Είχα γράψει κάποτε -το 2007- γι' αυτό το πρόγραμμα:
"Με το άλφα με το βήτα με το νι και με το σίγμα.
[Ψάχνω μανιωδώς το τραγουδάκι των τίτλων.] Κάθε εκπομπή άλλο γράμμα. Ας πούμε στο γράμμα Κάπα πήγαιναν σε μια πόλη από Κ (πχ Καβάλα) και ομάδες παιδιών παίζαν το κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού, ψάχνοντας στην περιοχή αντικείμενα που άρχιζαν από Κ (πχ. κιθάρα, κολιέ, κλαδί κλπ). Το έβρισκα ιδιοφυές, αλλά ήμουν 7 χρονών – όλα μου φαίνονταν ιδιοφυή!"
Κάποιος στα σχόλια, του άρθρου απάντησε, μόλις χτες, δίνοντας ένα λινκ:
Ιδού το δυσεύρετο!
α.μ.
Λίγο πριν στείλει το σχόλιο στο ποστ επταετίας και βάλε, είχε ανεβάσει ο/η ίδιος/α στο YouTube ένα επεισόδιο του "Με το άλφα με το βήτα με το νι και με το σίγμα" που με είχε μαγέψει στα μέσα των '80ς.
Το είδα με τρομερή αγωνία, για πρώτη φορά, μετά από 30 χρόνια.
Σκόρπιες παρατηρήσεις:
1) Ναι, το τραγουδάκι ήταν τόσο πιασάρικο όσο θυμόμουν!
2) Δημιουργός της εκπομπής η Παυλίνα Παμπούδη. Παρουσίαζε η Όλια Λαζαρίδου. Τώρα εξηγούνται πολλά.
3) Κάποια πράγματα στο παραπάνω επεισόδιο μπορεί να μοιάζουν αστεία και ξεπερασμένα τώρα, αλλά θεωρώ πως τελικά πολύ σωστά το έβρισκε ιδιοφυές ο 7χρονος εαυτός μου: ήταν όντως εξαιρετικό πρόγραμμα.
4) Ποτέ δε θα χωνέψω το πόσο ενδιαφέρουσες ήταν οι παιδικές παραγωγές που έκανε στα '80ς η ΕΡΤ για παιδιά. Σιγά σιγά απ' τα '90ς και μετά, ψιλοσταμάτησαν. Ήταν τηλεοπτικές μεταφορές βιβλίων σπουδαίων πχ. της Ζωρζ Σαρή και της Άλκη Ζέη, ήταν τηλεπαιχνίδια γνώσεων, ήταν υπερπαραγωγές όπως η Φρουτοπία. Οι καλύτεροι σκηνοθέτες και ηθοποιοί και μουσικοί δούλευαν στα εξαιρετικά παιδικά προγράμματα, που συνυπήρχαν φυσικά με τα ξένα παιδικά (Στρουμφάκια, Κάντυ Κάντυ, Αστυνόμος Σαϊνης κλπ). Δεν θεωρούσαν υποτιμητικό το να δουλέψουν σε κάτι για παιδιά - αντιθέτως. Κι η ΕΡΤ τότε ξόδευε χρήματα για το παιδικό της πρόγραμμα, παρ' ό,τι δεν μπορούσαν να παίξουν καν διαφημίσεις παιχνιδιών σ' αυτό.
5) Με όλα τα προβλήματά της (και ήταν πάρα πάρα πολλά), η ΕΡΤ στη δεκαετία του '80 νοιαζόταν για το ποιοτικό πρόγραμμα, ήθελε να εκπαιδεύσει και επιμορφώσει τα παιδιά, και τα κέρδη των διαφημίσεων δεν την ένοιαζαν - την πληρώναμε για να προσφέρει δημόσια υπηρεσία και κάτι για όλους.
6) Καθώς περνούσαν οι δεκαετίες τα ελληνικά παιδικά προγράμματα ήταν όλο και λιγότερο (κόστιζαν, και δεν έφερναν χρήμα στα κανάλια) μέχρι που με την εξαίρεση ορισμένων εκπομπών στην κρατική, σταμάτησαν εντελώς, δυστυχώς.
Είναι πιο εύκολο να αποβλακώνεις τα παιδιά και να παίρνεις χρήματα απ' τους διαφημιζόμενους, απ' το να παράξεις μόνος σου κάτι πρωτογενές και ενδιαφέρον. Η τηλεόραση αρέσκεται στις ευκολίες και στο άρπα κόλλα. Δεν τρέφω αυταπάτες, κι ούτε περιμένω να ξανανοιαστούν πραγματικά για τους μικρούς τηλεθεατές. Παρ' όλα αυτά, σκεπτόμενος τα ελληνικά παιδικά προγράμματα με τα οποία μεγάλωσα, συνειδητοποιώ πως υπήρξα και σε κάτι τυχερός.
Και τέλος,
7) Βλέποντας κάτι ως μεγάλος, νιώθεις συχνά έκπληξη για το πόσο διαφορετικά το βιώνεις. Όλα εκείνα τα μαγικά μέρη, άγνωστα στον 7χρονο εαυτό μου, πχ. αυτό το άγνωστο τότε για μένα νησί του βίντεο, η Σύρος με την Ερμούπολή της, έμοιαζαν τόσο μακρινά όσο το Κιλιμάντζαρο.
Με μάτια διάπλατα ανοιχτά απ' το δέος γνώριζα νέους κόσμους, χωρίς καν να υποψιάζομαι ότι κάποτε, στην πορεία, θα συναντούσα από κοντά. (Τα τρία τελευταία χρόνια -συνεχόμενα- πήγα στην Ερμούπολη, και τώρα κάθε εικόνα του παλιού προγράμματος μου είναι γνώριμη.)
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπεις τον κόσμο δύο φορές. Μια με τα μάτια του μικρού, και μια με του -υποτίθεται- μεγάλου...