Το 1987 ο Bill Drumond (μάνατζερ των Echo & the Bunnymen) κι ο Jimmy Cauty (κιθαρίστας των Brilliant) ένωσαν τις παιδιάστικες παράνοιές τους, πασπαλίζοντάς τες με θεωρίες συνομωσίες απ’ τα καλτ ’70ς βιβλία Illuminatus!
Επιλέγοντας να δράσουν απερίσκεπτα σε όλη την «καριέρα τους», άφησαν πίσω τους μυθικές ιστορίες, τόσο απίθανες που αν δεν υπήρχαν ντοκουμέντα θα έμοιαζαν επινοημένες – από μένα.
Τα πρώτα χρόνια πειραματίστηκαν με κλεμμένα samples, διαφημιστικά γκραφίτι και εκκεντρικά δρώμενα. Το άλμπουμ τους 1987 (What the Fuck Is Going On?), συνδύασε τους Beatles με την Samantha Fox.
Ολόκληρο το σπάνιο άλμπουμ
Μεταξύ των άλλων όμως σάμπλαραν και τους ABBA -που ζήτησαν και πέτυχαν την κατάσχεση του δίσκου. Τότε ήταν που οι KLF πήραν το αεροπλάνο και ταξίδεψαν στη Σουηδία, ελπίζοντας σ’ ένα θαύμα.
Οι ABBA δεν τους δέχτηκαν κι έτσι αυτοί έκαψαν τελετουργικά σ’ ένα σουηδικό χωράφι τους μισούς δίσκους που απέμειναν (τους άλλους μισούς τους πέταξαν απ’ το καράβι γυρνώντας στην Αγγλία.)
Την επόμενη χρονιά «ερωτεύτηκαν» ένα αστυνομικό αμάξι που υποτίθεται τους μίλησε (όπως μιλούσε ο Κιτ στον Μάικλ Νάιτ) και τους είπε να ονομαστούν Timelords και να φτιάξουν ένα mash-up της μουσικής απ’ το Doctor Who μ’ ένα τραγούδι του Gary Glitter. Ηχογράφησαν το Doctorin’ the Tardis, και γύρισαν ένα μάλλον σχιζοφρενικό βίντεο-κλιπ με πρωταγωνιστή (φυσικά) το επίμαχο αμάξι.
“That damned car was right!” φώναξαν όταν έμαθαν ότι απ’ το πουθενά είχαν βρεθεί στο Νο1 της Αγγλίας, πουλώντας πάνω από 1 εκατομμύριο δίσκους παγκοσμίως.
Αποφάσισαν να διασκεδάσουν τη mainstream διασημότητά τους γράφοντας το κλασικό βιβλίο The Manual (How to Have a Number One the Easy Way), έναν αναλυτικό -και ξεκαρδιστικό- οδηγό επιτυχίας.
Πολλά one-hit-wonder συγκροτήματα (οι Edelweiss, μεταξύ των άλλων) ακολούθησαν τις συμβουλές του βιβλίου – και πέτυχαν.
Το νούμερο 1 που πέτυχαν οι Edelweiss χάρη στο βιβλίο των KLF
Ολόκληρο το Manual υπάρχει ονλάιν και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
Αφού άλλαξαν πάλι το όνομά τους σε KLF άρχισαν να παίζουν ‘pure trance’. To 1989 έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση σ’ ένα rave party στην Οξφόρδη προκαλώντας ενθουσιασμό – κυρίως γιατί δωροδόκησαν τους θεατές πετώντας από σκηνής χαρτονομίσματα αξίας χιλιάδων λιρών που έγραφαν “Children, we love you”.
Αφού γύρισαν μια πειραματική ταινία κι έκαναν έναν chill-out δίσκο, είδαν (υποτίθεται) και οι δύο ταυτόχρονα σε όνειρο τον Μίκυ Μάους που τους είπε να ξαναηχογραφήσουν τα τραγούδια τους σαν να παίζονταν σε συναυλία: με δυναμικά ποπ-ροκ στοιχεία, ραπ φωνητικά και κραυγές κόσμου.
Και αυτό έκαναν. Ονόμασαν τον ήχο τους ‘Stadium House’, και κυκλοφόρησαν το κλασικό anthem τους What Time is Love?.
Ακολούθησαν τα 3A.M. Eternal
και το προσωπικό μου αγαπημένο, Last Train To Trancentral, όλα μεγάλες επιτυχίες σε Ευρώπη κι Αμερική.
Οι KLF ήταν οι πιο πετυχημένοι καλλιτέχνες παγκοσμίως για το 1991. Οι εκκεντρικότητές τους επεκτάθηκαν: τηλεοπτικά σποτ που έπρεπε να καταστραφούν πριν καν παιχτούν, πανάκριβα σκηνικά, ταινίες τερατώδη αποκυήματα της φαντασίας τους. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν βέβαια η συνεργασία τους με την θρυλική τραγουδίστρια της κάντρι Tammy Wynette. Πήγαν στην απίστευτα κιτς βίλα της στο Τενεσί, της δίδαξαν (στα γεράματα!) τα πάντα για την trance και τα αποκρυφιστικά παγανιστικά σύμβολα και τραγούδησαν μαζί το Justified & Ancient.
Εκείνη την εποχή τα tabloid έγραφαν για μυστικές τελετουργίες σε απομονωμένα νησιά, για θυσίες προβάτων, πύρινες πυραμίδες, γιγάντια σκιάχτρα... Πολλοί μιλούσαν για δυο ψυχοπαθείς, καμμένους τελείως απ’ τα ναρκωτικά, ενώ οι υπόλοιποι μιλούσαν για δύο απλούς ψυχοπαθείς. Οι ίδιοι έβλεπαν τους εαυτούς τους σαν φαρσέρ του υποσυνειδήτου, που στην προσπάθειά τους να αυτογελοιοποιηθούν και να γελοιοποιήσουν τις δισκογραφικές απέκτησαν μια ντουζίνα πλατινένιους δίσκους.
Κι εκεί, στο απόγειο της δόξας τους, οι KLF ήξεραν πως έπρεπε να τα παρατήσουν. Θέλοντας να καταστρέψουν ό,τι είχαν κερδίσει εμφανίστηκαν στα βραβεία Brits το 1992 μαζί με τους Extreme Noise Terror (όνομα και πράγμα!) κι έπαιξαν μια ακατάληπτη, βασανιστική εκδοχή του 3 AM Eternal.
[το τραγούδι τους, αγνώριστο]
Στο τέλος άρχισαν να πυροβολούν (άσφαιρα) με καραμπίνα προς το σοκαρισμένο κοινό της αρένας. Ακολούθησε ένα παγωμένο, διστακτικό χειροκρότημα, ενώ μια φωνή ανακοίνωνε απ’ τα ηχεία: “Ladies and gentlemen, KLF have left the music industry”.
Ήταν μια μελετημένη καταστροφή καριέρας.
Λίγο μετά (και αφού άφησαν ένα νεκρό πρόβατο στην είσοδο του after-show πάρτι των Brits), ηχογράφησαν το τραγούδι Cera Cera, [που δεν έχει πωληθεί ποτέ επίσημα και πρόκειται να κυκλοφορήσει σε single την πρώτη Δευτέρα μετά την επικράτηση της Παγκόσμιας Ειρήνης (!)] και ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους.
Το βραβείο «Καλύτερου Βρετανικού Συγκροτήματος» που είχαν κερδίσει εκείνη τη μοιραία βραδιά στα Brits βρέθηκε χρόνια αργότερα: ήταν θαμμένο σ’ ένα λιβάδι κοντά στο Stonehenge.
Στις αρχές του 1994 στράφηκαν στα εικαστικά, φτιάχνοντας το K-Foundation, έναν οργανισμό που κορόιδευε τη σύγχρονη βρετανική τέχνη, δημιουργώντας εξωφρενικά καλλιτεχνικά πρότζεκτ, και παρανοϊκές ασπρόμαυρες καταχωρίσεις που έδιναν αυταρχικές οδηγίες όπως “Destroy Art” και “Abandon All Art – Now!”.
Τότε ανακοίνωσαν και το βραβείο για τον χειρότερο Βρετανό καλλιτέχνη, μια παρωδία δηλαδή του επίσημου βραβείου τέχνης Turner Prize. Η εικαστικός Rachel Whiteread κέρδισε και τα δύο βραβεία - πήρε με πολύ χαρά το Turner, αλλά φυσικά αρνήθηκε το K-Foundation.
Τότε οι KLF έτρεξαν έξω από την Tate Gallery, κάθισαν στα σκαλιά με 40.000 λίρες και δήλωσαν ότι θα την περιμένουν να βγει και να πάρει τα χρήματα εντός πέντε λεπτών, αλλιώς θα τα έκαιγαν. Το πεντάλεπτο κόντευε να τελειώσει όταν άνοιξε ξαφνικά η πόρτα του μουσείου και, σαν σίφουνας, η Whiteread κατέβηκε τις σκάλες, άρπαξε τα χρήματα και εξαφανίστηκε πάλι μέσα στην Tate.
Τα επόμενα χρόνια, άφραγκοι πια, περιόδευσαν σε πανεπιστήμια, φυλακές και οίκους ευγηρίας με μια κόπια της κινηματογραφημένης καύσης των χρημάτων και διοργάνωσαν συζητήσεις για την πράξη τους. Ένα λεύκωμα με φωτογραφίες απ’ το συμβάν κυκλοφόρησε το 1997.
Υπάρχει φυσικά και βίντεο:
αλλά κι ένα ολόκληρο ντοκιμαντέρ.
Βγήκαν στη σκηνή ως δύο γηραιοί κύριοι σε αναπηρικά καροτσάκια (κοροϊδεύοντας τα reunion συγκροτημάτων) και τραγούδησαν μαζί με μια χορωδία και κάποιους λιμενεργάτες μια τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά εκδοχή του νέου τους τραγουδιού 1997 (Fuck the Millennium).
Tο τραγούδι κράτησε ακριβώς 23 λεπτά (το 23 είναι σημαντικός αριθμός στις θεωρίες συνωμοσίας) και ξαφνικά όλα τελείωσαν.
(απόσπασμα)
Τα τελευταία 20 περίπου χρόνια ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τις ζωές των KLF. Έχοντας δηλώσει ότι μπορεί να επιστρέψουν με άλλη μορφή και όνομα άφησαν τα ΜΜΕ να κάνουν εικασίες και να προσπαθούν να τους εντοπίσουν πίσω από ανώνυμα εικαστικά ή μουσικά πρότζεκτ. Πριν λίγα χρόνια επιβεβαιώθηκε ότι ίδρυσαν έναν οργανισμό καλλιτεχνών που μ’ ένα απλό τηλεφώνημα έρχονται στο σπίτι σου και σου μαγειρεύουν σούπα (!).
Τα τραγούδια τους ακούγονται ακόμα, αλλά κανείς δεν μπορεί να τα αγοράσει. Όταν κατέστρεψαν επίτηδες την καριέρα τους, απέσυραν και τη μουσική τους απ' τα δισκοπωλεία. Άπειρα λεφτά έχουν χάσει και απ' το ότι απαγόρευσαν να πωλείται η μουσική τους στο ίντερνετ - ψάξτε στο iTunes ή στο Amazon και δεν θα τους βρείτε...
*Πάμε πίσω 22 χρόνια: Το 1992, την περίφημη βραδιά των βραβείων Brits, καθώς οι KLF αποχαιρετούσαν την μουσική, δίπλα στο νεκρό πρόβατο βρέθηκε ένα χειρόγραφο σημείωμα που έγραφε: “Back in 23 years”.
Η επανεμφάνιση τους αναμένεται λοιπόν για το 2015, που σύμφωνα με τον John Titor [έναν υποτιθέμενο Ταξιδιώτη απ’ το Μέλλον που έκανε άνω-κάτω το ίντερνετ με τις αφηγήσεις του το 2000] θα είναι η χρονιά που θα ξεκινήσει ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος. Σύμπτωση;