Θα ήθελα να γράψω και γώ ένα αρθρο για το γάμο γιατί δεν αντέχω άλλο να διαβάζω εναλλακτικά σενάρια.
Ας ξεκινήσουμε απο τα βασικά:
Όταν καλείς κάποιον και μάλιστα με πρόσκληση τότε αυτό αυτόματα σημαίνει ή καλύτερα οφείλει να σημαίνει ότι τουλάχιστο σε ενδιαφέρει το πως θα περάσει ο καλεσμένος σου, στο γάμο σου. Αυτος ο ανθρωπος δε ξυπνησε ένα πρωι και είπε τι να κάνω σήμερα ας πάω να δώσω 50 ευρώ για να γιορτάσω το γάμο της Ψαροκωστούλας που χέστηκε επιοικώς αν θα πάω στο γάμο... ή ακόμη καλύτερα ας πάω στο γάμο του τάδε που δεν τον ενδιαφέρει αν θα παώ να δώ την εναλλακτική παράσταση που θα δώσει γιατι τα Αθηναικά θέατρα ήταν χάλια φέτος..
Ημαρτον πια οταν καλέις κάποιον και απαιτεις να σου φέρει δώρο, να συμμετέχει στη γιορτή σου, στο γάμο σου, στη βάπτιση του παιδιού σου, όταν του ζητάς να ξεσπιτωθεί τότε σεβάσου τον. Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να έρθει και όλοι μπορούν να βρουν μια δικαιολογία γι ανα μη πληρώσουν τη νύφη.
Δεν μπορείς να έχεις τους ανθρώπους να ξεροσταλίαζουν σε μια εκκλησία και να μη τους προσφέρεις ένα νερό, ποτό αναψυκτικό ούτε να τους τραπεζώνεις και να μην έχεις προβλέψει έν ααξιοπρεπές μενου.
Τέλος πια με τις επαναστάσεις τη μέρα του γάμου. Τι θα πει παντρεύομαι πάνω στον Όλυμπο, τη θειά σου τη ρωτάς να μπορεί να ανέβει το βουνό; Αν δε θες παιδί μου γάμους και τζέρτζελα ευτυχώς υπάρχει και το δημαρχείο. Πάνε τέσσερα άτομα (ζευγάρι και μάρτυρες) και κλεισαμε.
Αν όμως αποφασίσεις να παντρευτείς τότε καλοδέξου τους καλεσμένους σου, χαμογέλασε, χόρεψε και κάντο με τη καρδιά σου. Φτάνει πια με τις νύφες και τους γαμπρους που δε χωράνε στο κουστούμι τους και στην υπερπαραγωγή νυφικο τους. Φτάνει με το υφάκι: Τι θέλω εγώ εδω... Ας μην είσαι εδώ αν δε θελεις! Οι υπόλοιποι δε σπυ φταίνε που δε τα βρήκες με τους γονεις και τα πεθερικά στο γάμο επανάσταση. Οπως δε σου φταίει και η νονά σου να τη τραβολογάς με το Πι στα μπαράκια.
Οταν καλείς οφείλεις να σκέφτεσαι τους καλεσμένους σου όχι μόνο γιατι το ορίζει ή παράδοση αλλα και γιατι το ορίζει το dna του Φιλόξενου Ελληνα... Αστε λοιπόν το εγώ θα κάνω αυτό πυ θέλω στο γάμο μου και θα τα κάνω όλα όπως έχω ονειρευτέι, γιατι οκ να τα κάνεις όλα όπως έχεις ονειρευτείς άλλα εμάς μη μας ταλαιπωρείς με όλα τα ψυχολογικά σου.
Πότε ήταν η τελευτάια φορά που πήγατε σε ένα γάμο, με το ζευγάρι να λάπμπει απο χαρά, να χαμογελά, να χορεύει, αγκαλιάζει και να χαιρετά έναν έναν τους καλεσμένους του, να έχει προνοήσει για τους μεγαλύτερους (απο το να υπάρχουν καρέκλες, σκίαση, νερό μέχρι το νηστίσμο μενού) αλλά και για τους μικρότερους (ναι, ναι τα παιδάκια των φίλων σας που τα κυνηγάνε γυρω γύρω οι μάδες τους με τα τακούνια στα κατσάβραχα του απίθανου γάμου σας, στο ξωκκλήσι του Αγιού των γκρεμών...) ώστε να μη κινδυνεύουν ή έστω να βρούν κάτι να φάνε στο φοβερό μπαράκι.
Και κλείνω το σκεπτικό μου: Οποιος θέλει έναν γάμο με του γαμάτους, πανέμορφους, εναλλακτικούς μουσάτους φίλους του που θα δώσει έναν αέρα road movie στις φώτογραφίες τότε ας κάνει έναν. Αν όμως καλέσεις και τους υπόλοιπους γυναικόπαιδα, χοντρούς, γέρους, άσκημους τότε παρακαλώ σεβαστείτε τους.
(**Και για να σας λυθεί η απορία εγώ ανήκω στη κατηγορία, μαμά που κυνηγά τα παιδιά στα κατσάβραχα, μου έχει τύχει μάλιστα να βουτήξει το καλό μου και γώ να μη κρατώ ως κακή μάνα μια δευτερη αλλαξιά του παιδιού μου οπότε και γυρίσαμε πίσω και χάσαμε το γάμο).