Yπάρχει κάτι εξειδανικευμένο στο πως επεξεργαζόμαστε οι περισσότεροι το παρελθόν και τις αναμνήσεις του.
Αναπολούμε ο,τι μας παραθέτει η μνήμη, οικοδομούμε πάνω σε σημεία φετίχ τις αναφορές μας και χανόμαστε μέσα στο δαίδαλο αυτών των αναφορών συνήθως.
Κοιτάζοντας αυτές τις παλιές φωτογραφίες από τις αρχές του 20ου αιώνα οι οποίες είναι σαφώς σκηνοθετημένες οι περισσότερες και με μια έντονη σουρεαλιστική (στα όρια του weird) χροιά να τις προσδιορίζει δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ πόσο διαφορετικά τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζουμε το παρελθόν και τις αναφορές του μέσα στον νοσταλγικό μας θόρυβο.
Ενώ στην ουσία μας βγάζει τη γλώσσα με τους ίδιους επαναχρησιμοποιημένους κώδικες τους οποίους εμείς μετασχηματίσαμε κάπου ανάμεσα στον δικό μας χώρο και χρόνο.