Το βιβλίο «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας» έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά στο τεύχος Νοεμβρίου του 1971 στις σελίδες του Rolling Stone, δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες, κι έγινε αμέσως επιτυχία.
Το βιβλίο είναι ημι – αυτοβιογραφικό, μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, εγκαινιάζοντας το είδος το Gonzo Journalism. O συγγραφέας και δημοσιογράφος,Hunter S. Thompson και ο δικηγόρος του, Oscar Zeta Acosta, πηγαίνουν στο Λας Βέγκας, παίρνουν ναρκωτικά, καταστρέφουν δωμάτια ξενοδοχείων και εισβάλλουν σε ένα συνέδριο. Η καταστροφή και η απαξίωση είναι μόνο ένα μέρος της ιστορίας, γιατί ενδιάμεσα χωράει και το ξεκαρδιστικό χάος. Ο Thompson σχολιάζει το «τι σήμαινε η δεκαετία του '60» και «τι υπάρχει στο μέλλον».
Το Rolling Stone διαθέτει όλο το κείμενο δωρεάν, όπως ακριβώς πρωτο-δημοσιεύτηκε το 1971. Δυστυχώς, δεν συνοδεύεται από τις αρχικές εικονογραφήσεις του Ralph Steadman, μπορείτε όμως να τις δείτε παρακάτω:
Δείτε ακόμη τον Johnny Depp να διαβάζει ένα απόσπασμα του βιβλίου που μάλλον είναι και το πιο διάσημο. Πρόκειται για έναν μονόλογο για τον ιδεαλισμό και για τα διαλυμένα όνειρα της δεκαετίας του '60. Ο Τόμσον είχε πει ότι αυτό το απόσπασμα είναι «ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω γράψει ποτέ».
Strange memories on this nervous night in Las Vegas. Five years later? Six? It seems like a lifetime, or at least a Main Era—the kind of peak that never comes again. San Francisco in the middle sixties was a very special time and place to be a part of. Maybe it meant something. Maybe not, in the long run... but no explanation, no mix of words or music or memories can touch that sense of knowing that you were there and alive in that corner of time and the world. Whatever it meant....
History is hard to know, because of all the hired bullshit, but even without being sure of "history" it seems entirely reasonable to think that every now and then the energy of a whole generation comes to a head in a long fine flash, for reasons that nobody really understands at the time—and which never explain, in retrospect, what actually happened.
[...]
There was madness in any direction, at any hour. If not across the Bay, then up the Golden Gate or down 101 to Los Altos or La Honda.... You could strike sparks anywhere. There was a fantastic universal sense that whatever we were doing was right, that we were winning....
And that, I think, was the handle—that sense of inevitable victory over the forces of Old and Evil. Not in any mean or military sense; we didn't need that. Our energy would simply prevail. There was no point in fighting—on our side or theirs. We had all the momentum; we were riding the crest of a high and beautiful wave....
So now, less than five years later, you can go up on a steep hill in Las Vegas and look West, and with the right kind of eyes you can almost see the high-water mark—that place where the wave finally broke and rolled back.