Μια αγαπημένη φίλη της μαμάς μου είχε την ιδέα και το είπε σε όλη την οικογένεια:
"Αγόρασα και την Κυριακή θα φυτέψω ένα δέντρο στη Νέα Παραλία (της Θεσσαλονίκης). Στη μνήμη της Άρτεμης. Θέλετε να 'ρθείτε κι εσείς;"
Θέλαμε.
Κι έτσι βρεθήκαμε, δύο φίλες της μαμάς μου, ο πατέρας μου, η αδερφή μου με τον άντρα της και τα τρία παιδιά τους και εγώ, στην Νέα Παραλία, με μια υπέροχη λιακάδα.
Τα πάρκα της Νέας Παραλίας είναι φανταστικά, αλλά παραμελημένα. Βανδαλισμοί, σπασμένα αντικείμενα, δέντρα που είχαν καταστραφεί (από ανθρώπινο χέρι), καμία φύλαξη. Κι έτσι κάπως υποθέτω ότι φτιάχτηκε ο Σύλλογος "Φίλοι της Νέας Παραλίας".
Αυτά τα ακτιβιστικά πολύ θα άρεσαν στην Άρτεμη, (συμμετείχε σε ένα σωρό, ακόμα και στις τελευταίες της βόλτες κολλούσε αυτοκόλλητα "Είμαι Γάιδαρος Παρκάρω όπου Γουστάρω στα εξωφρενικά παρκαρίσματα αυτοκινήτων), που θεωρούσε πως με τη συμμετοχή στα κοινά και πως με μικροπράγματα μπορούμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας - ακόμα και σε περιόδους κρίσης.
Περπατήσαμε λοιπόν στη Νέα Παραλία, είδαμε δεκάδες σκυλάκια (φωτογραφήθηκα με το πιο συμπαθητικό),
παίξαμε με το μωρό στο καροτσάκι και με τις δίδυμες ανηψιές μου,
χαζέψαμε τη θάλασσα και είπαμε τα νέα μας.
Μετά επιλέξαμε το δέντρο που θέλαμε: ήταν τελικά μια ωραία ακακία και χαράξαμε και ένα ανεξίτηλο Α στο ξύλο.
Φωτογραφηθήκαμε σε διάφορους συνδυασμούς μπροστά της και φτιάξαμε ένα καρτελάκι. Σ' αυτό, με τη βοήθεια των κορών της η αδερφή μου έγραψε: ΑΡΤΕΜΗ ΔΕΛΙΑΛΗ. Και το κρέμασε και επισήμως στο μικρό δεντράκι.
Λίγο πριν φύγουμε είδα πως ο μπαμπάς μου είχε βρει έναν μαύρο μαρκαδόρο και έγραφε κάτι στο καρτελάκι που ήταν κρεμασμένο στο δέντρο. Ζήλεψα και πήγα να δω. Είχε κάνει ένα όμορφο λουλουδάκι δίπλα στο όνομα της (σχεδόν για 35 χρόνια) γυναίκας του. Έτρεξα και τον πρόλαβα πριν επιστρέψει τον μαρκαδόρο στον κάτοχό του και πήγα και έκανα μια μαύρη καρδούλα.
Αυτό το δεντράκι θα γίνει δέντρο, λοιπόν. Πόσο πιο ωραίο απ' το νεκροταφείο! Πόσο πιο όμορφο το περιβάλλον, δίπλα στη θάλασσα. Πόσο πιο βολικό για τις μετακινήσεις (πόσο πιο προσβάσιμο). Αποφασίσαμε αμέσως ότι αυτό το μέρος θα ήταν ο χώρος στον οποίο θα την τιμούσαμε τη μαμά μου, και όχι ο τάφος.
Ο τάφος είναι για 3 χρόνια (ή όσο πληρώσεις), το δέντρο αυτό πιθανότατα θα είναι για όσο ζούμε.
Φύγαμε μελαγχολικοί αλλά αναζωογοννημένοι - σα να είχαμε φέρει και πάλι την Άρτεμη λίγο πιο κοντά στη ζωή μας. Και πριν χωριστούμε, και σχεδόν συνωμοτικά, κάναμε σχέδια για το πώς, όταν περάσουν τα τρία χρόνια του νεκροταφείου, θα ζητήσουμε απ' το οστεοφυλάκιο να πάρουμε τις στάχτες, θα 'ρθουμε κρυφά ένα βράδυ, θα σκάψουμε στις ρίζες του δέντρου και θα φυλάξουμε τις στάχτες για πάντα εκεί, στο δέντρο που έγινε πλέον το δέντρο της Άρτεμης.
Είχα καιρό να αισθανθώ τόσο όμορφα!