Έχει πάρα πολλά δίκια ο Κουβέλης, γενικώς. Μπήκε στην κυβέρνηση για να βοηθήσει την απαγκίστρωση από το Μνημόνιο και για να ισορροπήσει την κατεύθυνση.
Αδυνατώ να πιστέψω ότι χτες ξεχείλισε το ποτήρι του όταν κατάπιε πραγματικά σημαντικά πράγματα, όταν κατάπιε επί 10 μέρες το μαύρο της ΕΡΤ. Περισσότερο όμως απογοητεύομαι με τις εξωφρενικές δικαιολογίες του.
Ο Σαμαράς με ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΗ πράξη νομοθετικού περιεχομένου κλείνει την ΕΡΤ, με την αιτιολογία πως διαφορετικά οι συνδικαλιστές δεν θα άφηναν να γίνει καμία απόλυση.
Ο Κουβέλης αρχίζει τα γνωστά τερτίπια, ναι μεν, αλλά. Όπως σωστά είπε ο Χωμενίδης που αποχώρησε αμέσως απ' τη ΔΗΜΑΡ, για μια φορά θα ήταν τίμιο ο Κουβέλης να δράσει άμεσα και αποφασιστικά. Ή να στήριζε την εν λόγω μεταρρύθμιση (ή και οποιαδήποτε απόλυση Δημοσίων Υπαλλήλων - την οποία είχε υπογράψει) ή αν όχι να αποχωρούσε χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Έμεινε, υποτίθεται, για να βρεθεί μια λύση. Ο Σαμαράς -που δημιούργησε όλα τα προβλήματα εξ αρχής- κάνει πίσω και οι τρεις συμφωνούν, τελικά, σε όλα.
Εκτός από... τον αριθμό των εργαζομένων της μεταβατικής μορφής της δημόσιας τηλεόρασης!
Απ' όλα όσα κατάπιε ο Κουβέλης ένα χρόνο, αυτό που δεν άντεξε ήταν ότι θα έπαιρναν μόνο 2.000 εργαζόμενους για δύο μήνες κι όχι 2.656 για έξι. Αυτή η συγκλονιστική διαφορά κόντεψε να μας σύρει σε εκλογές. (Οι οποίες σίιιγουρα θα βοηθούσαν τους απολυμένους της ΕΡΤ...)
Ο Σαμαράς -που ξαναλέω ότι φταίει εξ αρχής- έκανε πίσω σχεδόν σε όλα (πλην του κλεισίματος της ΕΡΤ) και δεν θα του πούμε και μπράβο. Αναδιπλώθηκε και ψιλοταπεινώθηκε, αλλά ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει. Συμφώνησε να φύγει το μαύρο, να ξαναπαίξουν κανονικό πρόγραμμα όλες οι συχνότητες, να προσληφθούν 2.000 εργαζόμενοι μεταβατικοί, να πριμοδοτηθούν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, να βάλει η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ τον υφυπουργό που θα στήσει τη νέα δημόσια τηλεόραση (για να αποφευχθούν οι γελοιότητες τύπου Λιάτσου και Σαλαγκούδη). Συμφώνησε ακόμα και για τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ.
Παρ' όλα αυτά ο Κουβέλης στην δήλωσή του μετά τη σύσκεψη τα παρουσίασε περίπου έτσι: "Ξαναγύρισα σε κάτι που ζητούσα πριν καν κάνουμε τις συναντήσεις, είπα τι ζητάω, ο Πρωθυπουργός δεν μου τα έδωσε, αντίο". Δεν πήγε δηλαδή για να διαπραγματευτεί, πήγε για να (εκβιάσει για) να γίνει το δικό του.
Μιλώντας σε μας βέβαια τόνισε ξανά και ξανά την αντιδημοκρατικότητα του κλεισίματος της ΕΡΤ και έχει δίκιο. Μόνο που θα έπρεπε να φύγει απ' την κυβέρνηση όταν ξεκίνησε η αντιδημοκρατικότητα κι όχι τώρα που, με τη συμφωνία που θα γινόταν, θα έληγε.
Καταλαβαίνω ότι τα κίνητρά του είναι μπορεί να είναι αγνά. Τις τελευταίες μέρες όμως έκανε σαν κακομαθημένο παιδάκι που αφού σχεδόν όλα όσα ζήτησε ικανοποιήθηκαν, μετά άρχισε να ζητάει περισσότερα. Κι όταν ικανοποιήθηκαν κι αυτά, μετά ξαναγύρισε στην αρχική απόλυτη πρότασή του. Και μετά έφυγε.
Κι ενώ αρχικά είχε δίκιο, και χάρη σε αυτόν ο Σαμαράς άλλαξε τα πλάνα του και συμβιβάστηκε, στα μάτια μου το έχασε. Φάνηκε σαν sore loser - ή μάλλον φάνηκε σαν να είχε στήσει το όλο πράγμα για να κάνει ηρωϊκή έξοδο, και ο Σαμαράς με τους συμβιβασμούς του να του το χαλούσε.
Κατάφερε να κάνει τον Σαμαρά να μοιάζει λες και είναι ισορροπημένος μεταρρυθμιστής που ακούει και δέχεται τις απόψεις των άλλων. Aυτό όμως δεν είναι το χειρότερο.
Το χειρότερο είναι οι δηλώσεις του ότι "δεν βρέθηκε κοινός τόπος", και ότι "Δεν είναι δική μας ευθύνη που δεν βρέθηκε ο κοινός πολιτικός τόπος".
Κυρίως όταν βρέθηκε κοινός τόπος και όταν είναι δική του η ευθύνη που δεν έγινε κάτι με τον κοινό τόπο. Μαθαίνοντας αργότερα τι είχε προταθεί και πόσο κοντά είχαν φτάσει στη συμφωνία, η απόλυτη δήλωση ""δεν βρέθηκε κοινός τόπος"" μοιάζει με κακό ανέκδοτο, έως και με παραπλανητική κουτοπονηριά.
Θεωρούσα πως ο Κουβέλης είναι ο καλύτερος πολιτικός που έχουμε. Έκανα λάθος.
Είχε μεν πολλά δίκια να φύγει απ' την Κυβέρνηση εδώ και πολλούς πολλούς μήνες, όπως και με αφορμή το μαύρο της ΕΡΤ - όταν φαινόταν ότι ο Σαμαράς δεν θα έκανε πίσω και δεν θα άκουγε κανέναν.
Όμως οι αψυχολόγητες ενέργειες και δηλώσεις του, η αποχώρησή του όχι για τα θέματα που καίνε την κοινωνία αλλά για μια άσχετη διαφωνία για τον αριθμό μεταβατικών εργαζομένων είναι πράγματα που με μπερδεύουν, και ελπίζω σύντομα να εξηγηθούν.