Η παράσταση βασισμένη σε ποιήματα του Γιώργου Βέλτου και σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη καταθέτει την λατρεία του δημιουργού για την γυναίκα αλλά και τη μελαγχολία μπροστά στη φευγαλέα ομορφιά της ύπαρξης.
Σημείωμα του Γιώργου Βέλτσου
Οι γυναίκες είναι ένα μακρύ ποίημα σε 24 «σκηνές», όσα τα γράμματα του αλφαβήτου. Είναι όχι απλώς όλες οι γυναίκες της ζωής αλλά όλες οι γυναίκες της ζωής ενός άνδρα. Και επειδή όπως διδάσκει η ψυχανάλυση δεν υπάρχει «σχέση φύλων», η τελευταία σκηνή (το γράμμα Ω) είμαι εγώ. Πάντα πίστευα πως η «θηλυκοποίηση» είναι μια ανάγκη του άντρα για να μην είναι ο φαλλοκράτης που ξέρουμε. Κι όταν λέω «θηλυκοποίηση» δεν εννοώ «θηλυπρέπεια» αλλά μια κατάσταση εν δυνάμει, ένα «γίγνεσθαι-άνδρας», εάν υποτεθεί ότι κανείς δεν είναι αυτό που είναι αλλά αυτό που γίνεται.
Αυτή την αντισεξιστική προβληματική την περνώ στην ποίηση. Αυτός που έγραψε τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ είναι ο σύγχρονος, ευαίσθητος, αντιρατσιστής, προοδευτικός, ανοιχτός, ανεκτικός, αλλά απόλυτα αυστηρός στις αρχές μιας τέτοιας μεταηθικής στάσης, άνδρας.
Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ματιά της Ρούλας Πατεράκη, από τους λίγους ανθρώπους που γίνονται διαρκώς.