Σήμερα το 'Α, μπα' τρώει, πίνει και κοιμάται. Για όλους εσάς που περνάτε καλά ή μέτρια και κυρίως για όλους εσάς που δεν περνάτε καλά, μια μαρτυρία από αναγνώστρια που πάλεψε και φαίνεται να βγήκε από την άλλη πλευρά.
Δεν θέλω να σε ρωτήσω αλλά να καταθέσω, μήπως συνεισφέρω σε κάτι. Είμαι 30 ετών και από τα 22 πάλευα με το τέρας της κατάθλιψης. Πολύ οδυνηρή κατάσταση, με πολύ πόνο και ματαίωση. Τον πρώτο καιρό είχα μείνει μόνο στην αγωγή του ψυχιάτρου με αποτέλεσμα να είμαι καλά για ένα διάστημα αλλά μετά να υποτροπιάζω (συνεχίζοντας την αγωγή). Eπισκέφθηκα ψυχολόγο και μπήκα στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας. Sταδιακά η ζωή μου άρχισε να αλλάζει, άρχισα να ανακτώ τις δυνάμεις μου και να σκέφτομαι διαφορετικά. Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά εδώ αλλά θα πιάσω πολύ χώρο. Tο μόνο που θέλω να προσθέσω είναι ότι ενώ πίστευα ότι τα χρόνια εκείνα πήγαν χαμένα, διαπίστωσα ότι η κατάθλιψη για μένα αποτέλεσε ένα ξύπνημα, ένα δυνατό ταρακούνημα για να συνεχίσω τη ζωή μου, να αρχίσω να ζω καλά και ολοκληρωτικά. Σε ευχαριστώ κατάθλιψη!
Υ.Γ. Ψάξτε το. το κόστος είναι αποτρεπτικό αλλά υπάρχουν και δομές με πολύ λίγο κόστος που κάνουν καλή δουλεία. π.χ κέντρα ψυχικής υγείας. Και μακριά από κομπογιαννίτες.
Αντιγόνη