Μια μακροσκελή συνέντευξη δίνει ο Θανάσης Λάλας στο Πρώτο Θέμα, μιλώντας για όσα τον ανέδειξαν και τον κατέστρεψαν. Είναι η πρώτη φορά που μιλά με τόνο εξομολογητικό και απολογητικό, για τα "πολλά λάθη" του και την νέα καριέρα του ως ζωγράφος.
Μερικά αποσπάσματα:
- Θα ήθελα να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να επιστρέψουμε στην εποχή της παντοδυναμίας σας στο «Βήμα της Κυριακής» και τον ΔΟΛ...
Δεν υπήρξα ποτέ παντοδύναμος, γιατί ποτέ δεν είχα ουσιαστική σχέση με την εξουσία, παρόλο που μου το χρεώσανε και μου το χρεώνουν ακόμη. Θα έλεγα ότι ήμουν πανδημιουργικός. Αλλωστε το έζησες κι εσύ εκείνη την εποχή. Ημουν ένας άνθρωπος ο οποίος έδινε λύσεις και ευκαιρίες ώστε να κάνουν οι άλλοι πράγματα και μαζί τους κι εγώ. Ο,τι έχω κάνει στο «Βήμα της Κυριακής» και τον ΔΟΛ το οφείλω σε αυτόν που με επέλεξε και στους άλλους που δουλέψαμε όλα αυτά τα χρόνια μαζί. Δεν πιστεύω στους παντοδύναμους ανθρώπους. Πιστεύω στους δημιουργικούς... Αν δεν υπάρχει μία ομάδα ανθρώπων οι οποίοι να πιστεύουν σε ένα κοινό όραμα, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Βέβαια, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει κάποιος που χρεώνεται και το καλό και το κακό.
- Χρεωθήκατε πιο πολλά κακά από καλά;
Δεν κρατάω κανένα από τα κακά στη ζωή μου. Σε όλους που δούλεψα μαζί τους μόνο οφείλω. Κανείς δεν μου χρωστάει τίποτα, έκανα ό,τι έκανα γιατί ονειρευόμουν και όλοι υπηρετούσαν το δικό τους και ταυτόχρονα το δικό μου όνειρο. Για ένα όνειρο ζούσα και μπορεί να σας το επιβεβαιώσουν πολλοί που με ζήσανε τότε στο «Βήμα της Κυριακής»... Εγώ άρχισα να πληρώνομαι καλά τα τελευταία 2-3 χρόνια που εργαζόμουν. Εντεκα χρόνια σχεδόν δεν πληρωνόμουν. Υπήρξα ένας από τους λιγότερο καλά αμειβομένους ανθρώπους της εφημερίδας όχι επειδή δεν θα μου δίνανε τα χρήματα που ενδεχομένως ζητούσα, αλλά επειδή δεν με ενδιέφερε να τα ζητήσω. Νοιαζόμουν πάντα περισσότερο γι' αυτό που κάνω παρά για το τι θα πάρω υλικά από αυτό. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Από εκεί και ύστερα δεν υπάρχει άνθρωπος που να με αδίκησε. Και όσοι σκέφτηκαν αρνητικά για μένα -και είναι αρκετοί- είχαν κι αυτοί δίκιο. Οταν ξεχωρίζεις, γίνεσαι καθρέφτης για κάποιους και βλέπουν στη δική σου δημιουργικότητα τη δική τους αδιαφορία. Από την άλλη, είμαι της άποψης ότι όταν ξεχωρίζεις, είσαι τυχερός και πρέπει να υποστείς και τις συνέπειες και τη λάσπη και την κακοπροαίρετη κριτική. Μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό. Κανείς δεν ξεχώρισε χωρίς να λασπωθεί. Αλλωστε, όταν είσαι από αυτούς που καταφέρνουν να ανέβουν στη σκάλα δεν μπορεί να απαιτείς όλοι από κάτω να μη χαζεύουν το βρακάκι σου.
- Αρα, δεν αναγνωρίζετε ότι υπήρξαν άνθρωποι που σας ρίξανε λάσπη...
Δεν έδωσα ποτέ σημασία σ' αυτούς. Αδιαφόρησα και αδιαφορώ. Εμαθα να μη νομιμοποιώ τους κριτές μου. Αναγνωρίζω το δικαίωμα της κριτικής σε αυτούς που με το έργο και τις πράξεις τους έχουν αποσπάσει τον σεβασμό.
- Πάντως, είναι αφύσικο να μην έχετε πικρία.
Δεν έχω καμία πικρία. Ολα τα πράγματα μού πήγανε πάρα πολύ καλά στη ζωή μου, ακόμα και τα ανάποδα. Πιστεύω πάρα πολύ στο ανάποδο, και κυρίως στην ήττα. Η ήττα ήταν για μένα μια δυναμική, ένα πυραλαύκι για να μπορέσω να πεταχτώ πιο πέρα.
- Η αποχώρησή σας από το «Βήμα» και τον ΔΟΛ ήταν για σας μια ήττα;
Καθόλου. Το βρήκα πάρα πολύ φυσικό, νομίζω μάλιστα ότι καθυστέρησε να έρθει. Με τον καιρό κατάλαβα όλους τους ανθρώπους που επιθυμούσαν την αποχώρησή μου. Είχα απολάβει τα πάντα και έπρεπε να κάνω χώρο και σε άλλους ικανούς. Ο θυμός δεν έχει καμία θέση μέσα μου.
- Δεν έχετε θυμό ούτε απέναντι σε εκείνους που λέγανε ότι κάποιες από τις συνεντεύξεις σας ήταν «μαϊμού»;
Κανέναν. Ο χρόνος λέει πάντα την αλήθεια, αρκεί να έχεις την υπομονή και να περιμένεις να μιλήσει μόνος του. Ηταν τόσο χαζά όλα αυτά που λέγανε. Φαντάζεσαι πόσο ηλίθιος θα ήμουν αν έβγαινα να υπερασπιστώ την αλήθεια μου; Η αλήθεια δεν θέλει υπερασπιστές. Αποδείχθηκε πόσο αφελή ήταν όλα αυτά. Θυμάμαι κάποιον δημοσιογράφο μεγάλης εφημερίδας που έλεγε ότι δεν είχα πάρει ποτέ συνέντευξη από τον Αρθουρ Πεν και θυμάμαι το ύφος του όταν λίγα χρόνια αργότερα σε κάποιο event στην «Αθηναΐδα», ο Αρθουρ Πεν με είδε μέσα στο πλήθος και φώναξε δυνατά: «Λάλα, δεν μου έστειλες τις κασέτες από τη συνέντευξη που σου έδωσα και θέλω να την περιλάβω στο βιβλίο που βγάζω». Τα ίδια είχαν συμβεί με τον Γούντι Αλεν.
- Οταν τελείωσε εκείνη η εποχή τι νιώσατε;
Μεγάλο κενό, είναι η αλήθεια. Αλλωστε δούλευα 18 ώρες την ημέρα. Ημουν πρεζόνι της δουλειάς. Λάθος. Καθετί που καταργεί το μέτρο συνορεύει με το λάθος. Σήμερα είμαι πιο ήσυχος γιατί έχω καταλάβει ότι τα λάθη είναι ένα πολύ καλό υλικό που προκύπτει από μια πολύ κακής ποιότητας ζωή. Δεν πιστεύω τώρα πια μόνο στα προτερήματα των ανθρώπων, αλλά και στα μειονεκτήματά τους. Μόνο οι άνθρωποι που μπορούν να διαχειριστούν τα μειονεκτήματά τους μπορούν να αποθεώσουν τα πλεονεκτήματά τους. Αν δεν έχεις τρόπο να διαχειριστείς τις ήττες σου, δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή. Η ζωή πρέπει να είναι περάσματα απ' την κόλαση.
- Θα μπορούσατε να ζήσετε με ένα κρεβάτι σε 15 τετραγωνικά;
Εγώ προσωπικά, ναι. Μπορώ να ζήσω με ελάχιστα πράγματα. Τώρα πλέον η άνεση είναι ανίκανη να καθορίσει το όνειρό μου. Τώρα πια έχω κατανοήσει ότι το λίγο είναι το πολύ.
- Κάποιοι θα πουν ότι όλα αυτά τα λέτε εκ του ασφαλούς;
Εκ του ασφαλούς; Εγώ γκρεμίστηκα για τα όνειρά μου. Ενας γκρεμισμένος ονειροπόλος άνθρωπος είμαι...
- Η πρώην σύζυγός σας ωστόσο είχε πει ότι έχετε 10 σπίτια και πολλά ακόμη...
Δεν μιλάω ποτέ για τους ανθρώπους που αγάπησα πολύ στην ιδιωτική μου ζωή, δημόσια. Τους λατρεύω και θα τους λατρεύω σε όλη μου τη ζωή γιατί τους οφείλω αυτό που είμαι. Η Χρυσούλα ήταν επιλογή μου και σέβομαι τις επιλογές μου. Βρίσκω ανόητο να κάθομαι και να μιλάω δημόσια για έναν άνθρωπο τον οποίο λάτρεψα. Στη Χρυσούλα αγαπάω και την παραξενιά της και τη δυσκολία της και τα πάντα της. Και υπερασπίζομαι ακόμα και το δικαίωμά της να αντιδρά δημόσια όπως αντιδρά.
(...)
- Ποια είναι η άποψή σας για την κρίση που περνά ο χώρος των ΜΜΕ;
Πού οφείλονται τα λουκέτα Κωστόπουλου και Λυμπέρη; Καταρχάς ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους έχει τη δική του ιστορία και το λέω εγώ αυτό που με κάποιους είχα πάρα πολύ μεγάλες αισθητικές και ιδεολογικές διαφορές. Δεν μπορώ να γίνω κριτής τού τι έκανε ο Πέτρος, ο Αντώνης και όποιος άλλος. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έκαναν κάτι που πίστευαν. Οταν οι άνθρωποι πέφτουν, θέλουν την κατανόηση και όχι την κριτική μας. Η κριτική είναι μια γενναία πράξη όταν οι άνθρωποι είναι όρθιοι. Αυτό που ζούμε δεν είναι η κρίση στα ΜΜΕ, είναι τα απόνερα της κρίσης. Την κρίση στον χώρο των ΜΜΕ τη ζούμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια γιατί όλοι, μα όλοι, ήμασταν αυτοδίδακτοι. Στα δύσκολα χρειάζεται η γνώση. Με λεφτά και δάνεια όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι, το ζήτημα είναι ποιος μπορεί να κάνει το όνειρο πραγματικότητα χωρίς διευκολύνσεις.
- Τον Μάιο του '12 συλληφθήκατε για χρέη προς το Δημόσιο. Κακή συγκυρία;
Είχα κάνει τους διακανονισμούς μου και όλα τελείωσαν όπως άρχισαν. Σήμερα, όλοι μας είμαστε εκτεθειμένοι σε τέτοιες ανεξέλεγκτες καταστάσεις και συχνά άδικες. Αυτό που ξέρω είναι ότι στον χώρο των ΜΜΕ μόνο εγώ και ο Κωστόπουλος δανειστήκαμε για να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα βάζοντας ό,τι ακίνητο είχαμε και δεν είχαμε σε υποθήκη. Ετσι τα χάσαμε όλα. Βέβαια, προτού τα χάσουμε χάσαμε κι εμείς το μέτρο. Εγώ έκανα λάθη κι έπρεπε να τα πληρώσω και τα πληρώνω. Αλλά αμείβομαι ταυτόχρονα. Ξαναβρέθηκα με τον καλύτερο εαυτό μου. Γι' αυτό κι ευχαριστώ τον Θεό που μου έστειλε μια καταστροφή και ξαναείδα τον εαυτό μου. Αυτόν τον εαυτό που αρέσκεται στο να μεταμορφώνει το τίποτα σε κάτι. Με τη ζωγραφική νιώθω ότι ανακάλυψα μια γλώσσα για να πω μερικά πράγματα που υπάρχουν μέσα μου. Την ώρα που ζωγραφίζω αισθάνομαι μια απέραντη ελευθερία, μια λύτρωση, έναν δίαυλο επικοινωνίας με τους ανθρώπους. Τίποτα δεν είναι κλειστό. Ολα είναι ανοιχτά αν εμείς είμαστε ανοιχτοί...