Ε! Ναι. Ούτε άδειο ήταν το θέατρο, ούτε προσεβλήθη κανείς, ούτε υπήρξε μια πρόταση που δεν «ταίριαζε». Η Ελένη του Δημήτρη Καραντζά, δε συνάντησε την Κασσάνδρα των συντηρητικών, των προφητών της καταστροφής. Ο Καραντζάς δεν έχει καμία σημασία αν είναι 26 ή 50. Το ότι είναι 26 μόνο στα θετικά μπορεί να το βάλει κανείς.
Η Ελένη είναι ζόρικο έργο. Ούτε τραγωδία, ούτε κωμωδία, κάτι ανάμεσα, ούτε έργο για μεγάλες ερμηνείες.
Εδώ το ευχαριστηθήκαμε. Ακούσαμε την ιστορία σε μια έξοχη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη, είδαμε μια ομάδα να δουλεύει σε ένα σύνολο σφιχτά δεμένο, τους ρόλους να παίζουν μπάλα, προστατευμένοι σε ένα σκηνοθετικό σχήμα, με κινήσεις μετρημένες, με σκηνές χωρίς υπερβολές. Μια παράσταση ευανάγνωστη σαν καθαρό νερό. Με σχόλιο όσο πρέπει στους λίγο σαχλούς ήρωες του Ευριπίδη. Με επιρροές φανερές, για τις οποίες ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι υπερήφανος, καμία δεν πρόδωσε, καμία δεν εξέθεσε.
Καθαρή φόρμα, απλά κοστούμια, μόνο το χώμα του κοίλου, ηθοποιοί που μιλούν κανονικά και δεν ερμηνεύουν φάλτσα, οι απαραίτητοι ήχοι. Μπορούμε να το πούμε μινιμαλιστικό; Ίσως. Σίγουρα θα το πούμε αποτελεσματικό ως θέαμα. Ευφάνταστο, πλουτίζει το θεατή, τον παρακινεί στο ρυθμό του.
Συμπέρασμα: Πως περνάει μιάμιση ώρα σαν νερό! Ούτε βιρτουοζιτέ, σκηνοθετίλες, πόζες. Ένα ωραίο θέατρο, πλούσιο, γενναιόδωρο στο θεατή, που τον παρασύρει, δε τους κουνάει το δάχτυλο, δε τον καθοδηγεί.
Ε! Ναι. Το αρχαίο δράμα μπορεί να είναι και έτσι και να είναι σύγχρονο, με αισθητική και συναίσθημα. Δηλαδή, ωραίο.Δηλαδή, μια Επίδαυρος με καθαρή αναπνοή.