Όλοι οι αναγνώστες των Μικροπραγμάτων έχουν βήμα όχι μόνο για τα μικρά, αλλά και τα μεγάλα πράγματα που τους απασχολούν. Δεν σημαίνει ότι απαραίτητα συμφωνούμε, όμως έτσι ανοίγει μια ενδιαφέρουσα κουβέντα.
Ο Γιάννης Μ. (τα πλήρη στοιχεία του είναι στη διάθεσή μας) μου έστειλε την ακόλουθη επιστολή:
Είμαι 62 ετών σπούδασα στην νεαρή μου ηλικία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μία ειδικότητα της Κλωστοϋφαντουργίας, «Ηλεκτρονικό Σχέδιο & Μηχανικός Ηλεκτρονικών Πλεκτομηχανών» φτάνοντας μετά από πολλά χρόνια μελέτης και εξάσκησης στο ανώτατο επίπεδο γνώσεων.
Στη συνέχεια έγινα βιοτέχνης κατασκευαστής γυναικείων πλεκτών αγοράζοντας βήμα βήμα σε βάθος χρόνου με σκληρή δουλειά και υψηλό κόστος τον αναγκαίο μηχανολογικό παραγωγικό εξοπλισμό.
Η πρώτη κρίση αποβιομηχάνισης με ηχηρά λουκέτα έπληξαν πρώτα στην Ελλάδα τον κλάδο της Κλωστοϋφαντουργίας έως την κατάρρευση και την εξαφάνιση στη συνέχεια μέχρι και σήμερα των περισσότερων κατασκευαστικών και μεταποιητικών επιχειρήσεων μαζί και της δική μου μετά από πολύ κόπο, αγώνα ανίκητες δυσκολίες και κυρίως αθέμιτο ανταγωνισμό από εισαγωγικές εταιρίες Τουρκίας τρίτες χώρες και τέλος της Κίνας χωρίς καμία κρατική προστασία ή άλλη προειδοποίηση με αποτέλεσμα να χαθούν όνειρα και σχέδια της ίδιας της ζωής.
Η διακοπή της εταιρείας μου έγινε το 2007 με ταυτόχρονη διακοπή από το ΤΕΒΕ με οφειλή την δεδομένη στιγμή προς το ταμείο 17.000€
Σε μεγάλη πλέον ηλικία με εργασιακές δυσκολίες μέχρι και σήμερα μη ύπαρξης μεγάλης εταιρείας στον κλάδο μου ξεκινώντας ουσιαστικά από την αρχή για την επιβίωση σε άλλες πλέον ειδικότητες.
Μετά από περίπου μια επταετία εξοφλώντας χρέη προς τρίτους και εφορία, με κατοχυρωμένο δικαίωμα για συνταξιοδότηση θέλησα να ρυθμίσω τις οφειλές μου και προς το Ταμείο, μου ζήτησαν να εξοφλώ με ελάχιστες δόσεις χωρίς ουσιαστικά να διευκολύνουν την αποπληρωμή με βάσει την οικονομική μου δυνατότητα όπως έκαναν όλοι οι άλλοι φορείς, πέρα του ότι διαπίστωσα ότι αντί να παγώσει το χρέος τις ημερομηνίες διακοπής έτρεχαν τόκοι υπερημερίας και πλέον με πλασματικές προσαυξήσεις και οφειλές με ταχύς ρυθμούς λες και προέρχονταν από κάποιο χρηματικό τραπεζικό μου δάνειο, πέρασαν και ξεπέρασαν το σημερινό επιτρεπτό όριο των 20.000 € προκειμένου να συνταξιοδοτηθώ. Για φανταστείτε πόσα χρήματα έπρεπε να μου είχε καταβάλει το ταμείο μέχρι σήμερα και πόσες φορές θα είχε εξοφληθεί το χρέος μου εάν ως όφειλαν μου κατέβαλαν μηνιαία τα νόμιμα και παρακρατούσαν κάθε μήνα μέρος των οφειλών έστω και με τους παράνομους τόκους, αλλά αντί αυτού είπαν ότι όσοι έχουν οφειλές στο ταμείο και οφείλουν πάνω από 20.000 δεν δικαιούνται καμία σύνταξη.
Επιτρέψτε μου προσωπικά να μου μοιάζει με σχέδιο ώστε να απαλλαγούν από πληρωμές που δικαιούμαστε και έχουμε πληρώσει εγώ και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι ομοιοπαθείς. Τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε και καλώς και έτσι γίνετε ότι πολλοί άνθρωποι χωρίς ποτέ να έχουν εργασθεί έχουν συνταξιοδοτηθεί έστω με την ελάχιστη Εθνική σύνταξη στα 67ά τους, για τον μικρομεσαίο επαγγελματία δεν ισχύει η βασική αρχή του δικαίου; δηλαδή η συνταγματική αρχή της ισότητας; οπότε με τη λογική αυτή εμείς που έχουμε εργαστεί σκληρά πληρώνοντας την κρίση πληρώνοντας όλους τους φόρους μας έχοντας συντηρήσει οικογένειες εργαζομένων παλεύοντας περισσότερο από τον κάθε ένα και έχοντας περάσει τις μεγαλύτερες αγωνίες και τέλος έχουμε πληρώσει τα χρήματα στα ταμεία μας πώς θα ζήσουμε και θα συντηρήσουμε με αξιοπρέπεια τα γηρατειά μας ζητιανεύοντας;
Να ζει κανείς ή πώς να ζει!