__________________
1.
Γεια σου Α,μπα και αγαπημένα "α,μποφιλαρακια"!
Μόλις έφυγε από το σπίτι μου μια καλη μου φίλη -κανουμε παρεα απ το γυμνασίο και πλέον ειμαστε 23-. Για κάποιο διαστημα αραιώσαμε τις επαφές μας ,λογω υποχρεώσεων,όμως πριν 2-3 μηνες την πρότεινα στην εταιρεία που δουλεύω και την προσέλαβαν,οποτε πλέον δουλευουμε μαζί και βλεπόμαστε καθημερινα,συζηταμε τα προβλήματα μας και μοιραζομαστε την καθημερνότητα μας όπως παλιά. Ήρθε λοιπόν σήμερα σπίτι μου,εμφανώς σφιγμένη ,γιατι όπως είπε ήθελε να μου μιλήσει. Την είδα πως ζοριζόταν αρκετά ,και πάνω στην πλάκα της είπα "τι,τα εφτιαξες με τον Γ.;" (εναν πρώην μου-εδω και 5 χρόνια-,μεγαλο αρρωστάκι). Και όντως για αυτον ήθελε να μου πει. (Κανουν αρκετή παρεα τον τελευταιο χρόνο,οποτε δε με παραξενεψε και πολυ ) Ήθελε λοιπόν να με ρωτήσει πως το βλεπω,αν με πειραζει κλπ,μου ειπε 500 φορες οτι θα το καταλάβει ότι αν δεν της ξαναμιλήσω ή αν την πετάξω εξω απ'το σπίτι μου/ αν θυμώσω κλπ.Της εξήγησα ότι δε με ενδιαφέρει καθόλου ο Γ.,εχουμε τελειώσει εδω και παρα πολυ καιρό,είναι ανθρωπος που εχει πρόβλημα,δεν τον θελω στη ζωη μου ουτε ως φιλο,και προφανώς δε με ενδιαφέρει καν τι κάνει εκείνος στν προσωπική του ζωή. Το μόνο που με νοιάζει,είναι να 'μαι χαρουμενη με τον τωρινο μου φιλο -ειμαστε 4 χρονια μαζι και αγαπημένοι- .Από εκεί και περα,οι πρωην ας τα φτιαξουν με όσες και όποιες θέλουν,κι ας ειναι και φιλες μου.Μετά μιλησαμε για τη σχεση μου μαζί του (οταν ημασταν ζευγαρι) ,γιατι εκείνος πήγε και της ειπε οτι ειμαι "ο ερωτας της ζωής του" και ότι πιστευει οτι ο θεος τον τιμωρει που ηταν τοσο καθαρμα απέναντι μου,γι αυτο δεν βρισκει γκομενα με τιποτα.Της εξήγησα πως όντως φερθηκε απαραδεκτα: ηταν χειριστικός,με ειχε φλωμώσει στο ψεμα (με αποκορύφωμα το ότι "ειχε καρκινο" ,προκειμένου να τον λυπηθω και να τα φτιαξουμε) ,είχε αλλοπρόσαλη συμπεριφορα,με έλεγε έμεσα πουτ@ν@ επειδή είχα κανει σεξ πριν απο αυτόν,ενώ όταν μαλώναμε ετρωγε απορρυπαντικό σε σκόνη για να πάθει δηλητηρίαση, με απειλούσε οτι θα αυτοκτονήσει οταν τον χωρισα .(ΜΙΛΑΩ ΣΟΒΑΡΑ,ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΟΛ!) . Μάλιστα,είχα πάει σε ψυχολόγο (γιατί μετά απο όσα πέρασα,αποφασισα ότι δεν αξιζω ξανα κατι τετοιο και ήθελα να μάθω πως να προστατευω τον εαυτό μου περισσότερο-και όντως τα καταφερνω καλα μεχρι στιγμης- ) ,η οποία μου είχε πει πως προφαnως δεν είναι σε θεση να κανει διαγνωση χωρις να τον ξερει,όμως σίγουρα εχει κάποια διαταραχή (διπολική διαταραχή ενδεχομένως και διαφορα αλλα) .Πριν φύγει απο το σπίτι η φιλη μου,της τόνισα ότι ειλικρινα δε με ενδιαφέρει εκείνος,και της ζητησα να προσεχει τον εαυτό της.Δεν πήρα θεση σχετικά με αυτον ξεκαθαρα,γιατι μπορεί (???) να εχει αλλαξει,και απέναντι της να ειναι ενταξει,κι όχι οπως ηταν απεναντι μου.Προβληματίζομαι λοιπόν ,αν εκανα καλά και κρατησα αυτη τη σταση.Επρεπε να πω κατι για να την ταρακουνησω μήπως; Εκείνη ενιωσε ανακουφιση,ηταν ξεκάθαρο,αλλά δε νομίζω όλα αυτά που της ειπα ότι εκανε σε εμενα να την ταρακουνησαν ιδιαίτερα. Ποια η γνωμη σου;
-Συγγνώμη για το σεντόνι!3
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Έκανες το καθήκον σου. Δεν μπορείς να την κάνεις να καταλάβει αυτά που πρέπει να καταλάβει. Η εμπειρία δυστυχώς δεν μεταφέρεται. Δεν πιστεύουμε ότι αυτά που έπαθαν οι άλλοι θα συμβούν σε εμάς γιατί νομίζουμε ότι το αποτέλεσμα εξαρτάται από εμάς και μόνο εμάς. Οι άλλοι τα έκαναν λάθος – εμείς θα τα κάνουμε σωστά. Άλλωστε τι να πεις σε κάποια που ο εραστής είπε ότι ο έρωτας της ζωής του είναι κάποια άλλη; Της τα είπε ήδη όλα μόνος του. Δεν θέλει να τα ακούσει. Μην απομακρύνεσαι, και ετοιμάσου για την πυρηνική βόμβα που θα ακολουθήσει.
__________________
2.
Παρατηρω κατι απο μικρη αλλοτε εδινα σημασια αλλοτε οχι και θελω μια γνωμη. Μου εχει τυχει πολλες φορες να ξερω τι θα ειπωθει πριν καν το αναφερει το προσωπο.Παραδειγματα: ενας καθηγητης λεει θελω να κανω μια ανακοινωση και εγω σκεφτομαι θα πει να αλλαξουμε αιθουσα και οντως αυτο λεει(χωρις κανενα σημαδι που να δειχνει απο πριν οτι θα πει αυτο).Ακουω μουσικη στο ραδιοφωνο και λεω αυτο το τραγουδι θα βαλει μετα και το βαζει. Ρωταει παλι καθηγητης κατι για το μαθημα και σκεφτομαι την απαντηση ενω δεν το εχω ξανακουσει ποτε (καλα αυτο μπορει να ειναι το μονο που εξηγειται) Μου λεει φιλος θελω να σου πω κατι και το μαντευω. Δεν ξερω αν το εχουν παθει και αλλοι δε νομιζω οτι ειναι και σοβαρο αλλα πως εξηγειται αν εξηγειται αν ξερει κανεις? Με τι λεξη να το χαρακτηρισω? Ενστικτο? Υπαρχουν σημαδια και δεν τα καταλαβαινω?
Συμπτωση?(λεξη που σιχαινομαι)
-Mind blowing
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ή κληρονομικό χάρισμα; Αυτό δεν θα ήταν το καλύτερο;
Θα σου απαντήσω, αν κρατάς αρχείο και για τις φορές που κάνεις υποθέσεις για το τι θα πει ο άλλος, αλλά δεν το πετυχαίνεις.
Αν «σιχαίνεσαι» την λέξη σύμπτωση σου διαφεύγει ένα μεγάλο μέρος της λειτουργίας του κόσμου.
__________________
3.
Εγώ φαντασιόπληκτη ( ζω την ιστορία μόνη μου) αυτός προβληματικός ( μια ξεκοβει μια νοιάζεται) σώζεται η κατάσταση?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πρέπει να μας πεις τι εννοείς όταν λες «σώζεται», γιατί εγώ πιστεύω ότι σώζεται, αλλά σίγουρα δεν εννοούμε το ίδιο. Είναι από τις φορές που λέμε ότι η ερώτηση έχει μεγαλύτερη σημασία από την απάντηση. Τι θα ήθελες να γίνει; Υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό που θα ήθελες;
__________________
4.
αγαπητή αμπα! Να σου ζήσει το μωράκι. Γερό και καλότυχο!
Οικογενειακά έχουμε κοντινές σχέσεις με τον ξάδελφο μου (1ο) που έχει τέσσερα μαγευτικά παιδιά και πολυαγαπιόμαστε σε κάθε πρόβλημα και χαρά!! Όταν ήμουν φοιτήτρια κάθε φορά που ερχόμουν στο πατρικό εννοείται (λέω εννοείται γιατί το έκανα μέσα από την καρδία μου) πως θα πήγαινα να τους επισπευτώ. Τα τελευταία χρόνια που επέστρεψα στο πατρικό, πηγαίνω και τους βλέπω αλλά πιο αραιά. πχ τρεις φορές τον μήνα κι ας μένουμε κοντά. Και κάθε φορά που πάω ακούω συνέχεια παράπονα..και δεν πάω και δεν τους επισκέπτομαι..και πως ήρθες από εδώ..όχι όλα μονομÎάς ας πούμε κάθε φόρα και από ένα..σε φάση σοβαρού και αστείου. το ίδιο και από την μαμά του. γτ παλιότερα πχ δεν είχα τι να κάνω πήγαινα. και πολλά πρωινά τα περνούσα με την μάμα του (θεια μου).
Τώρα αυτά άλλαξαν γιατί δεν κάνω πια διακοπές (από μαθήματα). το ότι είμαι άνεργη δεν σημαίνει ότι θα αφιερώνω όλο μου τον χρόνο εκεί. επίσης έχω σχέση και δεν γίνεται να την παρατάω συνέχεια για να τρέχω σε όλο μου το σόι... επίσης παλιότερα όταν πήγαινα να δω τα μωρά-λατρεύω τα μωρά- παίζαμε τα απασχολούσα και πολλές φορές τα πρόσεχα επειδή το ήθελα- καθόμασταν όλοι μαζί για μια μπύρα όταν πήγαιναν για ύπνο. Τώρα αυτό έχει αλλάξει για έναν λόγο. Κάθε φορά που πηγαίνω πάντα έχουν κάτι να κάνουν (έχουν γεμάτο πρόγραμμα) αλλά ξέρω πως αν τα παιδια είναι εκεί είναι και οι μεγάλοι. τέλος πάντων, το πρόγραμμα τους το ξέρω οπότε διαλέγω μέρες που θα ξέρω ότι είναι όλοι εκεί. Αλλά ενώ πηγαίνω, μετά η γυναίκα του φεύγει (έχει το πρόγραμμα της) περνάει η ώρα, εγώ μετά την ώρα που θέλω να πάω σπίτι (9.30 πχ) έρχεται και μου λέει κάτσε λίγο δεν σε είδαμε. Αυτό με σκοτώνει. Γιατί ήμουν εκεί τόσες ώρες (από τις 6μμ).
Έχω κάπου άδικο σε όλο αυτό;;Δεν μπορούν δηλαδή την ώρα που πάω να είναι όλοι εκεί, όταν μπορούν φυσικά, κ πάντα παίρνω τηλέφωνο για να ξέρω ότι δεν ενοχλώ ή τους βγάζω από το πρόγραμμα; Εμείς γιατί είμαστε όλοι μαζεμένοι όταν έρχονται;
Και κάτι τελευταίο, όταν πηγαίνω με τον αδελφό μου ή τον σύντροφο μου ή οικογενειακώς, όλα μαγικά και τέλεια, και όλοι θα είναι εκει και θα καθονται μαζι μας. Όταν είμαι μόνη τι γίνεται; Και αν τους πεις κάτι, κάνουν τους κινέζους...παει ο σεβασμος;;
-μελισσούλα-Τσιμπάω από τα νεύρα μου!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο σεβασμός κερδίζεται όταν δείχνεις ότι σέβεσαι τον εαυτό σου. Αρχίζεις με το να φεύγεις όταν θέλεις να φύγεις και συνεχίζεις απαντώντας στις σπόντες. Όταν δικαιολογείσαι γιατί δεν πας πιο συχνά (διότι δεν έχω χρόνο) και κάθεσαι παραπάνω επειδή «δεν σε είδαν καθόλου» (είμαι εδώ από τις έξι, τώρα θα φύγω) τότε το μήνυμα που δίνεις είναι ότι ο χρόνος τους είναι πιο σημαντικός από τον δικό σου χρόνο, και συνεχίζουν να φέρονται όπως τους βολεύει καλύτερα. Δεν χρειάζεσαι την άδεια τους για να κάνεις αυτό που θέλεις, δηλαδή, να φύγεις.
Μην προσπαθείς τόσο πολύ να είσαι τόσο πολύ ευχάριστη και να μην ξεβολέψεις κανέναν. Εσείς είσαστε μαζεμένοι όταν έρχονται επειδή έτσι θέλετε. Άρα, αυτοί γιατί δεν το κάνουν; Ε; Για πρόσθεσε το ένα με το ένα να δεις τι αποτέλεσμα βγάζει.
__________________
5.
Με τον αντρα μου είμαστε μαζι 15 χρόνια. Περασαμε πολλα καλα και άσχημα με αποτέλεσμα να αποφασισουμε και οι δυο πως πρέπει να χωρίσουμε γιατι δεν υπάρχει κανενα ερωτικο ενδιαφέρον μεταξυ μας. Εχουμε τρια παιδια. Το θεμα μας είναι το εξης: ενω δεν νιώθουμε κανένα ενδιαφέρον ερωτικά ο ενας για τον αλλον ισχύει το κλασικό αγαπιομαστε σαν αδερφια. Υπάρχει εκτίμηση, δεν υπάρχουν εντάσεις, συνεργαζομαστε άψογα στο θέμα των παιδιών με τις διαφωνιες μας εννοείται κ νομιζω πως έχουμε φτιάξει μια συγκροτημενη οικογένεια. Θελουμε να εχουμε ο ενας τον αλλον στην καθημερινότητα μας. Με αυτα τα δεδομένα λοιπον αποφασίσαμε να εφαρμοσουμε το bird nesting. Να υπάρχει δηλαδή το κοινό σπίτι κ να μεταφερομαστε εμεις κ οχι τς παιδια. Συζητήσαμε τα πάντα κ ειπαμε πως θα υπάρχει καποιο πρόγραμμα, αλλα στην καθημερινότητα των παιδιών δε θα αλλάξουν κ πολλα στη συμμετοχή των δύο μας. Μέχρι κ για μελλοντικές σχέσεις μιλησαμε κ πως θα θέλαμε να γίνουν ολα ομαλα.Ολα καλα μεχρι την ωρα που το ανακοινωσαμε στους δικούς μας. Χαμος. Κ δεν χωριζει έτσι ο κοσμος,τα παιδιά θα μπερδευτουν,και τι παει να πει οτι θα κανετε μαζί γιορτές αφου είστε χωρισμενοι. Εγω αν κ αγχωθηκα εμεινα στην αποψη μου οτι ειναι κάτι ασυνήθιστο ναι μεν αλλα το καλύτερο για τα παιδια. Ειδικά απο τη στιγμή που δεν το κανουμε με το ζορι η σαν "θυσία" αλλα το εννοούμε πραγματικά ότι θέλουμε να μείνουμε οικογένεια. Στα παιδια δεν είχαμε ανακοινώσει κατι. Ομως ο άντρας μου μετα απο αυτες τις αντιδράσεις αλλαξε στάση. Μου είπε οτι για να αντιδρούν έτσι οι άνθρωποι που μας αγαπανε, φαντάσου πως θα αντιδρασουν αυτοι που δε μας ξερουν. Μου πρότεινε να χωρίσουμε αλλα να μείνουμε μαζί στο ιδιο σπίτι χωρις να μάθουν τς παιδια οτι ειμαστε χωρισμενοι. Εγω του εξηγησα ότι το θεωρώ λάθος κ θα τα κοροϊδεύουμε με αυτο. Θελω να τα μάθουμε οτι τα οποια λαθη τα διορθωνουμε με ηρεμια κ αγαπη,ιδιαίτερα απο τη στιγμή που στη δικη μας περίπτωση έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Δε θελω να τα πληγωσω αλλα πραγματικά ειμαι χαμενη. Ειναι ενας άνθρωπος που αγαπω κ σεβομαι. Κ σκέφτομαι μήπως τελικά είμαι υπερβολική που ενω έχουμε ολα τα όμορφα μιας οικογενειακής σχέσης θελω να προχωρήσω σε διαζυγιο? Απο την αλλη είμαι 40 ετών. Απλα θα συμβιβαστω? Θα ήθελα πολυ να ακουσω τη γνωμη σου. Ελπίζω να μη σε μπερδεψα όπως τα έγραψα.
Υ.Γ. Να σου ζήσει το παιδακι σου κ να ειστε ευτυχισμένοι
-Παναγιωτα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πώς πήδηξες από την διαχείριση του διαζυγίου στο αν είσαι υπερβολική που θέλεις να χωρίσεις; Ποιο από τα δυο είναι το ερώτημα; Επειδή υπάρχει συνεννόηση και αγάπη πρέπει να μείνετε παντρεμένοι; Ίσως. Αρκεί για έναν γάμο. Από την άλλη, δεν αρκεί αυτό για έναν γάμο. Δεν μπορεί να σου το απαντήσει άλλος αυτό. Λες ότι αποφασίσατε να χωρίσετε επειδή δεν υπάρχει ερωτικό ενδιαφέρον. Δεν ξέρω τι θα πει αυτό για σένα. Μη νομίζεις ότι είναι κάτι μονοσήμαντο, πραγματικά δεν σημαίνει για όλους το ίδιο, ούτε το ζυγίζουν όλοι το ίδιο, ούτε με τον ίδιο τρόπο. Δεν ξέρω σε τι θα συμβιβαστείς αν δεν χωρίσεις.
Αν υποθέσουμε ότι ξέρεις γιατί θέλεις να χωρίσεις, τότε, όπως ισχύει και σε έναν γάμο, ο τρόπος με τον οποίον θα το χειριστείτε, εφόσον δεν ζητάτε χρήματα ή άλλη βοήθεια, δεν αφορά κανέναν. Γιατί τον νοιάζει τον άντρα σου τόσο τι θα λένε οι άλλοι για το πώς μεγαλώνει τα παιδιά του; Ο ίδιος δεν ξέρει τι είναι σωστό και τι λάθος; Και η λύση – για να μην λένε οι άλλοι – είναι να ζει μέσα στο ψέμα;
Η αγάπη που έχετε θα προστατέψει τα παιδιά ό,τι και αν αποφασίσετε. Αυτό που σίγουρα θα τα πληγώσει είναι τα ψέματα, η διπλή ζωή, και η δικαιολογία ότι το κάνετε για αυτά.
__________________
6.
Αγαπητή Αμπα. Με χαλάει λίγο όταν σε λένε Αμπούλα, γιατί μου θυμίζει τις αμπούλες βρώμας, αλλά αν εσύ είσαι κομπλέ, δε μου πέφτει και λόγος.
Ιστορία παλιά κλασική και αγαπημένη. Είμαι 22, έχω χωρίσει, γνωρίζω άλλον σε ταξίδι για δουλειά, ξεκινάμε τα μάτσα μούτσα και τα γλυκούλια εξ αποστάσεως, πάω και στην πόλη του για μια βδομάδα, σεξ πολύ καλό, αυτός κύριος, αλλά κάτι δεν κολλάει και δε μας γίνεται το κλικ το μαγικό. Αποφασίζω να το λήξω εγώ (παρόλο που τον θέλω) γιατί εκείνος είναι πολύ φυγόπονος για να το πει και έχουμε κι έναν εγωισμό. Συνεχίζουμε να μιλάμε στο φιλικό γιατί είμαι και καψούρα μέχρι που όντως παίρνω απόφαση ότι ΔΕΝ και σταματάω να στέλνω πρώτη.
Ξεκινάει να στέλνει αυτός πού και πού. Λέω ντάξει, του αρέσει η παρέα μου, είμαστε φίλοι καρδιακοί πια. Κάθε φορά που του αναφέρω για κάποιον που γνώρισα (γιατί είμαστε και κουλ και Σουηδία ε) δείχνει να εκνευρίζεται. Λέω ντάξει απλά δεν ψήνεται για τέτοιες συζητήσεις. Μετά από κάποιους μήνες μαθαίνουμε ότι θα βρεθούμε το ίδιο διάστημα στην ίδια πόλη για δουλειά (μα το Μακαρονοτέρας που έβαλε το χέρι του για αυτή την σύμπτωση). Μου λέει να μείνουμε μαζί εκείνες τις μέρες αν θέλεις. Λέω εγώ (που θα έχετε καταλάβει μέχρι στιγμής ότι είμαι ζώον) εντάξει μωρέ απλά θέλει να μοιραστεί τα έξοδα.
Φτάνουμε κουρασμένοι στο σπίτι εκείνο το βράδυ, μου λέει να δούμε ταινία. Να δούμε του λέω. Ε μην τα πολυλογώ ούτε τους τίτλους αρχής δεν προλάβαμε να δούμε, κατευθείαν ο ένας πάνω στον άλλο. Τέλεια ως εδώ.
Ξανά μαζί λοιπόν, από απόσταση, αλλά μαζί. Να τα τα πήγαινε έλα, τα μηνύματα, οι καρδούλες, τα μάτσα μούτσα, τα γλυκούλια και τα κλπ από την αρχή σαν να μην μεσολάβησε το διάστημα που δεν ήμασταν μαζί..
Η ερώτησή μου είναι η εξής, και ρωτάω εσένα γιατί από εκείνον απάντηση δεν πήρα (δεν του αρέσουν αυτές οι συζητήσεις λέει).
Τι στο καλό άλλαξε; Πώς στο καλό άλλαξε γνώμη από τη στιγμή που εκείνος δεν ήθελε, να θέλει τώρα; Ξέρω ότι είναι λίγο ανώμαλη η ερώτησή μου από την άποψη ότι συνήθως έρχεται από την ανάποδη. Αναρωτιόμαστε γιατί δε μας θέλει ο άλλος, ενώ εγώ αναρωτιέμαι τι έγινε και με θέλει. Αλλά θα σκάσω. Μπορείς να αναπτύξεις κάποια θεωρία ή να απευθυνθώ στο Μακαρονοτέρας; Ευχαριστώ.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Κατά πάσα πιθανότητα όταν ήρθε μια στιγμή που ένιωσε ότι δεν είσαι του χεριού του. Αυτό το ΔΕΝ που έκανες στην αρχή; Το εννοούσες, και το κατάλαβε. Δεν σου το λέει όταν ρωτάς γιατί καταλαβαίνει και ο ίδιος πόσο παιδαριώδες είναι όλο αυτό.
Ελπίζω να μην περίμενες μια πιο ανεβαστική απάντηση. Εγώ βέβαια ανεβαστική την βρίσκω.
_________________
7.
Αμπακι γεια σου,
σε διαβαζω on and off εδω και χρόνια και πάντα σε θαύμαζα για την λογική σου σκέψη και την οξυδέρκεια σου.
Ανά καιρούς ήθελα να σε ρωτήσω διάφορα πράγματα, όμως τώρα είναι η πρώτη φορά που το κάνω.
Και ερωτώ λοιπόν : Ζώ σε προάστιο της Αθήνας, ειδυλλιακό, και θεωρητικά "ακριβό" με κατοίκους και γείτονες της μεσαίας και πιο υψηλής τάξης.
Όντας πολύ κλειστό (ακοινώνητο ανά περιόδους) άτομο, δεν έχω καταφέρει να διατηρήσω στενές φιλίες από κύκλους σχολής - δουλειάς, η ουσιαστική μου παρέα είναι οι φίλες από το σχολείο, τις οποίες υπεραγαπώ και γνωρίζω από παιδί (τώρα είμαι 22).
Οι σκέψεις μου είναι λίγο μίζερες, δεν ξέρω πως αλλιώς να τις περιγράψω.
Προέρχομαι από πολύ φτωχότερη οικογένεια σχετικά με εκείνες (με γονείς επιχειρηματίες, καθηγητές, γιατρούς κλπ.).
Μονογονεϊκή, με νοίκι, χρωστούμενα, μέτρημα κερμάτων πριν βγω και όλα τα ωραία της κρίσης.
Όσο ήμασταν μικρές αυτά δεν τα πολυένιωθα και δεν με πείραζαν, πλέον όμως οι διαφορές στις απόψεις και στην καθημερινότητα προκύπτουν συχνότερα και καταλαβαίνω ότι μου βγαίνει ένα μικρό κόμπλεξ, το οποίο δεν εξωτερικεύω (νομίζω).
Οι διαφορές αυτές βγήκαν στην επιφάνεια και άρχισαν κυρίως να με προβληματίζουν όταν ως παρέα αρχίσαμε να βγαίνουμε με την αντίστοιχη παρέα του αγοριού μιας από μας, οι οποίοι είναι για μένα
κλασσικά παιδίά των Β.Π. με οοο,τι συνεπάγεται αυτό.
Και δεν λέω αρχικά περνάγαμε επιφανειακά ωραία όλοι μαζί και γελάγαμε και όλα καλά, όμως για μένα ήταν μέχρι εκεί.
Από ένα σημείο και μετά άρχισα να καταπιέζομαι, να μην μπορώ να ακολουθήσω (από οικονομικής άποψης) στα μέρη που πήγαιναν,να βγω π.χ. για φαί-ποτό και σινεμά μέσα στο ίδιο βράδυ.
Αλλά και ιδεολογικά να μην μπορώ να συμμετέχω σε συζητήσεις (ή να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν άκουγα ότι είναι καλύτερα να ιδιωτικοποιηθούν όλα τα Πανεπιστήμια, βρωμιάρηδες κομμούνια, θα πεταχτώ την άλλη βδομάδα Αμερική και άλλα τέτοια).
Οι υπόλοιπες φίλες από αυτά δεν προβληματίζονται αντίστοιχα, αντίθετα ενθουσιάζονται ενώ προκύπτουν και παροδικά ειδύλλια μεταξύ μελών της παρέας, οπότε φτάνουμε τώρα, ενάμιση χρόνο μετά να βρισκόμαστε τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα (εγώ τις περισσότερες πλέον δεν ακολουθώ, προτιμώντας να βγώ με άλλους όταν ξέρω ότι οι φίλες μου θα βγουν με τα παιδιά), να κανονίζουμε να πάμε διακοπές όλοι μαζί (θεός φυλάξοι) κλπ.
Το ερώτημά μου είναι αν θα έπρεπε να εξωτερικεύσω κάποια στιγμή τις σκέψεις μου αυτές, και κυρίως απέναντι στην κολλητή μου φίλη (της οποίας είναι το αγόρι και όλη η αρχική προσπάθεια να γίνουμε κοινό παρεάκι), να της πω δηλαδή ότι ξέρεις κάτι εγώ ΔΕΝ νιώθω καλά να κάνω τόσο στενή παρέα μαζί τους, ΔΕΝ πιστεύω ότι μου προσφέρει κάτι παραπάνω, ΔΕΝ θέλω να ακολουθώ όταν βρισκόμαστε τόσο συχνά όλοι μαζί.
Καταλαβαίνω ότι στεναχωριέται που ακυρώνω όταν κανονίζουμε όλοι μαζί και προφανώς βλέπει την στάση μου και καταλαβαίνει κάτι, ενώ μου έχει εκφράσει την σκέψη του "τί θα γίνει άμα χωρίσω και αν θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε με τα παιδιά".
(Σκέψη που έχω και εγώ πιστεύοντας ότι γενικά δεν είναι και το καλύτερο να κάνεις τόσο στενή παρέα με φίλους του αγοριού σου, γιατί στην τελική είναι και θα παραμείνουν φίλοι του αγοριού σου)
Πιστεύεις ότι είναι καλύτερα να διατηρήσω την χλιαρή αυτή στάση, με την αρνητικούρα μου να έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά αισθητή;
Επίσης πιστεύεις ότι είμαι κομπλέξω; (κάνοντας την αυτοκριτική μου εγώ το πιστεύω λίγο).
Να σημειώσω πως αναγνωρίζω ότι δεν είναι δική μου δουλειά με ποιους επιλέγουν οι φίλες μου να κάνουν παρέα και η σκέψη του να μιλήσω ανοιχτά προκύπτει μόνο από τις ερωτήσεις της κολλητής μου, για το τι γνώμη έχω για τα παιδιά και την κοινή παρέα μαζί τους.
Τέλος είναι λάθος να σκέφτομαι ότι οι "ταξικές" (επι της ουσίας) διαφορές αυτές, μελλοντικά και εφόσον για μένα αποτελούν σημείο προβληματισμού, μπορούν να με απομακρύνουν από τις φίλες μου;
-(Παρένθεση)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Οι διαφορές σας δεν είναι ταξικές επί της ουσίας. Δηλαδή έχετε και αυτή τη διαφορά, αλλά δεν είναι αυτό το ουσιαστικό πρόβλημα που έχεις με αυτή την παρέα.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν τους συμπαθείς, δεν σου αρέσουν ως άνθρωποι, δεν σου αρέσουν αυτά που λένε και αυτά που σκέφτονται, και το πόσα λεφτά έχουν έρχεται δεύτερο ως πρόβλημα. Αν τους συμπαθούσες όλους αυτούς θα κάναμε πολύ διαφορετική κουβέντα τώρα. Δεν τους συμπαθείς επειδή λένε βλακείες, επειδή πιθηκίζουν αυτό που νομίζουν ότι πρέπει να πιστεύουν και να λένε – ποιος λέει τη λέξη «κομμούνια» το 2018 στα σοβαρά; Οι γονείς τους, είναι η απάντηση, και αυτοί το επαναλαμβάνουν σαν καλά παιδιά των γονιών τους που είναι. Είναι καρικατούρες. Αυτό φαίνεται από τον τρόπο που τους περιγράφεις, και δεν χρειάζεται να χάνεις τον χρόνο σου με ανθρώπους - καρικατούρες. Τα λεφτά δεν σε κάνουν αυτόματα «σκληρό» και «κυνικό» με τον τρόπο που καταλαβαίνουν αυτά τα παιδιά, και αν σε κάνουν, τότε έχεις λιγότερα λεφτά απ' όσο νομίζεις. Η τάξη στην οποία νομίζουν ότι ανήκουν δεν έχει τους κανόνες που νομίζουν ότι έχει. Δεν χρειάζεται να «πεταχτούν στην Αμερική» για να βρουν τη γενιά τους, εν πάσει περιπτώσει, εκτός αν θέλουν να πάνε στα μπουζούκια της Αστόρια.
Βέβαια, κάνεις καλά και αναρωτιέσαι αν μέσα σου υπάρχει κάποιο κόμπλεξ, γιατί ναι, αυτός είναι ο λόγος που δεν έχεις καταλάβει ότι δεν τους συμπαθείς και νομίζεις ότι αυτό που σας χωρίζει είναι η ταξική διαφορά. Δεν χρειάζεται να έχεις τα λεφτά τους για να τους κρίνεις ως ανθρώπους. Δεν σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με αυτά που λένε επειδή δεν μπορείς να ακολουθήσεις για φαγητό και για ποτό, σου ανεβαίνει επειδή λένε ανοησίες.
Επειδή είσαστε όλοι μικροί, είναι πιθανόν να διαλύθηκε αυτό το παρεάκι πριν προλάβω να απαντήσω. Σε περίπτωση που υπάρχει ακόμα με την ίδια μορφή, μην παίρνεις αποφάσεις σα να είναι μόνιμη αυτή η κατάσταση, ως και η κολλητή σου αναρωτιέται για το μετά (όχι, δεν θα συνεχίσουν να κάνουν παρέα «με τα παιδιά»). Θα σου έλεγα να πάρεις ποπ κορν και να αράξεις στη γωνία χωρίς να χαλάσεις την διάθεση σου και χωρίς να κάνεις δηλώσεις, γιατί άνθρωποι που λένε «κομμούνια» θα λένε και χίλια μύρια για την φίλη σου και τις υπόλοιπες της παρέας, και είναι ζήτημα χρόνου να μαθευτούν όλα αυτά και να γίνουν όλοι μύλος.
Αλλά αν όχι, τότε πρέπει να βρεις άλλες φίλες. Και τώρα φτάνουμε στο ουσιαστικό πρόβλημα, που δεν έχεις καταλάβει ότι έχεις. Είσαι κλειστός άνθρωπος και δυσκολεύεσαι τόσο πολύ να κάνεις παρέες, που κινδυνεύεις να βρεθείς σε πολιορκία ανοησίας, όπως τώρα. Κράτα τις παιδικές σου φίλες, φυσικά. Αλλά μην επαναπαύεσαι στην δικαιολογία «τι να κάνουμε, είμαι κλειστός άνθρωπος». Μπορείς να βρεθείς μόνη χωρίς να το καταλάβεις. Λες ότι βγαίνεις και με άλλους. Μπράβο. Επένδυσε σε νέες σχέσεις. Αυτό πρέπει να κάνεις. Αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση που δεν έκανες, αλλά θα έπρεπε να είχες κάνει.