Πέρα απ' την ελπίδα που πασχίζουν να μας δώσουν οι πολιτικοί, καμιά φορά μας έρχεται απ' τα μικρά της ζωής. Τα λεγόμενα μικροπράγματα.
Όπως αυτό που μου έστειλε η Σ.Π.:
Πρώτη Φλεβάρη, ώρα 9 και μισή το βράδυ επιβιβάζομαι σε λεωφορείο στα ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης με προορισμό την Καρδίτσα.
Ανεβαίνω στο λεωφορείο με μηχανικές κινήσεις, έτοιμη για ένα ακόμη ταξίδι με το συνηθισμένο κακοδιάθετο οδηγό και όλα τα κλισέ, που λίγο πολύ όλοι έχουμε αντιμετωπίσει.
Την ώρα που μπαίνω όμως, στη θέση του συνοδηγού βλέπω το πλασματάκι της φωτογραφίας μαζί με παιχνίδια για αυτό.
Όλοι οι επιβάτες έκαναν μια πεντάλεπτη στάση για συστάσεις με το μικρό πριν καθίσουν.
Ρωτάμε τον οδηγό και μαθαίνουμε ότι το έχει κοντά του 20 μέρες, το ταΐζει με μπιμπερό και το έχει δίπλα του σε κάθε ταξίδι γιατί δεν μπορεί να το αφήσει μόνο του, μιας και γκρινιάζει. Το ταξίδι ξεκίνησε με πολύ διαφορετικό συναίσθημα και με ένα κατάλευκο κουτάβι, που μετά βίας έφερνε βόλτες ανάμεσά μας.
Δεν ξέρω τίποτα άλλο για αυτόν τον οδηγό, πέρα απ' ότι αυτός μου έδωσε ελπίδα.