Στο γεμάτο «Ρομάντσο» του Σαββατόβραδου φτάνει η στιγμή που ο Sillyboy παίζει τα «Played» και «Time is all my mine». Τα ακούω μετά από χρόνια ξανά, τόσο φρέσκα και λαχταριστά, σαν να βγήκαν χθες. Η νίκη της καλής Pop. Ο χρόνος λειτουργεί υπέρ της όταν έχει να πει μια καλή ιστορία. Και ο Sillyboy από την πρώτη στιγμή μέχρι σήμερα είχε να πει καλές ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος. Όχι μόνο με κάθε κομμάτι ξεχωριστά αλλά και στην αίσθηση που αφήνει στον ακροατή συνολικά η ακρόαση ενός άλμπουμ του.
Η εμφάνιση του δεν είχε κάτι το περιττό που θα τραβούσε την προσοχή των θεατών σε περίπτωση που τα πράγματα έκαναν κοιλιά. Που τελικά δεν χρειάστηκε. Καλός ήχος, τα απαραίτητα φώτα, τέλος. Δεν μπορείς να πεις ότι ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός με τον κόσμο κατά την διάρκεια του live( αστεία, ιστορίες, πλακίτσες με το κοινό κ.τ.λ) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν απότομος ή ντίβα. Μάλλον περισσότερο ήθελε όσο γίνεται να παρουσιάσει τα κομμάτια που είχε στο μυαλό του χωρίς πολλά-πολλά. Stalker και On and On ήταν από τις πολύ καλές στιγμές αλλά εκεί που τα έδωσε όλα ήταν στο Cry Like a girl.
Λουσμένος στο γαλάζιο φως οι στίχοι του κομματιού έπαιρναν ζωή πάνω στο πρόσωπο του. Ρίχνοντας ελάχιστες ματιές στο κοινό(αυτό το έκανε και σε άλλα κομμάτια) περισσότερο επικεντρώθηκε στο να κοιτάει προς τα μέσα του, σαν να μην είχε θεατές αλλά να έπαιζε μόνος του μουσική μέσα στο δωμάτιο του. To ότι έχει αφήσει στην άκρη την μάσκα που φορούσε τον πρώτο χρόνο και μας επιτρέπει να γίνουμε θεατές σε αυτό το εσωτερικό του ταξίδι λειτούργει υπέρ του.
Καθώς τελειώνει γύρω στα μεσάνυχτα μετά από ένα χορταστικό 90λεπτο, βλέπω μια παρέα από ενθουσιασμένες γιαπωνέζες ανάμεσα στο κοινό. Θυμάμαι την απάντηση του σε μια ερώτηση για το πιο σουρεαλιστικό πράγμα που του είχε συμβεί σε live. «Ένα γκρουπ από κινέζες μαθήτριες ανέβηκε στην σκηνή για να αγκαλιάσει τον ντράμερ» είχε απαντήσει.
________________
Y.Γ. Κατεβαίνουμε ξανά στο υπόγειο για μια performance με αφορμή το Halloween. Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνουν. Κάτι «ααααα» και «ουουου» με μια υποβλητική μουσική. Δίπλα μου περνάει κάποια με ένα τσεκούρι καρφωμένο στο κεφάλι. «Μοιάζει με καλλιστεία ζόμπι» λέει εύστοχα κάποιος.
Αργότερα μια κάμερα ενός ιδιωτικού καναλιού πρωινής εκπομπής με τον ρεπόρτερ μπαίνουν στο «Ρομάντσο». Παίρνουν συνεντεύξεις από τους θαμώνες.
Στην συνέχεια ο ρεπόρτερ ανοιγοκλείνει την πόρτα με κάποιους τρομακτικούς θαμώνες να τρέχουν πίσω του, σαν να τον κυνηγούν(για να του πιούν το αίμα;). Το κάνει πέντε-έξι φορές μέχρι να πάρει το τέλειο πλάνο.
Το αθηναϊκό Halloween φαίνεται σαν μια καλή ευκαιρία για πάρτι. Και ότι δίνει χαρά στον κόσμο καλό είναι. Όμως καθώς βλέπω τα τέρατα να τρέχουν πίσω από τον ρεπόρτερ που ανοιγοκλείνει την πόρτα για ακόμα μια φορά, μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από Σουηδούς τουρίστες που προσπαθούν να χορέψουν για πρώτη φορά στην ζωή τους συρτάκι έχοντας καταναλώσει άπειρο ούζο.
Πως είναι να ζεις το Halloween πραγματικά; Διαβάστε αυτό το ωραίο κείμενο που έγραψε η Λένα Φουτσιτζή πέρσι από την Νέα Υόρκη: Το Halloween των παιδιών