Οι Βρετανοί βρίσκονται μπροστά σε μια ευκαιρία να τα κάνουν «πουτάνα όλα» όπως ήμασταν εμείς πέρσι. Εικάζω ότι θα αποδειχτούν οριακά πιο έξυπνοι, ή τουλάχιστον δεν θα έχουν τις δικές μας εξωπραγματικές προσδοκίες.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 πάντως που ζούσα στο Λονδίνο, θυμάμαι το γενικότερο μίσος πολλών -κυρίως αναγνωστών της Sun- για τους «γραφειοκράτες των Βρυξελλών που μας βάζουν κανόνες». Φαινόταν ότι ήθελαν να φύγουν με την πρώτη ευκαιρία. Και τώρα πιστεύουν ότι αν φύγουν θα μπορούν ανενόχλητοι να κάνουν απατεωνιές με τα hedge funds, να κυνηγούν ό,τι ζώα θέλουν και να διώχνουν τους ξένους.
Δεν είναι βέβαιο πως η μετανάστευση θα μειωθεί τόσο δραματικά όσο ελπίζουν, πάντως σίγουρο είναι ότι θα βιώσουν μια μεγάλη οικονομική καταστροφή. Και παρότι το ξέρουν, σχεδόν οι μισοί θέλουν να προχωρήσουν - το σύνδρομο «πουτάνα όλα» που λέγαμε.
Είναι ίσως η χαρά του καινούργιου, είναι και ο πατριωτισμός/εθνικισμός με τον οποίον τους έχει φουσκώσει τα μυαλά ο χειρότερος πολιτικός της χώρας, ο ανεκδιήγητος Nigel Farage.
Τα λέει καλύτερα ο John Oliver, στο απολαυστικό του πρόγραμμα:
ΥΓ. Τα γραφεία στοιχημάτων, ακόμα και όταν το Brexit προηγούνταν κατά πολύ σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ήταν βέβαια ότι θα νικήσει το Bremain - και συνεχίζουν να είναι. (Αυτό το λέω για όσους νομίζουν ότι σε περίπτωση παραμονής θα έχει παίξει καθοριστικό ρόλο ο φόνος της Τζο Κοξ - όχι λοιπόν, το Bremain αναμενόταν να κερδίσει έτσι κι αλλιώς.) Δεν είναι μόνο πως τα βρετανικά γκάλοπ πέφτουν συχνότατα έξω, αλλά πως οι ποιοτικές αναλύσεις έδειχναν απ' την αρχή πως αυτοί που φοβούνται για το μέλλον τους θα είναι αυτοί που θα πάνε τελικά να ψηφίσουν μαζικά.
Να πούμε και δυο λόγια για τον Κάμερον και τις εξυπνάδες του που έβαλαν σε μπελάδες και τον ίδιο αλλά κυρίως τη χώρα του. Για μικροκομματικούς λόγους και για να κερδίσει ψήφους το έπαιζε λάιτ ευρωσκεπτικιστής και υποσχόταν δημοψήφισμα, το έκανε και τελικά τώρα προσπαθεί να το μαζέψει στηρίζοντας το αντίθετο απ' αυτό που κανονικά οι ψηφοφόροι του θα ήθελαν.
Η περίπτωσή του, και η περίπτωση του Τσίπρα δείχνουν τη χειρότερη όψη της «άμεσης» δημοκρατίας. Αν είναι τα δημοψηφίσματα να βγαίνουν απλώς ως άσσοι απ' το μανίκι και να χρησιμοποιούνται ως πολιτικάντικοι τακτικισμοί μόνο και μόνο για να κερδίσει χρόνο και να γαντζωθεί στην καρέκλα ο απεγνωσμένος ηγέτης, καλύτερα να μη γίνονται. Ελπίζω κάποτε να ζήσουμε πραγματικά χρήσιμα και ουσιαστικά δημοψηφίσματα που δεν θα εξυπηρετούν στρατηγικές επιδιώξεις αυτών που τα διοργανώνουν.
Δεν ξέρω τι θα γίνει στο δημοψήφισμα για το Brexit, ελπίζω να πρυτανεύσει η λογική για το καλό τους και το καλό μας. Όλα θα εξαρτηθούν απ' το ποιοι, απ' τις παρακάτω δύο κατηγορίες ψηφοφόρων, θα είναι οι περισσότεροι...
Τα πράγματα είναι απλά: