία μου. Είχα να μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο, να συμμαζέψω και να κάνω δουλειά στο σπίτι.
Και τότε μου ήρθε στο μυαλό μια "Δυτικίστρια" αρθρογράφος που κατακρίνει τα πάντα στην Ελλάδα, ακόμα και τις μαμάδες που βυζαίνουν τα μωρά τους στο πεζοδρόμιο.
Και ξενέρωσα με τον εαυτό μου.
Και κοντοστάθηκα, τους κοίταξα πίσω μου και αναρωτήθηκα, ποιο είναι το πρόβλημά μου με αυτούς τους ανθρώπους; Και αφού τους χαζεψα για λίγο, κατάλαβα ότι αυτό που παρατηρώ είναι ένα άκρως λογικό φαινόμενο. Αυτοί οι άνθρωποι θέλανε να κάτσουνε έξω, έστω και σε αυτό το στενό δρομάκι.
Και βρήκα πως μου φταίει ότι φταίει και αυτούς.
Το στενό πεζοδρόμιο.
Σε μια συνοικία του κέντρου που χτίστηκε εντελώς ακατάλληλα για Έλληνες. Μια δυτική μαλακία για να χωρέσει την ρέμβη 5-6 ανθρώπων που τους άρεσε αμαχητί η περατζάδα και το απογευματινό αεράκι του κάθετου προς την παραλία δρόμου. Να χωρέσει μια από τις μεγαλύτερες χαρές ενός πρώιμου φθινοπωρινού δειλινού με λίγους φίλους, εκεί που υπάρχει η συνήθεια σχεδόν από πάντα εδώ, να συναθροίζεσαι με τον συμπολίτη σου, στην αγορά.
Το είδα πώς να το πω, σαν να είμαι ο Ατένμπορο.
Και όλα αυτά ως συνέπεια του ότι θέλαμε για να νοικοκυρευτούμε να μοιάσουμε από κόμπλεξ σε κάτι άλλο.
Και είπα ρε γαμώτο, πόσο λίγο μας σκεφτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια. Πόσο πολύ πρέπει να μισήσαμε αυτό που είμαστε για να το φτιάξουμε αυτό το πεζοδρόμιο.
Πόσο μεγάλο είναι το πεζοδόμιο που χρειαζόμασταν, για να χωρέσουν αυτοί, δύο σειρές τραπέζια, εγώ και μια ντουζίνα πεζοί σαν εμένα, όλοι άνετοι, με τον ήλιο που δύει να χωράει κάπου στο βάθος, στον ιδανικό δρομο, στην ιδανική πόλη, στην ιδανική Ελλάδα, που όσες και να επινοήσαμε, τελικά ενάντια της μιας και μοναδικής το κάναμε, αυτής που θα μας ταίριαζε καλύτερα, αν ακούγαμε τα κοινά μας θέλω και είχαμε εμπιστοσύνη στις χαρές μας.
Και τώρα είναι τόσο στέρεα τα κτίρια, οι πολυκατοικίες, τόσο οριστικό το σχέδιο των δρόμων, που δεν ξεγίνεται με τίποτα. Και ετσι θα θέλουμε πάντα να φεύγουμε, αφού περισσεύουμε από την παράτυπη χαρά αυτών των θαμώνων της ρέμβης, και εγώ κανένα δικαίωμα δεν έχω-με ποια χάρη άλλωστε- να τους αφαιρέσω την όπως όπως κατάκτηση τους αυτή, των λίγων μέτρων.
Είναι φορές που σκέφτομαι ότι σε όλο αυτό επάνω στέκει η παρανομία στην Ελλάδα. Στα λάθος μέτρα και μοντέλα που αξίωναν αυτοί που θα τους νοικοκύρευαν και θα τους χάριζαν την αξιοπρέπεια. Και κάναμε το λάθος και μεις να δεχόμαστε δίχως συζήτηση την δύναμη του Άλλου και των ταγών του, έναντι της δικής μας δύναμης να ορίζουμε τα πράγματα. Πόσο ταπείνωση έχει υποστεί αυτός ο κόσμος!
Και αναγκαστικά μένει να φαντάζομαι έτσι μια άλλη Ελλάδα και γω, αυτή που για να την φτιάξεις, θα πρέπει πρώτα να γκρεμίσεις αυτή που χτίστηκε.
Και αφού η Ελλάδα που οραματίζομαι με κάνει να περισσεύω, τότε είμαι αυτός ο νέος που φεύγει και μεγαλουργεί κάπου έξω. Και όλος περηφάνια κάποτε γυρνάει με τυμπανοκρουσίες και τιμωρεί για την αποστέρηση που υπέστη, και μετατρέπει αλάνες και δρόμους σε νέα, μοδάτα ευρωπαιστικά πασαλλείματα, για να πεθάνει κάποτε νικητής, που άλλαξε την Ελλάδα,¨και την έκάνε "όπως της πρέπει".
Διαφορετική από αυτή που πραγματικά είναι.
____
Δημοσιεύτηκε ως σχόλιο στο editorial του τεύχους που κυκλοφορεί