Η περσινή τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ ήταν ξεχωριστή για πολλούς λόγους. Πέρα από το φιάσκο της λανθασμένης ανακοίνωσης του Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας διά στόματος Γουόρεν Μπίτι και Φέι Ντάναγουεϊ, που θα μείνει στην ιστορία ως η πιο άβολη στιγμή των 90 ετών του θεσμού, στην ίδια κατηγορία είχαν συνωστιστεί μερικές από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών - και όχι μόνο της περσινής χρονιάς.
Σκεφτόμουν τότε ότι όποια από αυτές κι αν κατέληγε με το πολυπόθητο αγαλματίδιο, θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος, κάτι που έχει να μου συμβεί 17 χρόνια, από τη νίκη του «American Beauty» το 2000.
Ε, λοιπόν, καθώς πέρασαν οι μήνες -και ως γνωστόν, σε όλες τις μορφές της τέχνης, ο χρόνος παίζει καταλυτικό ρόλο στην εκτίμηση ενός έργου, το αν εξακολουθείς να το σκέφτεσαι με την πάροδό του και η αίσθηση που σου αφήνει- κατέληξα ότι οι δύο πιο αγαπημένες μου ταινίες από την περσινή εννιάδα, αυτές που τις έχω πλέον στην καρδιά μου στην ίδια θέση κι αν μπορούσα πέρσι, θα έσπαγα το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας στα δύο για να το μοιραστούν, ήταν το «La La Land» και το «Arrival». Τόσο διαφορετικές, κι όμως εξίσου αριστουργηματικές, και τις δύο μπορείς να τις απολαύσεις στη Nova μαζί με πολλές ακόμη βραβευμένες ταινίες.
Από τη μία το feelgood hit της χρονιάς, τo αμίμητο κατόρθωμα του Ντάμιεν Σαζέλ -που μάλιστα τον έχρισε τον νεότερο σε ηλικία νικητή Όσκαρ Σκηνοθεσίας, αφού όταν του απονεμήθηκε ήταν μόλις 32 ετών-, αυτό το πανέμορφο ρετρό, κι όμως τόσο σύγχρονο μιούζικαλ που μου κάρφωσε ένα χαμόγελο στο στόμα για ώρες (ίσως και για μέρες).
Ο Σαζέλ είχε αποδείξει τη σκηνοθετική του μαεστρία με προ τριετίας εξίσου αριστουργηματικό «Whiplash» (που επίσης προβάλλεται στη Nova), για το οποίο ο απίστευτος Τζέι Κέι Σίμονς είχε τιμηθεί με το Όσκαρ Β' Ανδρικού ρόλου, και πέρσι ήταν απλώς η χρονιά του θριάμβου του νεαρού σκηνοθέτη.
Τι κι αν του έκλεψαν την μπουκιά από το στόμα στην παράταση, ο ίδιος αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο χοτ ονόματα της χολιγουντιανής βιομηχανίας, η Έμα Στόουν επίσης βγήκε θριαμβεύτρια από τη βραδιά με το βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου (ο συμπρωταγωνιστής της, Ράιαν Γκόσλινγκ, θα πρέπει δυστυχώς να περιμένει λίγο ακόμα για να αναγνωρίσει η Ακαδημία το ταλέντο του), η ταινία πλέον στέκεται επάξια δίπλα στον «Τιτανικό» και το «Όλα Για την Εύα», έχοντας ισοφαρίσει το ρεκόρ τους για τις περισσότερες υποψηφιότητες στην ιστορία (14), ενώ τραγούδια από το σπουδαίο soundtrack, όπως τα «City of Stars» και «The Fools Who Dream» υπάρχουν ακόμα στις αγαπημένες μου playlists.
Από την άλλη, η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων ετών, μια σπουδή πάνω στη σχετικότητα και τη φύση του χρόνου - που τελευταία απασχολεί πολύ τους κινηματογραφιστές του συγκεκριμένου είδους, χωρίς όμως συχνή επιτυχία, αφού πρόκειται για έννοιες δύσκολες στην κατανόηση και την απόδοσή τους.
Το mindfuck που μου έπαιξε με το «Arrival» ο Ντενί Βιλνέβ, το σωστό, κατ' εμέ, όχι το αναίτιο, όπως αυτά που συνηθίζει να κάνει, για παράδειγμα, ο έτερος πολυσυζητημένος και βιρτουόζος σκηνοθέτης της ίδιας γενιάς, ο Κρίστοφερ Νόλαν, με συγκλόνισε.
Ποτέ ξανά δεν έχει αποδοθεί με τόσο λυρισμό η επικοινωνία των ανθρώπων με τους εξωγήινους, ενώ η το «Arrival» ήταν μια πρώτης τάξης προπόνηση για τον Βιλνέβ, έναν από τους πραγματικά σπουδαίους σκηνοθέτες του 21 ου αιώνα, προτού αναλάβει το ακατόρθωτο εγχείρημα του σίκουελ του «Blade Runner», το οποίο διαχειρίστηκε όπως μόνο αυτός θα μπορούσε.
Το «Arrival», εν τω μεταξύ, έχει επίκαιρη αξία για έναν επιπρόσθετο λόγο: Το εξαιρετικό του soundtrack αποτέλεσε μοιραία μια από τις τελευταίες δουλειές του ταλαντούχου συνθέτη Γιόχαν Γιοχάνσον, ο οποίος πέθανε πριν από λίγες μέρες ξαφνικά στα 48 του. Αξίζει να προσέξετε πόσο ταιριαστά δένει με το κλίμα και την αισθητική της ταινίας.
Ανυπομονώ να δω ξανά το «La La Land» και το «Arrival», στη Nova, που όπως κάθε χρόνο προβάλλει τις καλύτερες βραβευμένες ταινίες της χρονιάς αλλά και μια απίστευτη συλλογή από παλιότερες ταινίες που ξεχώρισαν στα Όσκαρ και αξίζει να ανακαλύψουμε ή να εκτιμήσουμε εκ νέου.