1.
«Φρέαρ». Αισίως στο δωδέκατο τεύχος, με τον ποιητή Δημήτρη Αγγελή στο δοιάκι, το «Φρέαρ» ξέρει να επιμένει ποιητικά και ποιοτικά. Ξέρει, επίσης, να ισορροπεί, με επιτυχία και εμμονή στη δημιουργικότητα, ανάμεσα στο εγχώριο και στο διεθνές. Η λογοτεχνία, εξάλλου, είναι η πατρίδα των από αγάπη για τον τόπο τους απάτριδων, είναι η στέγη των εκ πεποιθήσεως αστέγων, είναι η αριστοκρατία του ευγενούς παρία. Ο Αγγελής καταφέρνει να συνάζει γύρω του εκλεκτούς απάτριδες, υπέροχους αστέγους, θελκτικούς παρίες. Ονόματα: Σταύρος Ζουμπουλάκης (από τους πλέον ανεπίληπτους δοκιμιογράφους, μια πολύτιμη μορφή και διάνοια στους καιρούς μας), Αντώνης Ζἐρβας (δυναμικός ποιητής και ακάματος μεταφραστής του Ezra Pound), Γιώργος Μητάς (ο έξοχος μετρ της αθόρυβης ουσιώδους πεζογραφίας), Σταυρούλα Τσούπρου (υποδειγματική φιλόλογος) και τόσοι άλλοι. Αντιγράφω ένα διήγημα-μπονζάι του Γιώργου Μητά, εμπνευσμένο από τον μέγιστο συγγραφέα του Εικονογραφημένου Ανθρώπου, των Χρονικών του Άρη, και του Φαρενάιτ 451, του Ρέι Μπράντμπερι (Ray Brabdbury, 1920-2012): «Άραγε ποιον θα εμπνεύσουν οι ιστορίες αυτές, ποιο αγόρι ή κορίτσι θα παρακινηθεί να γράψει τις δικές του, όταν εγώ δεν θα είμαι παρά ένα σύννεφο, ένας στρόβιλος στην έρημο της Γιούτα, το θρόισμα των φύλλων στο φθινοπωρινό Ουάινσμπεργκ; αναρωτήθηκε ο Ρέι και βυθίστηκε στην απεραντοσύνη, εκείνο το απόγευμα του Ιουνίου του 2012, την ώρα που ο ουρανός σκοτείνιαζε πάνω από το Λος Άντζελες και οι πρώτες σταγόνες της βροχής μούσκευαν το γρασίδι στον περίβολο του νοσοκομείου».
2.
«Δέκατα». Πάνω από μια δεκαετία και σαράντα τρία τεύχη μετράνε τα «Δέκατα» του Ντίνου Σιὠτη. Ένα περιοδικό τετράγωνο στο σχήμα και πολυεπίπεδο στη δράση. Ο Σιώτης είναι πρόεδρος του λίαν δραστήριου Κὐκλου Ποιητών, άνθρωπος με strong opinions, αδιάφορος για τα επακόλουθα των ρήξεων, αδιάφθορος σαν Αμερικανός ντετέκτιβ της Ποτοαπαγόρευσης, και λάτρης του εποικοδομητικού χιούμορ. Το τεσσαρακοστό τεύχος των «Δεκάτων» είναι αφιερωμένο στους σταθμούς: τρένα, βαγόνια, φορτηγά, λεωφορεία, αποβάθρες, αλλά και σταθμοί στη ζωή μας, κρίσιμες καμπές, εόρτια και μεθεόρτια παρελαύνουν στις σελίδες του τεύχους. Ο σπουδαίος forever young/αιωνίως νεανίας Νάνος Βαλαωρίτης υπογράφει το ποίημα «Επάνω που θα». Ιδού: «Επάνω στην πλατφόρμα / του σιδηροδρομικού σταθμού / περίμενα ναρθεί το τραίνο /με είχαν αφήσει εκεί μια παρέα// φίλων — θαρχόταν από αριστερά / μπροστά απ᾽ του σταθμού / τα κτήρια ήταν χωράφια οργωμένα / για φύτεμα — θάμνοι// πιο μακριά διάφανοι θύσανοι / με πλησίασε μια καλοντυμένη / γυναίκα, με ταγιέρ, αδύνατο / πρόσωπο λίγο τραβηγμένο και// μου είπε — πάμε εκεί απέναντι;/ κατάλαβα τι ήθελε αλλά / κινδύνευα να χάσω το τραίνο / δίστασα — λίγο ανόρεχτα απάντησα// Ναι γιατί όχι — και / περάσαμε τις γραμμές του / τραίνου — καθώς προχωρούσαμε / στο χωράφι προς τους θάμνους// σκέφθηκα ότι δεν είχα / προφυλακτικό αλλά ίσως να ᾽χε / εκείνη — και ξύπνησα (Αθήνα, 29 Νοεμβρίου 2012)».
3.
Το «Δέντρο». Κοντά τέσσερις δεκαετίες, το περιοδικό «Το Δέντρο» δεν παύει να ποντάρει στο ποιοτικό. Και ποιοι δεν έχουν φιλοξενηθεί κάτω από τα φύλλα και τα κλαριά του! Αλησμόνητα κείμενα, όπως εκείνο του Αρανίτση για τον Μπόρχες και τον Καβάφη, ήδη στα πρώτα βήματα του περιοδικού, προκάλεσαν γόνιμες συζητήσεις στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και τη Σόλωνος. Προ ημερών κυκλοφόρησε το διπλό τεύχος, 205-206, με ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στον συγγραφέα του Μαγικού Βουνού και του Δόκτορα Φάουστους (και καμιά δεκαριά εξίσου σαγηνευτικών αριστουργημάτων), τον Thomas Mann (1875-1955), έναν αιώνα και δέκα χρόνια από τον θάνατό του. Η Αναστασία Αντωνοπούλου, ο Νίκος Δήμου, ο Αλέξανδρος Ίσαρης, ο Νίκος Σωτηριάδης, ο Κώστας Μαυρουδής και ο Τάσος Γουδέλης (οι εκδότες του «Δέντρου», ας σημειώσουμε), ο Γιώργος Κόκκινος, ο Βασίλης Πρωτοπαπάς, ο Αλέξανδρος Κυπριώτης, ο Λευτέρης Αναγνώστου (χαλκέντερος μεταφραστής του Mann, αλλά και του Adorno και του Freud), υπογράφουν κείμενα για τον ανατόμο της κοινωνική και ψυχικής ζωής του Μεσοπολέμου και της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου. Τις εκατόν σαράντα σελίδες για τον Thomas Mann έρχονται να συμπληρώσουν καμιά εικοσαριά σελίδες για τον δάσκαλο όλων μας, τον Δημήτρη Μαρωνίτη. Αντιγράφω από το Ημερολόγιο του Μαρωνίτη: «1. Τσίγκινη σκάφη, μητρική βροχή, τέσσερα μαύρα χέρια./ 2. Πράσινο δέντρο, στον ίσκιο μαύρος ο παιδικός φαλλός./ 3. Φαρμακερά βιβλία για τους άρρωστους εκ γενετής./ 4. Κάθυγρη γλύκα στον λαιμό σαν τον υδράργυρο./ 5. Ένα κομμάτι ήλιος σε συνείδηση με λίγο βάθος».
4.
«Νέα Εστία». Το μακροβιότερο ελληνικό περιοδικό φτάνει στο τεύχος 1.866! Η «Νέα Εστία», με διευθυντή τον λίαν εκλεκτό Νίκο Καραπιδάκη, ύστερα από την έξοχη ανανέωση που γνώρισε υπό τη διεύθυνση του σπουδαίου Σταύρου Ζουμπουλάκη, εξακολουθεί να μας κερδίζει με τα ενδιαφέροντα αφιερώματά της. Στο παρόν τεύχος διαβάζουμε σελίδες για τον Παύλο Μάτεσι που υπογράφουν οι: Ζακ Μπουσάρ, Ευγενία Μαρινάκου, Θάλεια Μουσιοπούλου, Π. Ξύδη & Μ. Ηλιού, Γιώργος Πεφάνης, Ελευθερία Ράπτου, Μαίρη Ρούσσου, Παυλίνα Σίποβα και Βαγγέλης Χατζηβασιλείου. Στο ίδιο τεύχος διαβάζουμε διηγήματα της Ελένης Λαδιά, του Άκη Παπαντώνη και του Ρέννου Οιχαλιώτη, και ποίηση του Βασίλη Κομπορόζου και του Χρήστου Μπουλώτη. «Μόνο στεφανωμένος ρόδα ο τρόμος / αντέχεται της σάρκας κατάσαρκα» αποφαίνεται σοφά ο Μπουλώτης.
Τα περιοδικά της εικόνας:
1. Φρέαρ, Τεύχος 12
2. Δέκατα, Τεύχος 43
3. Το Δέντρο, Τεύχος 205-206