Τις προάλλες έγραψα για την κατηγορία των «Εγώ δεν έχω τίποτα να χάσω» και παλιότερα είχα γράψει για τους «Εγώ έχω, άρα οι άλλοι δε με νοιάζουν».
Υπάρχει όμως και μια τρίτη σημαντική κατηγορία. Μέχρι τώρα δεν είχα βρει τα κατάλληλα λόγια για να τους περιγράψω. Το έκανε, διαβάζοντας το προηγούμενο άρθρο μου η Αρετή Γεωργίλη και την ευχαριστώ:
«Ξέρετε, αυτοί που με απογοητεύουν περισσότερο δεν είναι "αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα" που διάβαζα σήμερα στο άρθρο. (...) Στο κάτω κάτω από ανθρώπους που βρίσκονται σε απελπισία δεν περιμένεις νηφαλιότητα.
Αυτοί που με απογοητεύουν περισσότερο είναι αυτοί που χτυπιούνται και φωνάζουν λυσσαλέα για να μη διαρραγεί το comfort zone τους, οι αγαπημένες δηλαδή, lifestyle κυρίως συνήθειες που αποκτήθηκαν- νόμιμα δεν λέω -στην εποχή που οι αγελάδες ήταν παχιές. Είναι εκείνοι που συνεχίζουν να ευημερούν-και καλά κάνουν, τίποτα μεμπτό εδώ, για να μην παρεξηγηθω- με χαμηλότερα όμως εισοδήματα.
Λυπάμαι αγαπημένοι, έπεσε το ρεύμα και δεν προλάβατε να σώσετε το παιχνίδι; Είναι πράγματι λίγο σπαστικό όταν συμβαίνει αυτό, αλλά σε λίγο θα το ξεκινήσετε από την αρχή και δεν βράχηκε η γάτα.»
Στ' αλήθεια: δεν μπορώ καθόλου αυτούς που γκρινιάζουν για το πόσο τους επηρέασε η κρίση όταν δεν έχουν κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Πχ. βλέπεις εκδότες (πληθυντικός) που έκλεισαν τα μέσα τους επειδή 'χρεοκόπησαν' αφήνοντας απλήρωτους άνεργους να δηλώνουν περίλυποι πώς τους κατέστρεψε η κρίση, τη στιγμή που τους βλέπουμε στη Μύκονο να διασκεδάζουν, περίπου όπως παλιά - ίσως με καναδυό αστακομακαρονάδες λιγότερες στο τραπέζι.
Μην προσπαθείς να μας κάνεις να σε λυπηθούμε αν από την υπερπολυτελή ζωή που ζούσες τώρα υποβαθμίστηκες στην απλώς πολυτελή, ή ακόμα και στην κανονική...
Αν γίνουν 'πουτάνα όλα' (όπως ελπίζουν μερικοί μη έχοντες ώστε να τιμωρηθούν οι κατέχοντες) όχι μόνο δεν θα τιμωρηθούν, αλλά μια χαρά θα επιβιώσουν -σε αντίθεση με τους φτωχούς- χάρη στα ακίνητά τους ή/και τα λεφτά που έχουν έξω. Και μετά θα μπορούν να αγοράσουν ό,τι θέλουν απ' την Ελλάδα, για ένα κομμάτι ψωμί. Μέχρι τότε όμως δείχνουν τη δυσαρέσκειά τους για την πτώση του βιωτικού τους επιπέδου.
Για κάποιους «κάνω οικονομία» σημαίνει τρώω το ίδιο -ελάχιστο- φαγητό, και μονάχα μία φορά τη μέρα. Για άλλους όμως σημαίνει πως αντί για τα πέντε πανάκριβα γεύματα σε εστιατόρια την εβδομάδα αναγκάζονται να κάνουν 'μόνο' ένα ή δύο. Η δεύτερη κατηγορία ξεβολεύεται μεν, αλλά όταν παραπονιέται φωναχτά, εξοργίζει. Δικαίως.
Δεν είναι κακό να έχεις κάποια οικονομική άνεση, αλλά τουλάχιστον, τώρα, κάνε την πάπια. Μην προσπαθείς να μας κάνεις να σε λυπηθούμε αν από την υπερπολυτελή ζωή που ζούσες τώρα υποβαθμίστηκες στην απλώς πολυτελή, ή ακόμα και στην κανονική.