__________________
1.
Βασικά καλησπέρα σας,
Να σε ρωτήσω ρε συ Λένα
πότε φεύγει ο φόβος από την ψυχή μας? Ο φόβος της μοναξιάς, της απογοήτευσης, της αποτυχίας, ο φόβος δε θα κάνω παιδιά θα πεθάνω μαγκούφα? Ο φόβος ότι κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά κ ξανά? Φεύγει ή παραμένει για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε θνητοί?!- Just me!
Όλοι αυτοί οι φόβοι είναι ένας: ο φόβος του θανάτου. Αν δεν ήξερες ότι θα πεθάνεις, δεν θα ανησυχούσες για το πότε θα γίνουν τα πράγματα όπως τα φαντάζεσαι. Ο χρόνος που λιγοστεύει είναι που φοβίζει, και σα να μη φτάνει αυτό, όχι μόνο λιγοστεύει, αλλά φέρνει και την σωματική φθορά.
Όχι, δεν γίνεται να μη φοβάσαι το θάνατο. Γίνεται όμως να τον φοβάσαι τόσο, όσο χρειάζεται. Τόσο, ώστε να ωθείσαι προς τα μπροστά, ώστε να παίρνεις αποφάσεις, ώστε να δοκιμάζεις καινούριους τρόπους αντιμετώπισης, ώστε να μην βολεύεσαι στα γνωστά, ακόμη και όταν σε ταλαιπωρούν.
Για να προσαρμόσεις τον φόβο στα ιδανικά μήκη κύματος πρέπει να προσαρμόσεις τις προσδοκίες σου στην πραγματικότητα, να τις ευθυγραμμίσεις με τις εφικτά μονοπάτια της ζωής σου, και να αποκαθηλώσεις ό,τι σου έχουν μάθει να θέλεις, για να σχηματίσεις έναν μπούσουλα με τα πράγματα που πραγματικά θέλεις. Ο φόβος δεν θα φύγει, αλλά θα αισθάνεσαι ότι κρατάς τη ζωή σου στα χέρια σου, και αυτό καλμάρει πάρα πολύ.
__________________
2.
Γεία σου Αμπα! έχω ένα πρόβλημα και θέλω τα φώτα σου. Είμαι με ένα παιδί 1,5 χρόνο, όταν πρωτογνωριστήκαμε δουλεύαμε και οι δύο. Το τελευταίο 2μηνο όμως έμεινα άνεργη και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Ευτυχώς λόγω καλής διαχείρισης και βοήθειας από τους γονείς δεν αντιμετωπίζω ακόμα οικονομικό πρόβλημα. Οπότε το πρόβλημά μου ήταν σε πρώτη φάση ο άπειρος χρόνος που μου προέκυψε ξαφνικά. Άρχισα λοιπόν να βγαίνω αρκετά συχνά και να επιδιώκω να βρίσκομαι με παρέες που παλαιότερα έβλεπα μια φορά τον μήνα λόγω βεβαρημένου προγράμματος. Να πω σ' αυτό το σημείο ότι ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να κάνω κάτι ερωτικό, ούτε βγαίνω για να γνωρίσω κανέναν, είμαι πολύ ερωτευμένη με το αγόρι μου. Παρόλαυτά δεν μου αρέσει να κάθομαι μέσα ενώ δεν έχω κάτι να κάνω. Το αγόρι μου δουλέυει πολλές ώρες και δεν έχει χρόνο να βγαίνουμε μαζί καθημερινά ούτε να με συνεδεύει στις εξόδους μου, και εδώ είναι το πρόβλημα! Δεν θέλει να βγαίνω μόνη μου, μου λέει πως δεν θέλει η κοπέλα του να κυκλοφορεί ασυνόδευτη και πως έτσι φαίνομαι σαν να ψάχνομαι. Εγώ του έχω εξηγήσει επανειλημμένα πως δεν έχω τέτοια πρόθεση άλλωστε όλες οι παρέες μου ξέρουν πως είμαι δεσμευμένη και επιπλέον δεν του έδωσα ποτέ δικαίωμα να αμφιβάλλει για μένα, αλλά και πάλι τον ενοχλεί. Εγώ δεν θα είχα πρόβλημα να βγαίνει εκείνος με φίλους του και χωρίς εμένα αλλα μου λέει πως είναι διατεθειμένος να μην βγαίνει μόνος του προκειμένου να μην βγαίνω ούτε εγώ μόνη μου. Δεν ξέρω τι να κάνω, από τη μια δεν θέλω να μαλώνουμε αλλά από την άλλη δεν την παλεύω να κάθομαι όλη μέρα μέσα μπροστά από έναν υπολογιστή. Άσε που έχω την εντύπωση πως η συμπεριφορά του είναι στην ουσία προσπάθεια επιβολής και ελέγχου παρά αποτέλεσμα ζήλιας όπως μου την παρουσιάζει και αυτό με προβληματίζει περισσότερο. Πιθανόν να προσπαθήσει να μου επιβάλλει/απαγορεύσει κι άλλα πράγματα στο μέλλον. Να πω πως κατα τ' άλλα τα πάμε πολύ καλά και ταιρίαζουμε πολύ. Τι με συμβουλέυεις να κάνω? tnx in advance!- den kserw
Νάτα πάλι τα «κατά τ' άλλα!»
Καλά τα έχεις αναλύσει. Είναι όντως προσπάθεια επιβολής και ελέγχου, χωρίς να αποκλείεται η ζήλεια (γιατί να είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο;) Είναι και κάτι ακόμα, που δεν έχεις διακρίνει, γιατί το έχεις συνηθίσει.
Είναι η συντηρητική, μισογυνίστικη άποψη ότι όταν μια γυναίκα κυκλοφορεί «ασυνόδευτη», και το ασυνόδευτη σημαίνει «χωρίς άντρα που την έχει καπαρώσει», θέλει να βρει άντρα για να την καπαρώσει, ή είναι δόλωμα για άντρες που θέλουν να καπαρώσουν, γιατί δεν έχει κανέναν άλλο λόγο για να κυκλοφορεί μόνη της (και με εκατό άτομα να είναι, αν είναι χωρίς άντρα, είναι μόνη της). Δεν έχει ανάγκη να επικοινωνήσει, να διασκεδάσει, να μιλήσει με άλλους ανθρώπους, γιατί δεν είναι ακριβώς άνθρωπος, σίγουρα όχι με τον τρόπο που είναι άνθρωπος ένας άντρας. Ο δικός σου δηλώνει ότι δεν θα έβγαινε μόνος του, αλλά ως παραχώρηση. Αν έβγαινε, δεν θα φαινόταν ότι ψάχνεται, αλλά ότι θέλει να δει τα φιλαράκια του και να ξεσκάσει (και αν του τύχει και κανένα τυχερό, ε, άντρας είναι).
Οπότε μην αποφασίζεις για ποιο λόγο να εκνευριστείς μαζί του, αποφάσισε για τη σειρά με την οποία θέλεις να εκνευριστείς μαζί του. Τώρα που έχεις πλήρη εικόνα, με αυτόν κάνε ό,τι νομίζεις, αλλά μην επιτρέψεις ποτέ ξανά σε κάποιον να σε χαρακτηρίσει «ασυνόδευτη». Ασυνόδευτα είναι τα παιδιά και τα πακέτα που μεταφέρουν τα ταξί. Δεν είναι λέξη για έναν ενήλικα.
__________________
3.
Αγαπητή Α, μπα,
Είμαι εδώ και δύο χρόνια σε σχέση με έναν υπέροχο άνθρωπο που με καταλαβαίνει, με βοηθά, μου συμπαραστέκεται και μου δίνει δύναμη. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ, εκτός από κάποιες στιγμές, δεν αισθάνθηκα ερωτευμένη μαζί του, παρά μια βαθιά και μεγάλη αγάπη γι αυτόν. Ωστόσο, ποτέ μέχρι τώρα, δεν ολόκληρωσα μαζί του στο σεξ και αυτό λειτουργέι φυσικά πολύ αρνητικά στη σχέση...Δύο φορές έχουμε χωρίσει-εγώ τον χώρισα- και τώρα είμαστε και πάλι μαζί. Εγώ του ζήτησα να με δεχτεί και εκείνος με δέχτηκε. Η αλήθεια είναι ότι όσο και να μην ικανοποιούμαι στο σεξ, μου δίνει πολλά, τον αγαπώ πάρα πολύ και δεν θα 'αντεχα να τον ξαναπροδώσω για τρίτη φορά. Το ερωτημα μου είναι λοιπόν το εξής : Μένεις σε μία τέτοια σχέση, στην οποία προσπαθείς να βελτιώσεις τα αρνητικά της, αλλά και γιατί δεν θες να στεναχωρήσεις το ταίρι σου, ή φεύγεις μια και καλή και δεν ξαναγυρνάς, σκεφτόμενη τον εαυτό σου; Είμαι γενικά πολύ αναποφάσιστη και τόσο μπερδεμένη. Γύρισα πάλι πίσω σε αυτόν, γιατί μου είχε λείψει, όμως τελευταία αρχίζω και σκέφτομαι ότι ίσως έκανα ΠΑΛΙ μεγάλο λάθος....
Πάμε πάλι στην κατηγορία «πατούσες». Το πιο σημαντικό δεν μας το λες, και τα περισσότερα που λες δεν έχουν σημασία.
«Δεν ολοκλήρωσα». Χρειαζόταν αυτός ο ευφημισμός; Είναι τόσο παρωχημένος που δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβα καλά.
Ας πούμε ότι εννοείς ότι δεν έχεις οργασμό μαζί του. Αν γενικώς έχεις, αλλά δεν έχεις μαζί του, μάλλον κάτι έχει η σχέση – αλλά δεν είναι και εκατό τοις εκατό αυτό. Μια χαρά οργασμό μπορείς να έχεις και στην χειρότερη σχέση, ή με έναν άγνωστο. Εξαρτάται από τον συσχετισμό που κυριαρχεί στο κεφάλι σου αυτή την περίοδο. Θέλει ψάξιμο αυτό. Αν γενικώς δεν έχεις, το πρόβλημα πάει αλλού, και τι θα κάνεις με τον συγκεκριμένο είναι κάπως δευτερεύον. Το αν είσαι ερωτευμένη ή όχι είναι ξεχωριστό θέμα, που δεν συνδέεται απαραίτητα με τους οργασμούς, εκτός αν εσύ πιστεύεις ότι επιτρέπεις οργασμούς στον εαυτό σου μόνο με άντρες που έχεις ερωτευτεί, και σε αυτή την περίπτωση, έχεις πολλή δουλειά μπροστά σου.
Αν ήσουν σε θέση να αναλύσεις το ερώτημα που έκανες και να ξεχωρίσεις τι είναι αυτό που ρωτάς, θα ήταν καλύτερα. Τώρα δεν έχω ιδέα ποιο είναι το πρόβλημα, επειδή εσύ δεν ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα. Δηλαδή ξέρεις, αλλά ντρέπεσαι να το πεις. Ακόμη και στον εαυτό σου.
__________________
4.
Αγαπητη α μπα, ειμαι με ενα παιδι πολυ καιρο. Ειναι τελειος σε όλα ,ειμαστε πολυ ερωτευμενοι και σκεφτομαστε σοβαρα το μελλον. Ωστοσο ανησυχω γιατι δεν εχουμε και οι δυο , κυριως αυτος , άλλες εμπειριες. Και οι δυο υποστηριζουμε πως δεν θα επηρεασει το γεγονος την σχεση μας παρολα αυτα εχω καποιες αμφιβολιες. Πιστευεις πως ενα ζευγαρι μπορει να κρατησει χωρις άλλες εμπειριες ;
Ναι.
Παιδιά συνειδητοποιείτε ότι αυτή η ερώτηση προέκυψε τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια; Καταλαβαίνετε ότι κάνετε μέγιστο θέμα κάτι που έχει προκύψει τελευταία, σα να είναι θέσφατο; Μέχρι πολύ πρόσφατα ήταν αυτονόητο ότι κανείς δεν είχε ιδιαίτερες εμπειρίες πριν τον γάμο, και κανείς δεν έτρεμε μήπως χαλάσει ο γάμος για αυτό το λόγο. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η δυνατότητα διαζυγίου, και αυτό προκύπτει όταν δημιουργηθεί διαφωνία για τον τρόπο διεξαγωγής της ρύθμισης. Το ζευγάρι, ο γάμος, είναι επίσης κοινωνική κατασκευή. Κρατάει όσο οι συμμετέχοντες αποφασίσουν να το κρατήσουν – τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Οι όροι είναι εσωτερικοί, αόρατοι στους παρατηρητές, και δεν αφορούν κανέναν άλλον. Ένα ζευγάρι μπορεί να κρατήσει και με εκατό παράλληλες σχέσεις. Ή χωρίς καθόλου σεξ. Ή με ανοιχτό γάμο. Ή με μονογαμική σχέση. Ή γάμος χωρίς αγάπη. Όλα γίνονται, και όλα γίνονται, καθημερινά, γύρω μας. Εσύ τι σχέση θέλεις; Βρήκες κάποιον που θέλει το ίδιο; Αυτό είναι όλο.
__________________
5.
Θα ήθελα να ρωτήσω τη γνώμη σου για το παράξενο φαινόμενο των οπαδών. Αφορμή είναι ένα δημόσιο πρόσωπο (όχι πολιτικός), που διατηρεί κάποιου είδους blog με followers, όπως εσύ, αλλά στο facebook, ενώ παράλληλα συχνά πυκνά εμφανίζεται στην τηλεόραση, σε luben εκπομπές, όποτε του δίνεται η ευκαιρία, υποθέτω. 'Εχω εντυπωσιαστεί από το πώς τέτοιοι άνθρωποι βρίσκουν άλλους ανθρώπους να τους χειροκροτούν. Τις τελευταίες μέρες, μέσα από likes μιας γνωστής μου στο facebook εμφανίζονταν στον τοίχο μου δημοσιεύσεις του ΧΨ ο οποίος γράφει μανιωδώς για τα πολιτικά προβλήματα, με αφορμή υποθέτω το ότι αυτό το θέμα προσφέρεται για βρίσιμο και είναι πιασάρικο για διαφόρων ειδών αντιπολιτευτικές στάσεις. Και τις διάβαζα. Στην αρχή απλά μου προκαλούσε αποστροφή ο τρόπος του και το λεξιλόγιό του. Βλέποντας λιγο πιο προσεκτικά τη σελίδα του, η οποία έχει αρκετούς followers και στην οποία φαίνεται να γράφει κάθε 10 λεπτά, αλλά βλέποντας και παλιότερα βίντεό του από συνεντεύξεις, έμεινα έκπληκτη με το γεγονός ότι ένας τέτοιος άνθρωπος έχει απήχηση. Είναι ξεκάθαρο πιστεύω, σε όποιον διαθέτει μια στοιχειώδη κρίση, ότι ο εν λόγω κύριος έχει βαθιά προβλήματα χαρακτήρα, για να το πω κομψά, τα οποία τον οδηγούν σε πολύ ολοκληρωτικές, φασιστικές απόψεις, την ίδια στιγμή που ευαγγελίζεται υποτίθεται τη δημοκρατία και ψέγει τα κακώς κείμενα. Στη σελίδα του δεν μπορεί κανείς να πει κάτι που να παρεκκλίνει από το γλείψιμο προς το πρόσωπό του γιατί αμέσως προπυλακίζεται. Σε κάθε σχόλιο του, ακόμη και σε αυτά που έχουν μια κάποια λογική βάση, δεν παραλείπει να τονίσει πόσο ανώτερος είναι από τους αναγνώστες τους οποίους συστηματικά υποτιμά. Αποτέλεσμα, κάτι που στα μάτια μου μοιάζει με μια διεστραμμένη διαδικτυακή 'Αυλή' με εκείνον ως υπέροχο και αδιαφιλονίκητα ανώτερο βασιλιά και τους αυλικούς παρατρεχάμενους που αρέσκονται σε αυτον τον ρόλο. Υποθέτω ότι έτσι γινόταν συχνά στην ιστορία, και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις παρανοϊκών ανθρώπων που αποκτούσαν τέτοια εξουσία. Πώς είναι δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο? Πώς το επιτρέπουν οι μάζες και πώς δέχονται αυτόν τον ρόλο για τον εαυτό τους αυτοί οι αυλικοί? Σ ευχαριστώ. Ελπίζω να μου απαντήσεις.- Μαρία
Η έκπληξή σου, αν και την έχεις αναλύσει εμπεριστατωμένα και λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού, μεταφράζεται εν συντομία ως εξής:
«Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται διαφορετικά από μένα;»
Προφανώς, αυτοί που εσύ λες «αυλικούς», δεν αισθάνονται έτσι. Πιστεύουν ότι διαβάζουν κάποιον που τα λέει ωραία. Προφανώς, αν διάβαζαν αυτά που γράφεις εσύ, θα διαφωνούσαν, και θα σε θεωρούσαν ------- δεν έχει σημασία η λέξη, αλλά θα ήταν κάτι εξίσου υποτιμητικό όσο το «αυλικός». Προφανώς, ο κύριος ΧΨ δεν πιστεύει ότι είναι παρανοϊκός και έχει προβλήματα χαρακτήρα, αλλά ότι είναι καυστικός, έξυπνος σχολιαστής, απόδειξη ότι έχει πολλούς που συμφωνούν μαζί του.
Γίνονται αυτά που γίνονται, και μετά είμαστε όλοι εμείς, που τα παρακολουθούμε, αλλά ο καθένας μας φοράει άλλα γυαλιά, άλλοι φορούν μάσκες, άλλοι κιάλια, άλλοι κιάλια που τα κρατάνε ανάποδα, άλλοι έχουν το κεφάλι τους στην άμμο, τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος. Πες ό,τι θες για τους άλλους και για το πώς βλέπουν τα πράγματα, αλλά αν μένεις στο «πώς είναι δυνατόν» πρόσεχε, γιατί αν δεν ξέρεις ποια είναι η απάντηση, είσαι ένας από αυτούς που οικτίρεις.
__________________
6.
ειχα διαβασει μια φορα που ελεγες οτι δεν εχει νοημα να ζηλευεις την ομορφια των αλλων γιατι παντα θα υπαρχουν πιο ομορφοι και συν τοις αλλοις ειναι κατι εφημερο κι ανουσιο. πως να το κανω αυτο? ρε νιωθω οτι βασανιζομαι. μπορει να μη σου φανει σοβαρο η να σου φανει προκλητικο αλλα με το που νιωθω οτι υπαρχουν καλυτερες στο περιβαλλον που ειμαι οι ανασφαλειες μου με τρελαινουν, νιωθω ασχημη και διαστρεβλωνεται ολη η εικονα μου και δεν εχω διαθεση και θελω να φυγω να μεινω μονη μου, να εξαφανιστω. δεν περιοριζεται αυτο στις φιλες μου αλλα σε οποιαδηποτε κοπελα ειναι στον περιγυρο μου . δε βγαζω επιθετικοτητα, κακια η κατι τετοιο. παλιοτερα μου ελεγαν πως δεν κανω κοπλιμεντα ποτέ και το ανελυσα και κατεληξα πως ειναι απο ζηλεια και το καταπολεμω οσο μπορω , θα πω δηλαδη στις φιλες μου οτι ειναι ομορφες οταν μου φαινονται ομορφες , αλλα εγω πεφτω ψυχολογικα και με βλεπω σαν ασχημη , αδιαφορη, χοντρη κοπελα. ενιοτε ξυπνανε κατι παλιες βουλιμικες μου τασεις τις οποιες ελεγχω και δεν εξελισσονται εν τελει σε βουλιμικα επεισοδια. εχω καταλαβει οτι αυτο επανερχεται με οποιαδηποτε ανασφαλεια ζωντανευει, σχετικη η ασχετη με τα κιλα μου, ακομα και στη παρουσα φαση που το σωμα μου ειναι κατα τους αλλους απο καλο εως παρα πολυ καλο. ακομα και αν το βλεπω κι εγω , αν βγω και νιωσω αδιαφορη συγκριτικα με αλλες ξαφνικα με βλεπω αλλιως σαν να πηρα 30 κιλα σε ενα λεπτο η σαν να ζω μιζερη αδιαφορη φατσα. συγγνωμη για το τεραστιο κειμενο , γραφω εν βρασμω. η ερωτηση ειναι πως δουλευεις κατι τετοιο; τι θα με βοηθουσε να αποδεχθω οτι δε μπορω και δε χρειαζεται να ειμαι η ομορφοτερη ολων στα ματια ολων;- βιλμα
Πρέπει να πας σε ψυχολόγο που ξέρει και από διατροφικές διαταραχές. Μην προσπαθείς να το λύσεις μόνη σου, μην απογοητεύεσαι που δεν μπορείς να το ελέγξεις, μη νιώθεις αποτυχημένη επειδή επανέρχεται και δεν εξαφανίζεται. Χρειάζεσαι βοήθεια επαγγελματική, και θα σε κάνει να ανακαλύψεις σκέψεις που τώρα δεν μπορείς να κάνεις γιατί εστιάζεις σε λάθος σημεία, και δεν βλέπεις το σύνολο που βρίσκεται μπροστά σου. Μη φοβάσαι τίποτα: αν ξεκινήσεις θεραπεία, θα κάνεις άλματα, θα ελαφρύνει το μυαλό σου.
__________________
7.
Γεια σου Λένα!
Θα ήθελα να σε ρωτήσω, σε ποια πράγματα κάνεις εσύ τσεκ για να πεις στον εαυτό σου: "Ναι η/ο τάδε, είναι φίλη μου". Είμαι στα 30+ και γενικότερα έχω απογοητευτεί πολύ από τον κόσμο που γνωρίζω μετά το πανεπιστήμιο. Από τη σχολή, αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια έχω υπέροχες φίλες, με όλη τη σημασία της λέξης, που ακόμα βρισκόμαστε και ακόμα και να μην μιλήσουμε για λίγο ξέρω πως θα με καταλάβουν στο πρώτο "Αχ.." που θα κάνω. Δυστυχώς όμως ζω σε μια πόλη της Ελλάδας μακριά από τη φοιτητική πόλη και έτσι επιστρέφοντας έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που γύρισα αλλά τι να πω, να μαι τόσο άτυχη? ή τόσο αυστηρή? Αφορμή, ένα τελευταίο συμβάν που θα σου πω εν συντομία. Είναι κάποιες κοπέλες που κάνουμε παρέα εδώ και 2-3 χρόνια. Πολλά δεν τα λες, αλλά με μια από αυτές, ένιωθα ότι ταιριάζω περισσότερο και ήμουνα πολύ χαρούμενη. Όμως όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνω, πως για εκείνη, είμαι πάντα η 3η επιλογή, δηλαδή αν δεν μπορούν οι άλλες 2 θα σκεφτεί να με πάρει τηλέφωνο. Παλιότερα βγαίναμε οι 4 μας, αλλά από ότι φαίνεται τώρα κανονίζονται πιο "ιδιωτικά" καφεδάκια. Είμαι σίγουρη πως δεν έχω κάνει κάτι για να ενοχλήσει καμία από αυτές γιατί αυτό το θέμα έγινε όλο σταδιακά και απλά πιστεύω πως με τις άλλες 2 έχουμε διαφορετικό χαρακτήρα και δεν ταιριάζουμε τόσο. Παρόλα αυτά τις συμπαθώ. Δεν ήμουνα ποτέ ανταγωνιστική με τις φίλες μου και ξέρω πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός γι'αυτό έχουμε και διαφορετική σχέση μαζί του. Όμως τον τελευταίο καιρό που χρειάστηκα βοήθεια σε κάποια πράγματα, η φίλη μου (εκείνη από τις 3 που νιώθω ότι ταιριάζω) μου στάθηκε και με βοήθησε. Είναι καλός άνθρωπος και της αρέσει να δίνει. Την ευχαρίστησα πολλές φορές γι αυτό. Τώρα λοιπόν, που έχει καινούριο "φίλο", τα νέα της αποφεύγει να τα συζητήσει μαζί μου, ή για να πω καλύτερα, οι άλλες 2 τα μαθαίνουν real time και εγώ σε καμιά βδομάδα. Ε, έχω σταματήσει να ρωτάω κι εγώ! Δε θέλω να γίνομαι καταπιεστική σε κανέναν. Εγώ όταν είχα τέτοια νέα δεν έβλεπα την ώρα να της τα πω. Αλλά κι αυτή η αμοιβαιότητα δεν είναι ο ορισμός της φιλίας α μπα μου? Γιατί, αλλιώς, το ότι με βοήθησε σε στιγμή που την χρειαζόμουνα δε μας κάνει φίλες αυτό καθ αυτό. Εσύ τι λες? Είμαι αχάριστη? Γενικά κι εγώ την έχω βοηθήσει σε άλλο τομέα (στα επαγγελματικά που έχω περισσότερη εμπειρία από κείνη) αλλά όλη αυτή η ιστορία με έχει ψυχράνει. Εσένα δε θα σε πείραζε?- λεμονιά
Δε νομίζω ότι είναι σωστό να εξετάζεις τις σχέσεις σου με το ερώτημα «αυτός είναι/δεν είναι φίλος μου». Τα on/off στη ζωή είναι πολύ επικίνδυνα, είναι πολύ ρευστή η πραγματικότητα σε σχέση με αυτό που έχουμε ανάγκη μέσα μας για να ισορροπήσουμε. Πρέπει να αλλάζουμε τις προσδοκίες μας σύμφωνα με αυτό που συμβαίνει, όχι σύμφωνα με αυτό που θα θέλαμε να είναι.
Το «είναι/δεν είναι φίλος μου» δεν μπορεί να είναι μια σειρά ερωτήσεων που εφαρμόζεται στους πάντες. Δεν μπορεί να είναι μια σειρά ερωτήσεων που μένει σταθερή. Δεν μπορεί να είναι ένα καλούπι για όλες τις περιπτώσεις. Μια σχέση μπορεί να αλλάξει και στην πορεία μιας βραδιάς.
Οι λέξεις «φίλος», «εραστής», «σύντροφος», «συνάδελφος», «απλός γνωστός», είναι χρήσιμες ως κώδικες για να μιλάμε μεταξύ μας, αλλά οι σχέσεις δεν μπαίνουν σε κατηγορίες. Ένας φίλος μπορεί να είναι φίλος και εραστής και συνάδελφος ταυτόχρονα, σε διαφορετικά ποσοστά. Ένας γνωστός μπορεί να είναι εραστής σου. Προσπαθώντας να βρεις ποια λέξη ταιριάζει στον καθέναν, περιορίζεις τον τρόπο σκέψης σου, και κολλάς, δεν εξελίσσεσαι. Προσπαθώντας να χωρέσεις αυτά που νιώθεις μέσα στη λέξη, όταν αρχίζεις να βλέπεις δυσκολίες, δημιουργείς προβλήματα εκεί που δεν χρειάζεται να υπάρχουν: βάζοντας προσδοκίες μιας γραμμής, χωρίς να είσαι ευέλικτη, χαλάς σχέσεις που θα μπορούσαν να κρατήσουν, και μάλιστα να είναι χρήσιμες και γόνιμες, διαφορετικής σημασίας και βαρύτητας.
Υπάρχουν στιγμές, άνθρωποι, που σε κάνουν να λες, αυτό είναι, ο Μήτσος είναι φίλος μου, και θα είναι για πάντα. Είναι ένα μικρό θαύμα όταν συμβαίνει αυτό, αλλά είναι εγωιστικό και αφελές να θεωρείς ότι αυτό πρέπει να συμβαίνει συνέχεια, διαφορετικά έχεις δικαίωμα να είσαι δυσαρεστημένη. Δεν είναι προτεραιότητα του σύμπαντος να σου εξασφαλίσει καρδιακούς φίλους όταν μετακομίζεις. Ούτε να σου βρει φίλους, γενικότερα, εδώ που τα λέμε. Ούτε συντροφιά, ούτε καν γνωστούς. Όλα με κόπο κερδίζονται, και με κόπο συντηρούνται. Για όλες τις σχέσεις πρέπει να χαίρεσαι, καμία δεν είναι αυτονόητη.
Μπορεί να ψυχρανθείς, να νιώσεις απόρριψη, να είσαι ευγνώμων για τη βοήθεια, να θέλεις περισσότερα, να τα παίρνεις ή όχι, και πάλι από την αρχή – τι είναι αυτό το «είναι φίλος μου/δεν είναι φίλος μου»; Άσε τη λέξη, μέσα σου ξέρεις τι σου είναι, και πόσο μπορείς να βασιστείς, να ανοιχτείς, να υπολογίζεις, κάνε τη σούμα και πορέψου με αυτή. Μην βαφτίζεις τον άλλον περιμένοντας μετά να ανταποκριθεί στη λέξη που του απέδωσες. Πάρε στοιχεία, παρατήρησε, και προσαρμόσου αναλόγως. Αν βλέπεις ότι χάνεις, κάνε λίγο πίσω, μέχρι να νιώσεις πάλι ότι είσαι σε σταθερό έδαφος. Αν δεις λάσκα, και υπάρχει συμπάθεια, κάνε κίνηση. Είναι σαν ταγκό. Υποθέτω, γιατί δεν ξέρω ταγκό.