Του Γιώργου Κυριακόπουλου
Πέρασαν 33 ολόκληροι μήνες από την αποφράδα εκείνη νύχτα που κατέκαψαν το Αττικόν. Πέρασα σήμερα πάλι απ' έξω. Τα πανέλα με τα ξεσκισμένα χαρτιά, το κλειστό περίπτερο, στο βάθος το ρημάδι χωρίς ταβάνια, χωρίς στέγες, χωρίς παράθυρα.
"Φωτιά σε Κράτος κι Εξουσία" είχε γράψει ο αναρχικός με μαρκαδόρο πάνω στα μάρμαρα. Θα'θελα πολύ να τον συναντήσω. Και να τον ρωτήσω αν η μεγαλύτερη φωτιά είναι αυτό που βλέπω τώρα ή το να μη βλέπει ένα 20χρονο το Providence του Alain Resnais.
33 ολόκληροι μήνες! Το ωραιότερο σινεμά της Αθήνας ακόμη αποκαίδια. Και επιμένω και στο περίπτερο, το κλειστό, το κάποτε γεμάτο με τον ξένο τύπο, τις ευρωπαϊκές σοκολάτες, εκείνη την θεία Toblerone της αναμονής στην ουρά του "Αττικόν" ή του "Απόλλων", την κόκα κόλα που παίρναμε ξεγλιστρώντας στο διάλειμμα για να μη την πληρώσουμε χρυσή στο μπάρ του σινεμά. Και μέσα όλοι οι σταρ των εφηβικών μας χρόνων. Και ταινίες που θυμάμαι σχεδόν μία-μία, από το σαχλό Avanti με τον Jack Lemmon μια νύχτα του Νοεμβρίου του 1973 (όπου από κακή συνεννόηση δεν βρήκα τον συμμαθητή μου που θα πηγαίναμε μαζί στο Πολυτεχνείο, όπως κάθε μέρα άλλωστε, και κατέληξα στο σινεμά, με την αμεριμνησία του μαθητή που δεν έχει αίσθηση του πότε θα γίνει το κακό) μέχρι το αμερικάνικο Providence του Alain Resnais στα είκοσί μου, το φίλμ που πιο πολύ απ'όλα μου θυμίζει το Αττικόν, γιατί έκατσα σιωπηλός απ' έξω μετά την ταινία καπνίζοντας ίσως και δέκα τσιγάρα. Μόνος.
Και τώρα άνοιξα έναν ηλεκτρονικό φάκελο από τον Φεβρουάριο του 2012. Κι όπως κοιτούσα τις φωτογραφίες της καταστροφής, έπεσε το μάτι μου σε μια άσχημη λεπτομέρεια. "Φωτιά σε Κράτος κι Εξουσία" είχε γράψει ο αναρχικός με μαρκαδόρο πάνω στα μάρμαρα. Θα'θελα να τον συναντήσω. Θα'θελα πολύ να τον συναντήσω. Και να τον ρωτήσω αν η μεγαλύτερη φωτιά είναι αυτό που βλέπω τώρα ή το να μη βλέπει ένα 20χρονο το Providence του Alain Resnais. Το κράτος ζημίωσε, την εξουσία ξεφτίλισε ή σκότωσε τον εαυτό του, εμένα και τον διπλανό του; Εμάς δηλαδή.