Ας συζητήσουμε επιτέλους ξεκάθαρα για το ποιες πολιτικές δυνάμεις είναι υπέρ του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας, για το ποιες πολιτικές δυνάμεις τάσσονται και δεσμεύονται να αγωνιστούν για την πολιτική αυτή τομή.
Σε μια πολιτική συγκυρία που λογικά θα ανέμενε κανείς από ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και ΚΚΕ να συμπράξουν στη μεταρρύθμιση που ποτέ δεν έγινε, επικρατεί σιγή ή τουλάχιστον δεν αρθρώνεται τολμηρός πολιτικός λόγος.
Οι καμπάνες που χτυπούσαν πένθιμα κατά τη διάρκεια της ψήφισης του συμφώνου συμβίωσης, η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία ακυρώνει τη μετριοπαθή αλλαγή στο περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών, η υποκίνηση σε έγκλημα κατά της ζωής και της αξιοπρέπειας των ατόμων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας από τον μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας και η εκ νέου ηθική διολίσθησή του κατά την απολογία του στο δικαστήριο του Αιγίου («αν είχα ένα όπλο και μου το επέτρεπε ο νόμος, θα τους σκότωνα») επαναφέρουν με τον πιο επιτακτικό τρόπο το ζήτημα των σχέσεων της ορθόδοξης Εκκλησίας με το ελληνικό κράτος.
Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να πεις το μεγάλο ναι ή όχι. Έστω και συμβολικά. Με το να αρνηθείς, λόγου χάρη, ως πολιτικός την εθιμοτυπική παρουσία σου στην εκκλησιαστική performance της μεγάλης εβδομάδας. Έστω αυτό. Το στοιχειώδες.
Μάνα του ελληνικού λαού χαρακτήρισε η Εκκλησία εαυτήν, δια στόματος της Ιεράς Συνόδου, με την απόφαση της 4/10/2017, για να τοποθετηθεί κατά του επαναπροσδιορισμού των σχέσεών της με την ελληνική πολιτεία.
Καίτοι αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό σε όλα τα υποκείμενα, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε με καχυποψία απέναντι σε αυτή την μητρική σχέση. Πρόκειται μάλλον για μια άστοργη μάνα, που κηρύττει το μίσος, νομιμοποιεί τη βία, στοχοποιεί τους ευάλωτους και περιφρουρεί τα οικονομικά συμφέροντά της.
Μια μάνα που είναι ηθική αυτουργός των παιδοκτονιών της, που αν είχε όπλο και της το επέτρεπε ο νόμος θα τα σκότωνε. Προλαβαίνω την αντιλογία σας. Τι και αν αυτό είναι η δήλωση του Αμβρόσιου; Δεν υπήρχε καμία πολιτική αντίδραση από άλλους ιεράρχες ή και ομάδες πιστών. Τίς πταίει, λοιπόν, όταν μια μάνα πτύει τα τέκνα της, χωρίς να το θεωρεί καν πταίσμα;
Ζωτικής σημασίας είναι να πάρουν στάση οι πολιτικοί της κυβερνώσας αριστεράς. Έστω και συμβολική. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να πεις το μεγάλο ναι ή όχι. Έστω και συμβολικά. Με το να αρνηθείς, λόγου χάρη, ως πολιτικός την εθιμοτυπική παρουσία σου στην εκκλησιαστική performance της Μεγάλης Εβδομάδας. Έστω αυτό. Το στοιχειώδες.
Τα πρόσφατα αυτά περιστατικά εύχομαι να συσπειρώσουν τις κομματικές δυνάμεις και την κοινωνία των πολιτών, ώστε να αξιώσουν την εκκοσμίκευση του κράτους. Για να πάψουμε να είμαστε η «Τεχεράνη της Ευρώπης», όπως φέρεται να δήλωσε και ο Αλιβιζάτος. Όχι «αμήν», αλλά «είθε».
Ο Θεοδόσης Γκελτής είναι υποψήφιος διδάκτορας ιστορίας και κοινωνικής ανθρωπολογίας