Η Αγγελική Παρασυράκη είναι από την Αθήνα και τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως ερευνήτρια στην Αφρική. Της ζητήσαμε να μας μιλήσει για όσα έχει δει.
"Μετά από σχεδόν 2 χρόνια δουλεύοντας ως σύμβουλος ανθρωπιστικών αποστολών στην Αφρική", λέει, "συνειδητοποιώ, ακόμη περισσότερο, πόσες άπειρες επιλογές και προνόμια έχουμε, όντας γεννημένοι στην Ελλάδα. Έχω 3 μέρες μόνο στην Ελλάδα και παρ' όλα αυτά η μιζέρια, η γκρίνια και ο εκνευρισμός που νιώθω και βλέπω γύρω μου είναι απίστευτος. Στους μισούς φταίνε οι κακοί μετανάστες και στους άλλους μισούς η άδικη ζωή που δεν τους έδωσε απλόχερα μια θέση στο ελληνικό δημόσιο να τακτοποιηθούν κι αυτοί..."
Η πλειοψηφία των Ελλήνων κλείνει τα μάτια απέναντι στη δυστυχία των χωρών που βρίσκονται σε πόλεμο. Λες και δεν τους αφορά! Λες και όλ' αυτά συμβαίνουν κάπου αλλού! Κι αναρωτιέμαι, πως είναι δυνατόν να μη βλέπουμε πόσο προνομιούχοι είμαστε; Πώς μας δίνονται τα εφόδια να γίνουμε ό,τι εμείς επιλέξουμε; Αρκεί να διαβάσει κανείς το παρακάτω κείμενο και να αναρωτηθεί..."
Απόσπασμα από έρευνα για τον υποσιτισμό εν μέσω πολέμου στο Νότιο Σουδάν (Ιούνιος 2014)
Ονομάζομαι James, είμαι 30 χρονών και έχω 5 παιδιά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από πόλεμο και αναζήτηση φαγητού. Έχω τις 3 παρακάτω ιστορίες να σου πω:
Πρώτον, όταν ήμουν 6 χρονών υπήρχε ο εμφύλιος μεταξύ Σουδάν και Νοτίου Σουδάν. Θυμάμαι τότε δεν υπήρχε φαγητό διαθέσιμο σε όλο το χωριό μου... Ο πατέρας μου έσφαζε τις αγελάδες στο λαιμό και αποστράγγιζε το αίμα τους. Έτσι βράζαμε το αίμα και το τρώγαμε.
Δεύτερον, το 1997 μάθαμε ότι μπορούμε να φάμε το κρέας... Έτσι η οικογένειά μου και γω τρώγαμε ένα γεύμα την ημέρα, μόνο κρέας για 6 μήνες. Ήταν το μόνο που είχαμε. Μετά από αυτό πήρα δύναμη... Περπάτησα μέχρι την Ουγκάντα, όπου έμεινα σε έναν καταυλισμό μεταναστών.
Τρίτον, o 2011 αποφάσισα να γυρίσω στο χωριό μου και αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα. Εδώ και 3 χρόνια το χωριό μου πλημμύριζε και κατέστρεψε όλες τις σοδειές των αγροτών. Αυτό, σε συνδυασμό με τον εμφύλιο πόλεμο που μόλις ξεκίνησε, έχει φέρει πείνα στο χωριό. Δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε λόγω του πολέμου και εξαρτόμαστε 100% σε διανομή τροφίμων.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Τι επιλογές έχουμε;