Πριν από μερικούς μήνες κάναμε ένα ρεπορτάζ σε ένα σφαγείο της βόρειας Ελλάδας όπου από τα χαράματα σφάζονται μοσχάρια και γουρούνια, μετά γδέρνονται, τεμαχίζονται και παίρνουν το δρόμο για τα κρεοπωλεία. Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν μπροστά στα μάτια του φωτογράφου ήταν σοκαριστικές, θύμιζαν το χρονικό του George Franju του 1949 για τα σφαγεία του Παρισιού, το Le Sang des Betes [το αίμα των κτηνών]. Μόνο που εκείνο ήταν ασπρόμαυρο και η αποστροφή κάπως μετριαζόταν από τα εκπληκτικά πλάνα του πρωινού ομιχλώδους Παρισιού και τη θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία -που έμπαιναν σφήνα ανάμεσα στις ανυπόφορες σκηνές των σφαγείων.
Το επάγγελμα του εκδοροσφαγέα που για πολλούς φαίνεται ίσως το πιο απάνθρωπο, είναι απλά άλλο ένα επάγγελμα. Ένας από τους σφαγείς στο συγκεκριμένο σφαγείο σφάζει εδώ και 37 χρόνια, από 12 χρονών! Και κάνει την ίδια δουλειά που έκανε ο πατέρας του και ο παππούς του. Κι αυτή είναι η διαδικασία που χρειάζεται για να φτάσει ένα κομμάτι κρέας στο πιάτο σου.