Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το ρεπορτάζ του Τόνι Μπάρμπερ στους «Financial Times» για την Αθήνα και καταλαβαίνω την έκπληξή του όταν γράφει, εμφανώς εντυπωσιασμένος από τη χαλαρή διάθεση της πόλης, πως «ο ήλιος λάμπει και όλοι έχουν επιστρέψει από το αναζωογονητικό διάλειμμα του Πάσχα» /
και αναφέρει ένα από τα πιο διαδεδομένα στερεότυπα της κρίσης: «Ένας γνωστός μού λέει ότι τα εστιατόρια είναι τόσο γεμάτα –με Έλληνες, όχι μόνο με ξένους τουρίστες–, ώστε ο ίδιος δεν μπορούσε να κάνει κράτηση πουθενά τις προάλλες. Όλα αυτά δεν δείχνουν μια κοινωνία που ξέρει, ή φοβάται, ότι βρίσκεται δύο βήματα από τον γκρεμό» /
πραγματικά, αναρωτιέμαι στα σοβαρά, αυτή είναι η εντύπωση που δίνει η πόλη σε έναν ξένο επισκέπτη; /
(και είναι πολλοί πια, από το καθολικό Πάσχα και μετά) /
την Κυριακή το μεσημέρι, σκοτώνοντας την ώρα μου καθώς είχα φτάσει νωρίτερα σε ένα ραντεβού, δοκίμασα να κάνω μια σύντομη βόλτα από το Μοναστηράκι μέχρι το Σύνταγμα, με ενδιάμεσο σταθμό την πλατεία Αγίας Ειρήνης που δεν είχα δει για έναν, σχεδόν, χρόνο /
καθώς βρισκόταν σε εξέλιξη ένας (ακόμα) κυριακάτικος αγώνας δρόμου, αποκλείοντας την κυκλοφορία σε πολλά σημεία, παρατήρησα πόσο πιο ήρεμη ήταν η πόλη, καθώς δεν μπορούσαν να φτάσουν στο κέντρο αυτοκίνητα /
από την Αθηνάς ανέβηκα την Αθηναΐδος (μία από τις πολλές ονομασίες της Καραγιώργη Σερβίας, όπως την κατηφορίζουμε από το Σύνταγμα), χωρίς αυτήν τη φορά να είμαι αναγκασμένος να περπατάω στο μικροσκοπικό πεζοδρόμιο /
δεν είναι ότι τα αυτοκίνητα στην Αθήνα απλώς κινούνται, όπως συμβαίνει στις άλλες πόλεις /
είναι ότι φέρνουν μαζί τους ένα δυσάρεστο ψυχολογικό φορτίο που μεταφράζεται σε εκνευρισμό και ένταση, καθώς είναι μποτιλιαρισμένα στην κίνηση ή προσπαθούν να παρκάρουν όπου να 'ναι /
από αυτή την άποψη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κανείς δεν έχει σκεφτεί, έστω μια μέρα την εβδομάδα (τις Κυριακές, ας πούμε), να απαγορεύεται εντελώς η κυκλοφορία στο εμπορικό τρίγωνο (Σταδίου - Μητροπόλεως - Αθηνάς), όπου ούτως ή άλλως συγκεντρώνεται ο περισσότερος κόσμος και οι τουρίστες /
χωρίς τα αυτοκίνητα, αλλάζει εντελώς η αίσθηση της πόλης, όλα μοιάζουν να αποκτούν έναν διαφορετικό ρυθμό /
επιστρέφω, όμως, στην αρχική μου αναζήτηση της «χαλαρής πόλης» και, πραγματικά, αν κινηθείς αυστηρά ανάμεσα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, εισπράττεις αυτή την κάπως παράταιρη αίσθηση «ανεμελιάς» /
θυμάμαι την αντίστοιχη δική μου έκπληξη όταν τη δεκαετία του '90, εν μέσω πολέμων και βομβαρδισμών, είχα επισκεφθεί το Βελιγράδι /
μου φαινόντουσαν «παράξενες» και οι πιο συνηθισμένες όψεις μιας «κανονικής» ζωής: ένα ανοιχτό καφέ, η θέα νέων ανθρώπων να διασκεδάζουν σε κάποιο μπαρ /
ασυναίσθητα, ο ξένος επισκέπτης αναζητά εικόνες που να συμπληρώνουν τη δική του προκατασκευασμένη εικόνα /
αλλά, νομίζω, στην Αθήνα, αν κινηθείς εκτός αυτής της καλά προστατευμένης νησίδας, το σοκ είναι αναπόφευκτο /
έχω πάει στην Ιταλία, φίλοι γυρίζουν από την Ισπανία και όλοι λέμε το ίδιο: καμιά πόλη στην Ευρώπη δεν δοκιμάζεται τόσο άγρια όσο η Αθήνα /
ακόμα και στη Θεσσαλονίκη ο «αέρας» είναι πολύ διαφορετικός, τουλάχιστον στο κέντρο της /
πουθενά δεν συνέβη αυτό που είδαμε και συνεχίζουμε να βλέπουμε εδώ /
κι ας ανοίγουν νέα μαγαζιά, κι ας χαζεύει ο κόσμος το concept store της Adidas στην Αιόλου, κι ας φτιάχνεται (επιτέλους) το γωνιακό νεοκλασικό Αθηνάς και Ερμού με τα σφραγισμένα παράθυρα από την εποχή της κατασκευής του μετρό /
είμαστε η πρωτεύουσα, πολλές φορές για καλό, αλλά και άλλες τόσες για κακό /
όσο η χώρα είναι εγκλωβισμένη στη μέγγενη της κρίσης, η «επόμενη ημέρα» της Αθήνας θα μετατίθεται διαρκώς για αργότερα.