Εγώ ήμουν πάντοτε άνθρωπος του extreme – δεν ακολούθησα ποτέ το χρυσό μέτρο, που λένε. Όταν έψαχνα να βρω τον εαυτό μου, δεν δίσταζα να πάω στην Αγγλία, στην Ελβετία, στην Ινδία, στο Θιβέτ, στην Αμερική... Από παιδί, έφυγα μόνη μου, 18 χρονών, χωρίς να 'χω κανέναν. Έχω ταξιδέψει παρορμητικά – από μια διάθεση της στιγμής. Σαν τους «Αλήτες του Ντάρμα», κυκλοφορούσα στις πολιτείες, συναντούσα καταστάσεις επικίνδυνες – ήταν σαν να περνούσα εξετάσεις απ' τον εαυτό μου. Ήθελα να βγω αγνή μέσα απ' όλα αυτά – δεν τα κατάφερνα πάντοτε, ήτανε τότε διάχυτη μια συνείδηση ελευθερίας με επικίνδυνα περάσματα. Περίεργα πράγματα! Γνώρισα την Αμερική στην πιο βίαιη και γοητευτική εποχή της. Στην Ελλάδα πνιγόμουνα. Πήρα ξαφνικά την κόρη μου και όλες μου τις βαλίτσες και πήγα στους πρόποδες των Ιμαλαΐων, σε ένα μικρό χωριό με φυτείες τσαγιού. Έμεινα έναν χρόνο εκεί. Όλο λόφοι, σπίτια σαν αυτά των παραμυθιών, και κήποι με παράξενα λουλούδια, με άγνωστες μυρωδιές... Δεν έκανα ταξίδια τακτοποιημένα –φυσιολατρικά– να δω αρχαία χαλάσματα, τον ελαιώνα, το γαλανό της θάλασσας. Έκανα ταξίδια σε άγνωστα μέρη, προσπαθούσα να απομακρυνθώ από τον πολιτισμό.