Βρέθηκα σε gay friendly καφέ της πλατείας Αγ. Ειρήνης και ανάμεσα σε γέλια και κουτσομπολιά μιας παρέας περιώνυμων κυρίων η κουβέντα κατέληξε σε ορισμένους θηλυπρεπείς παρουσιαστές της τηλεόρασης. Όλοι συμφώνησαν για το πόσο απαράδεκτο και εξωφρενικό είναι να προβάλλονται ακόμα πρόσωπα που παραπέμπουν στις κραγμένες «αδερφές» τύπου Παράβα και Φτερούς που κυριαρχούσαν στις λαϊκές ταινίες του ’60.
Γενικότερα όλοι εξαπέλυσαν αβυσσαλέα κριτική όχι μόνο για την εκπομπή αλλά και για τα ίδια τα άτομα που συμμετέχουν. Όντως οι περί ου λόγος celebrities, ο εθνικός μας κομμωτής, ο εθνικός μας στυλίστας, και ο εθνικός μας μάνατζερ, εμφανίζονται πιο ξεσαλωμένοι και αφηνιασμένοι από ποτέ. Tέλος πάντων, αυτοί είναι αυτό που είναι.
Γιατί αυτός ο ιδιότυπος ρατσισμός που χαρακτηρίζει τους σύγχρονους γκέι απέναντι στους θηλυπρεπείς; Γιατί πολλοί αδυνατούν να δεχτούν την διαφορετικότητα και το κιτς; Εκεί που δεν θα 'πρεπε να είναι καν θέμα, οι Έλληνες γκέι αποδεικνύονται ενίοτε οι πλέον συντηρητικοί.
Αναρωτιέμαι όμως, οι γκέι γιατί εθελοτυφλούνε λες και οι «γυναικωτοί» κομμωτές και στυλίστες είναι από άλλο πλανήτη. Λες και έχει εκλείψει το είδος. Καταρχήν, αν θα έπρεπε να απαξιωθεί κάποιος γι' αυτό το τσίρκο με τα άγρια θηρία που όντως αναπαράγει την πιο σαχλή εκδοχή προτύπων είναι εκείνοι που αποφάσισαν για την εκπομπή. Όλοι εκείνοι που δεν αφήνουν ευκαιρία να χαθεί που να μην ερεθίζει τα χειρότερα ένστικτα του τηλεοπτικού όχλου.
Κυρίως, ας μην ξεχνάμε ότι αυτές οι διασημότητες αποτελούν χρόνια τώρα τα πλέον προβεβλημένα πρόσωπα του ξεθυμασμένου ελληνικού lifestyle που εκχυδάισε τα πάντα και αποπροσανατόλισε μια ολόκληρη γενιά. Γιατί λοιπόν τόση σοβαροφάνεια; Γιατί αυτός ο ιδιότυπος ρατσισμός που χαρακτηρίζει τους σύγχρονους γκέι απέναντι στους θηλυπρεπείς; Γιατί πολλοί αδυνατούν να δεχτούν την διαφορετικότητα και το κιτς; Εκεί που δεν θα 'πρεπε να είναι καν θέμα, οι Έλληνες γκέι αποδεικνύονται ενίοτε οι πλέον συντηρητικοί. Είναι δε τέτοια η αγωνία τους να μην «φαίνονται» να μην τους «κράξουν» να μην ταυτιστούν επουδενί με τον παλιό τύπο «αδερφής» που καταντάει προσβλητικό, αν όχι φασιστικό.
Επιδιώκοντας πάση θυσία να υποδυθούν όσο γίνεται καλύτερα τον τύπο του «αξιοπρεπούς» αγγλοσάξονα γκέι, με το καλογυμνασμένο σώμα, το φινετσάτο ντύσιμο, τον αποψάτο τρόπο ζωής, και βέβαια με μια καριέρα που οποιοδήποτε ψήγμα και υπόνοια «κουνιστής» θα σήμαινε την καταβαράθρωση του ονείρου. Δηλαδή τη διεθνή φόρμουλα του επιτυχημένου άντρα. Καμία ανοχή για άλλου τύπου συμπεριφορές!
Ακόμα θυμάμαι πως κόντεψε να με πατήσει αυτοκίνητο στην Αγ. Σοφίας, παιδί ακόμα, καθώς είχα παγώσει μπροστά στη θέα του Σέρο Αμπραχαμιάν, θρυλική περσόνα της Θεσσαλονίκης που περιφερόταν εκκεντρικά ντυμένος θυμίζοντας τον τρομερό (λαμπερής κακογουστιάς) Τούρκο τραγουδιστή Ζεκί Μουρέν. Αντρογυναικεία εμφάνιση με παντελόνα και τουνίκ, θα μπορούσες να πεις ότι ο αείμνηστος σχεδιαστής μόδας με την τολμηρότητα του, είχε φέρει στα μακρινά '70s ένα είδος ανατροπής του αντρικού πρότυπου. Ήταν δε τόσο πνευματώδης, που παρόλη την νεαρή του ηλικία ήταν η αγαπημένη συντροφιά της Άννας Βέλτσου και του Γιάννη Τσαρούχη. Αν ζούσε σήμερα και συμμετείχε στο Fab 5 δεν θα ήταν μόνο τσιρίδες και κονσερβαρισμένες ατάκες. Γιατί ο Σέρο υπήρξε πραγματικά ιδιοφυής.
Η νέα γενιά γκέι, αγωνίζεται να αποδράσει από το στερεότυπο της «τρελής» που η ελληνική κοινωνία αναγνώριζε ανέκαθεν ως την κυρίαρχη εκδοχή ομοφυλόφιλου άντρα και που άλλες εποχές ωθούσε στο περιθώριο. Ακόμα και αν –ιδίως παλιότερα χάρη σε παιδεραστικά ένστικτα- συνουσιαζόταν μαζί του και συχνά ερωτευόταν. Αντικείμενο χλεύης και ταυτόχρονα δοχείο ηδονής, από την ελληνική επαρχεία μέχρι τις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας όπου η ομοφυλοφιλία ευδοκιμούσε στις αλάνες και στα σκοτάδια. Την ίδια ώρα που ο αστός γκέι κατέπνιγε ανάλογες ορμές ή τις χρυσοπλήρωνε ως βίτσιο.
Όμως, σήμερα, στην εποχή της θεωρητικά μεγάλης αποδοχής, με δεκάδες μπαρ, σάουνες, έντυπα, gay pride, και επικείμενο γκέι γάμο, ο μεγαλύτερος ρατσισμός που παρατηρείται είναι από τους ίδιους τους γκέι προς άλλους γκέι. Ένα σερφάρισμα μέσα στα σάιτ γνωριμιών το αποδεικνύει περίτρανα. Σχόλια όπως «να τιμάς τα παντελόνια που φοράς» και «να μην ξεχνάς ότι γεννήθηκες άντρας» και άλλα θαυμαστά παίρνουν και δίνουν. Στις αντροπαρέες των καφέ κυριαρχεί μετά ροπάλου ένα συγκεκριμένο attitude, απορρίπτοντας οποιονδήποτε παραπαίει. Φυσικά καμιά γυναικεία προσφώνηση δεν ενθαρρύνεται (εννοώ ως χιούμορ έστω) και με στιβαρή σοβαροφάνεια αναλύονται περισπούδαστα αντρικά θέματα όπως λ.χ. η πολιτική και η οικονομία.
Θεωρώ ότι το να είσαι γκέι είναι αναμφισβήτητα μια περιπέτεια. Αν το υποδηλώνει και μια θηλυπρέπεια μπορεί να γίνει βασανιστικό αλλά προσφέρει και μια τεράστια αβάντα. Χωρίς αυταπάτες, βλέπεις την ζωή στην ωμή της διάσταση. Εξού και το εκπληκτικό βιτριολικό camp χιούμορ. Ενίοτε, και οι πλέον εξωφρενικές κακίες κρύβουν πέρα από οξυδέρκεια και απίστευτη ευαισθησία.