[Από τον Δημήτρη Κότση / Φωτογραφίες: Μάνος Χρυσοβέργης]
Διήμερο Rotting Christ. Ή αλλιώς διήμερο στην κόλαση. Ήμασταν από καιρό προετοιμασμένοι για αυτό, αρκετά ώστε όταν έρθει να μπορέσουμε να το απολαύσουμε όπως πρέπει. Και οι δύο μέρες ήταν sold out, ενώ την πρώτη οι Christ θα έπαιζαν το μεγαλύτερο setlist στην ιστορία τους. Έτσι το γεγονός είχε αποκτήσει ένα media hype μεγάλων διαστάσεων, φτάνοντας κόσμο στο σημείο, δύο μέρες πριν το πρώτο live (αυτό του Σαββάτου) να αναζητά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το μαγικό χαρτάκι σε διπλάσια ή τριπλάσια τιμή.
Εμείς, έχοντας κάνει τις «καβάντζες» μας από νωρίς, πήραμε -αμφότερες τις ημέρες- τον δρόμο για το γνωστό στέκι της λεωφόρου Λιοσίων, σαν zombie καθοδηγούμενα από μία αόρατη δύναμη. Οι μεταλλάδες είναι φάρα ανυπόμονη και ανέκαθεν γούσταραν τη θέση στο «κάγκελο», οπότε η προσέλευση ήταν μεγάλη από νωρίς και ο χώρος δεν άργησε να ζεσταθεί.
Το setlist και των δύο ημερών ήταν χορταστικότατο, με την πρώτη ημέρα να υπερτερεί κατά 7-8 κομμάτια –αν μέτρησα καλά-, όπως άλλωστε είχαν υποσχεθεί. Είπαν τραγούδια από όλη τη δισκογραφία τους, χωρίς να εξαιρέσουν τη μεσαία, πιο πειραματική/ ατμοσφαιρική περίοδο του group. Τα φώτα, το video και ο ήχος ήταν προσεγμένα στην εντέλεια (περισσότερο της δεύτερης μέρας όπου μπάντα και συντελεστές έδειξαν να πατούν καλύτερα στο σανίδι) και η όλη ατμόσφαιρα ήταν μυσταγωγική.
Στιγμή ιδιαίτερης συγκινησιακής φόρτισης αποτέλεσε ένα projection με παλιές φωτογραφίες των Rotting Christ (από τα 80s και τα 90s) ενώ ο frontman Σάκης Τόλης δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τα παλιά μέλη Jim Mutilator και Magus Wampyr Daoloth για την συνεισφορά τους στην μπάντα. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν και κατά την διάρκεια της υπόλοιπης βραδιάς συγκινητική. Το μεγαλύτερο μέρος των crowd vocals (στα οποία πλέον συμμετέχουν και οι δύο έγχορδοι Βαγγέλης Καρζής και Γιώργος Εμμανουήλ που μοιάζουν να αποτελούν ιδανικές μεταγραφές για το σχήμα) τραγουδήθηκε από όλους μας ενώ δεν έλειψαν ρυθμικά παλαμάκια και «hey, hey» στα οποία ο Σάκης καλούσε κάθε τόσο το κοινό.
Αξίζει να σημειώσω ότι οι thrash-black metallers Slaughtered Priest και οι a-la-Bolt-Thrower-death-metallers Necrovorous λιτά κι απέριττα, χωρίς φλυαρίες, άνοιξαν με τον καλύτερο τρόπο την δεύτερη ημέρα, βάζοντάς μας από ακόμη νωρίτερα σε κλίμα συσκότισης.
Οι Rotting Christ δεν είναι μπάντα. Είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Δεν έχουν fans, δεν έχουν απλούς οπαδούς, έχουν ακολούθους. Οι Rotting Christ γεφυρώνουν την εγχώρια underground σκηνή με τον mainstream metal χώρο. Έχοντας κρατήσει αναλλοίωτο το μετριοπαθές όσο και επαγγελματικό profile τους, αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες μεταλλικές δυνάμεις παγκοσμίως και σίγουρα κάποιες από τις συμπαθητικότερες μορφές του Ελληνικού heavy metal γίγνεσθαι. Για αυτούς τους λόγους και πολλούς ακόμα, είναι και θα είναι σε θέση να μας χαρίζουν βραδιές σαν αυτές.