[Από τη Λένα Φουτσιτζή]
Μόλις ακουμπήσει το αεροπλάνο στο έδαφος, αρχίζουν οι πρώτοι. Μέχρι να φρενάρει στον αεροδιάδρομο, πριν ακουστεί η φωνή που μας παρακαλεί να μην ανοίξουμε τα κινητά πριν φτάσουμε στην πύλη, έχουμε ακούσει όλων των ειδών κλικ και μπιιπ και όλες της συζητήσεις περιεχομένου «έφτασα!» «έφτασες;» «ναι, ναι μόλις έφτασα!» «α, έφτασες!» «έφτασα, τώρα κάθομαι, και μόλις έφτασα» «είμαστε έξω και σε περιμένουμε!» «ναι, τώρα βγαίνω, σταματήσαμε».... και πάει λέγοντας.
Η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών των ΗΠΑ συζητάει το ενδεχόμενο να επιτρέπει στους επιβάτες να χρησιμοποιούν τα κινητά τους τηλέφωνα όταν το αεροπλάνο βρίσκεται πάνω από τα 10.000 πόδια, ξεκινώντας μια συζήτηση που τοποθετεί το «τεχνολογικά εφικτό απέναντι στο κοινωνικά ανεκτό».
Οι αντιδράσεις στην Αμερική ήταν άμεσες και ξεκάθαρες: η τεχνολογία επιτρέπει, αλλά η κοινωνία δεν αντέχει. Η ένωση των αεροσυνοδών παρακάλεσε την Επιτροπή να μην συνεχίσει τις συζητήσεις.
Κάποιες εταιρείες της Ασίας και της Ευρώπης έχουν ήδη επιτρέψει τη χρήση κινητών κατά τη διάρκεια της πτήσης. Η Virgin Atlantic επιτρέπει απεριόριστα data αλλά αφήνει μόνο μέχρι σε έξι επιβάτες να μιλάνε στο κινητό ταυτόχρονα. Σε κάποιες πτήσεις της Lufthansa επιτρέπονται τα data μέσω κινητού αλλά όχι οι κλήσεις. Η Emirates αφήνει όλους τους επιβάτες να μιλάνε στο κινητό και για την ώρα λίγοι το επιλέγουν. Οι ως τώρα παρατηρήσεις δεν έχουν δείξει εκρήξεις θυμού μεταξύ επιβατών ή εργαζομένων και επιβατών. Τότε γιατί είμαστε τόσο απρόθυμοι να δεχτούμε κάτι τέτοιο;
Η εμπειρία μας έχει δείξει ότι όσο πιο κοντά βάλεις τους ανθρώπους μεταξύ τους, τόσο πιο πιθανό είναι να εκνευριστούν ο ένας με τον άλλον. Οι φτηνές πτήσεις έχουν περιορίσει το χώρο των καθισμάτων τόσο, ώστε οι σαρδελοποιημένοι επιβάτες όχι μόνο ακούν τον διπλανό τους, αλλά μπορούν να μυρίσουν στην αναπνοή του τι έφαγε για πρωινό.
Εξάλλου το ξέρουμε από τα ΜΜΕ. Οι συζητήσεις μεταξύ των επιβατών δεν ενοχλούν, μετά από λίγο χάνονται. Οι μονόλογοι στο κινητό ενοχλούν, ίσως και πολύ). Γιατί; Μάλλον γιατί στα κινητά δεν ακούμε διάλογο, αλλά μονόλογο: ακούμε μια ερώτηση και μετά κενό - νομίζουμε ότι πρέπει να απαντήσουμε. Ακούμε ένα επιφώνημα και μετά κενό – νομίζουμε ότι είναι η σειρά μας να τοποθετηθούμε. Είναι αδύνατον να αγνοήσεις έναν μονόλογο.
Eίναι ζήτημα χρόνου να επιτραπούν και τα data και οι κλήσεις και ό,τι άλλο ηλεκτρονικό χρησιμοποιούμε μέσα στα αεροπλάνα. Ως τότε μπορούμε να προπονηθούμε μέσα σε λεωφορεία, τρένα και τρόλεϊ. Άλλωστε το ζητούμενο εδώ και χρόνια είναι η αδιάκοπη ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των ανθρώπων, ακόμη και όταν ανταλλάσσουν ανοησίες, ειδικά όταν ανταλλάσσουν ανοησίες: τότε βγαίνουν τα πιο εύκολα λεφτά.