Η αντιεπαγγελματική και επιπόλαιη συμπεριφορά της αστυνομίας, που πριν λίγες μέρες ανέδειξε τα σαδιστικά ένστικτα και το έλλειμμα εκπαίδευσης που χαρακτηρίζουν τους υπαλλήλους της, έχει εκθρέψει μια νοσηρή νοοτροπία διαρκούς κοινωνικής αντιδραστικότητας και πολιτειακής αμφισβήτησης. Η εσωτερική αυτή παθογένεια στηρίζεται σε μια λανθάνουσα, αλλά αναντίρρητη αντίφαση: Εκείνοι που αγανάκτησαν με το κύμα ανομίας που διέτρεξε τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά, φτάνοντάς την τελικά στο σημερινό σημείο, δικαιολογούν τώρα με αξιοθαύμαστη ευκολία την παρέκκλιση από το νόμο, ακριβώς επειδή η εκδίκηση τους ικανοποιεί ψυχολογικά.
Επειδή όμως το κράτος είμαστε εμείς και όχι κάποιοι άλλοι, η εκδίκηση θα γυρνάει πάντα σε βάρος μας, αν δεν μετουσιώσουμε την οργή σε γόνιμη πολιτική συνείδηση, ασύμβατη προς κάθε προσπάθεια μιντιακής ή άλλης εξαπάτησης. Πριν σπεύσουμε λοιπόν, να πλάσουμε βολικά σενάρια για το πως οι άλλοι μας πέταξαν στο βούρκο βιασμένους και απογυμνωμένους από κάθε ηθικό και οικονομικό εφόδιο, ας αναλογιστούμε πόσες φορές τους παραχωρήσαμε εμείς τη δυνατότητα να το κάνουν και ποιά ήταν τα πραγματικά μας κίνητρα (πέρα από την αφέλειά μας) όταν πουλούσαμε την ψυχή μας στον διάολο.
Όλοι αυτοί που τόσο ανενδοίαστα μιλούν για χούντα κάθε φορά που εφαρμόζεται ο νόμος, θα ήταν χρήσιμο κάποτε να ζήσουν μια πραγματική χούντα. Από αυτές που επιβάλλονται χωρίς να σε ρωτήσουν. Ίσως τότε σταματήσουν να ξεχειλώνουν έννοιες που δε γνωρίζουν και να παραλληλίζουν τη ζωή τους με ιστορίες που έχουν μόνο ακουστά. Η χούντα ως ιστορικό γεγονός, έχει προσλάβει μια διάσταση σχεδόν θρυλική, πράγμα που από τη μια προκαλεί δέος, αλλά από την άλλη δίνει εσφαλμένο έναυσμα για άτοπες συγκρίσεις και χυδαίες γενικεύσεις. Όλοι διεκδικούν ένα κομμάτι από τα συντρίμμια που άφησε, για να νιώσουν ιστορικά σημαντικοί.
Η κοινωνικοπολιτική αστάθεια και η οικονομική υποτίμηση δίνουν αφορμές για πάσης φύσεως ακρότητες, που στη συνείδηση του παθόντος μεταφράζονται ως ένδοξες επαναστάσεις. Η επανάσταση όμως, δεν είναι επανάσταση αν δεν περιέχει αυτοθυσία. Και αυτοθυσία δεν είναι οι εντυπωσιακές βουτιές στο κενό προς τέρψη ενός ευάλωτου κοινού, που έχει συνηθίσει να ηρωοποιεί τους φιγουρατζήδες. Η επανάσταση πρέπει να έχει σκοπό, ακόμη και μικρών πιθανοτήτων, διαφορετικά είναι απλώς μια υστερική έκρηξη που εκτονώνει αλλά δεν εξελίσσει.