Όταν φτιάχνω παραμύθια με παιδιά, το αγαπημένο σημείο -και δικό τους και δικό μου- είναι όταν οι ήρωες, με αναπάντεχο τρόπο, μπορούν να αποκτήσουν μαγικές δυνάμεις.
Ακόμα καλύτερα όταν μπορούν να επιλέξουν οι ίδιοι τη μαγική δύναμη της αρεσκείας τους.
Για δείτε αυτά τα κουμπιά, και σκεφτείτε το.
Ξεκινάω εγώ.
Παρότι έπαιξα με την ιδέα του να πατήσω το ροζ, τελικά δεν μου είναι αρκετή η θεραπεία τραυμάτων και μόνο. Αν η μαγική δύναμη περιλάμβανε γιατρειά κάθε αρρώστιας κι όχι μόνο την επούλωση πληγής θα το πατούσα κατευθείαν.
Οπότε, πατάω το μπλε κουμπί.
Επιλέγω να μπορώ να πετάω, γιατί θα ήθελα να γυρίσω όλο τον κόσμο πετώντας. Το κοντινότερο που έχω φτάσει στο να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, ήταν σε όνειρά μου - σε lucid dreams (συνειδητά όνειρα, όταν καταλαβαίνεις ότι ονειρεύεσαι και ελέγχεις ό,τι συμβαίνει).
Το ήθελα πάντως, πιο πολύ απ' ότιδήποτε, απ' όταν ήμουν παιδί. Με την ξαδέλφη μου όταν ήμασταν πολύ μικροί ήμασταν πεπεισμένοι ότι θα μπορούσαμε να βρούμε έναν ημιεπιστημονικό ημιμαγικό τρόπο για να το πετύχουμε, και μας είχε μπει ότι αν μαζεύαμε πολλά φτερά παγωνιού θα το καταφέρναμε. Έτσι όπου βρίσκαμε τα παίρναμε και τα μαζεύαμε στο σπίτι της Μαρίας.
Μετά μεγαλώσαμε...
Εσείς;