Σήμερα στα Μικροπράγματα έχουμε ανταπόκριση απ' την Ερμούπολη της Σύρου, μιας απ' τις αγαπημένες μου πόλεις στην Ελλάδα.
Ο Πέτρος Χ. μού έγραψε για να διαμαρτυρηθεί για τις εργασίες που γίνονται εδώ και 8 ολόκληρους μήνες στο κέντρο της πόλης και την έχουν μετατρέψει σε επικίνδυνο εργοτάξιο.
Θα την πω την αμαρτία μου. Παρότι έχει απόλυτο δίκιο, και η καθημερινότητα των πολιτών πλήττεται, καθώς έβλεπα τις φωτογραφίες, αγνοούσα τα μπάζα και έβλεπα τη θάλασσα, τα σπίτια, το ξενοδοχείο Νησάκι - και ονειρευόμουν ότι ήμουν στην Ερμούπολη, κι ας παιδευόμουν στη βόλτα μου. Όμως παρότι για έναν που είναι απέξω μπορεί να μοιάζει first world problem μπροστά στην υπόλοιπη ομορφιά της ζωής στο νησί, για τους μόνιμους κατοίκους η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο...
Δημοσιεύω τις φωτογραφίες και το κείμενο που μου έστειλε ο Πέτρος, με την ελπίδα να γίνει κάτι σύντομα...
«Από τον Ιούνιο του 2015 το κέντρο της πρωτεύουσας των Κυκλάδων, της ιστορικής Ερμούπολης θυμίζει εργοτάξιο. γίνονται έργα ανάπλασης και όλοι οι κάτοικοι πειστήκαμε ότι είναι για το καλό της πόλης και ότι έπρεπε με υπομονή να τα καλοδεχτούμε και να τα υποστηρίξουμε. αν και το καλοκαίρι που έρχονται πολλοί επισκέπτες δεν είναι και η καλύτερη περίοδος για τέτοιες εργασίες, όλοι περιμέναμε ότι θα τελειώσουν σύντομα και ότι τουλάχιστον θα μας αποζημίωνε το αποτέλεσμα.»
«Δυστυχώς ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί τα έργα αλλά το εξοργιστικό δεν είναι αυτό. Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια έχουν ανοίξει και έχουν παραδοθεί στο κοινό χωρίς να είναι ολοκληρωμένες οι εργασίες, με αποτέλεσμα εδώ και δυο μήνες να αποφεύγουμε παγίδες θανάτου καθημερινά.»
«Τι σίδερα εξέχουν μέσα από τα πεζοδρόμια, τι ξύλα είναι παρατημένα μέσα στον δρόμο, τι τρύπες, τι εμπόδια και τι πέτρες ορθώνονται μπροστά μας σε κάθε μας βήμα έτοιμα να μας τραυματίσουν σοβαρά, δεν περιγράφεται. μπορεί να δει κανείς τις φωτογραφίες που σήμερα το πρωί τράβηξα, γιατί δεν μιλάμε για μερικές μέρες αλλά για δύο μήνες, για να καταλάβει.»
«Στην πάνω φωτογραφία βέβαια, για να μην χτυπήσει κάποιος με το σίδερο που εξέχει από τον δρόμο, φρόντισαν και έβαλαν ως προστατευτικό μια σακούλα με μπάζα!»
«Δεν υπάρχει πουθενά έστω κορδέλα που να υποδηλώνει να προσέχουμε, ο δρόμος και το πεζοδρόμιο είναι ανοιχτά στους ανθρώπους και στα παιδιά!»
«Εντάξει, ας προσέχουμε που πατάμε, δεν φταίει κανείς αν σκοτωθούμε.»
«Μπορείτε να διακρίνετε την πέτρα 'τελειωτικό χτύπημα' στην πάνω φωτογραφία; Μιλάμε ότι την έχουν βάλει να κρατά την κορδέλα με τέτοιο τρόπο με την μύτη προς τα επάνω, που αν κάποιος πέσει πάνω της να μείνει εκεί, και... 'αιωνία του η μνήμη'.»
«Παγίδες εμπνευσμένες από τους Βιετκόνγκ, πέφτεις και αυτό ήταν, κλαίει η μάνα σου στο μνήμα...»
«Τι συμπέρασμα βγαίνει από όλο αυτό; Κανένας δεν πρόκειται να σεβαστεί μια πολιτεία που δεν δίνει δεκάρα για την υγεία του και την ζωή του. Οι πολίτες έχουν δικαιολογημένα πάρει την στάση του 'δεν βαριέσαι' γιατί αντιμετωπίζουν κάθε μέρα την ίδια στάση από τις αρχές.
Δεν υπάρχει στοιχειώδης παιδεία, κανείς δεν σκέφτεται τον άλλον, μιλάμε για εγκληματική αμέλεια, δηλαδή έτσι και κάνει κάποιος το λάθος να παραπατήσει και πέσει μέσα στις γούβες με τα σίδερα που ορθώνονται, έχει σακατευτεί τουλάχιστον, ή έχει χάσει τη ζωή του. Και αν σε οποιοδήποτε κράτος στον δυτικό κόσμο, πολίτης χτυπήσει εξ'αιτίας έργων του δημοσίου, θα ζει για μια ζωή και αυτός αλλά και οι δικοί του, από την αποζημίωση που θα πάρει από το κράτος, την οποία το κράτος θα πάρει από τον εργολάβο που ανέλαβε το έργο.
Να φανταστώ τι θα γίνει στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων αν πάρω μια μέρα την αστυνομία τηλέφωνο και δηλώσω ότι χτύπησα σε ένα τέτοιο σίδερο και έβγαλα το μάτι μου;
Δε θα ήθελα, τουλάχιστον όμως ας γίνει κάτι γρήγορα γιατί από θαύμα δεν έχουμε ακόμα θύματα (από όσο ξέρω)
Σας ευχαριστώ για το βήμα που μου δώσατε και για την προσοχή σας.»