Παρακολουθώ με ενδιαφέρον και σίγουρα κάποια έκπληξη τη συζήτηση για το Πολυτεχνείο /
όχι ότι με ξαφνιάζει η πόλωση, η ανάγκη μας να αποδειχτούμε σώνει και καλά χειρότεροι από αυτό που πραγματικά είμαστε /
όμως, αισθάνομαι ότι στην Ελλάδα έχει χαθεί τελείως η μπάλα σε σχέση με πολύ βασικά πράγματα /
έτσι και στην περίπτωση του γκράφιτι, το επίκεντρο της κουβέντας εκτροχιάστηκε σε εντελώς άσχετα θέματα που έχουν να κάνουν με την προσωπική μας αισθητική, με το αν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, με το τι υπήρχε εκεί πριν από το μεγαλοπρεπές mural και γιατί τώρα αποδίδεται καλύτερα εικαστικά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της περιοχής /
αντίθετα, ελάχιστα σχολιάστηκε το πιο κεντρικό απ' όλα, που κατά τη γνώμη μου σχετίζεται με τους κανόνες και την ελληνική συνήθεια αυτοί να παρακάμπτονται κατά βούληση προκειμένου να στοιχειοθετηθούν, δικαιολογηθούν, εκλογικευτούν και τελικά να νομιμοποιηθούν στον δημόσιο χώρο προσωπικές επιθυμίες, ανάγκες, ονειροπολήσεις ή άλλες, λιγότερο ρομαντικές επιδιώξεις /
δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις επιθυμίες (είμαι γεμάτος, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, όπως όλοι μας), αλλά υποτίθεται ότι η έννοια της κοινωνικής συμβίωσης εμπεριέχει κανόνες που έχουν συμφωνηθεί και αυτός είναι ο μοναδικός κοινά αποδεκτός τρόπος για να προχωράμε μαζί /
ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής που επιτρέπει στις κοινωνίες, παρά τις επιμέρους διαφωνίες των εκατομμυρίων υποκειμένων τους, να μη διαλύονται στο χάος /
αυτός παραβιάστηκε με το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο και παραβιάζεται κάθε φορά που υπάρχουν αυθαίρετες ενέργειες στον δημόσιο χώρο και δεν μιλάω μόνο για το γκράφιτι: μιλάω για τα μηχανάκια και τα Ι.Χ. πάνω σε πεζοδρόμια, ράμπες και πλατείες, για τα ανεξέλεγκτα τραπεζοκαθίσματα, για την ηχορρύπανση σε γειτονιές /
και μου κάνει εντύπωση ότι πολλοί αριστεροί φίλοι, που τους είναι πολύ εύκολο να δικαιολογήσουν καραμπινάτες παράνομες ενέργειες τύπου γκράφιτι, δεν σκέφτονται ότι έτσι πατάνε την μπανανόφλουδα του σχετικισμού και η λεγόμενη «υπεράσπιση των δημόσιων χώρων» πάει κυριολεκτικά περίπατο /
γιατί αν εγώ μπορώ να «παρέμβω» στο Πολυτεχνείο, επειδή έτσι μου κάπνισε, αρνούμενος πιθανές συνέπειες και νομικές κυρώσεις, γιατί να μην μπορεί να το κάνει το μπουζουξίδικο στο Γκάζι ή ο παρκαδόρος στο Κολωνάκι; /
γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οι ανακοινώσεις Μπαλτά και Ξυδάκη ήταν μάλλον απογοητευτικές /
από την άποψη ότι αισθάνονταν την υποχρέωση να αναλύσουν κοινωνιολογικά το φαινόμενο (κι έτσι, μ' έναν τρόπο, να το «δικαιολογήσουν»), πριν το χαρακτηρίσουν «βανδαλισμό» (όπως πολύ σωστά έκανε ο Ξυδάκης) ή καταλήξουν ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση τα όρια ξεπεράστηκαν (Μπαλτάς) /
κανείς, όμως, δεν προχώρησε σε απερίφραστη καταδίκη, ενώ είχαμε να κάνουμε με μια ξεκάθαρα παράνομη ενέργεια /
προτιμήθηκαν για άλλη μια φορά τα μισόλογα, ενώ ο Δήμος Αθηναίων, διακριτικά εξαφανισμένος από τη δημόσια σφαίρα το τελευταίο διάστημα, ασχολήθηκε μόλις την Τρίτη με το θέμα, πέντε ολόκληρες ημέρες μετά τον νέο εξευτελισμό ενός από τα σπουδαιότερα και πιο ιστορικά κτίρια της πόλης /
προφανώς, για να μη «δυσαρεστήσει» εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που πιστεύει ότι «έλα, μωρέ, δεν έγινε και τίποτα, εδώ ο κόσμος χάνεται, με τους τοίχους θα ασχολούμαστε;» /
αλλά, λυπάμαι, σε αυτό το περιβάλλον απόλυτου ξεχαρβαλώματος και καθολικού διαζυγίου με τις έννοιες του κοινωνικού συμβολαίου και της νομιμότητας (πόσο μπανάλ, ε;), οι πιθανότητες να ξεφύγουμε από το σπιράλ της κρίσης είναι απειροελάχιστες /
πάντα θα μας φταίνε κάποιοι άλλοι, πότε η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, πότε οι Αμερικανοί, πότε η κακιά μας τύχη /
εμείς, άμοιροι, άβουλοι και οπωσδήποτε χωρίς κανένα δυσάρεστο φορτίο προσωπικής ευθύνης θα πορευόμαστε στις μεγάλες λεωφόρους της προσδοκίας και της ελπίδας, περιμένοντας κάθε φορά να μας σώσει πότε ο Παπανδρέου, πότε ο Σαμαράς και πότε ο Τσίπρας /
δεν το λέμε για πρώτη φορά, αλλά μακάρι τα προβλήματα της Ελλάδας να ήταν οικονομικά: το χάσμα με την υπόλοιπη Δύση είναι κυρίως πολιτισμικό και διαρκώς βαθαίνει: η οικονομία είναι μόνο το σύμπτωμα.