Ξεκίνησα ν’ ακούω το «Secret Science» [Inner Ear]των Mechanimal με μια κάποια προσμονή είναι αλήθεια, και τούτο γιατί το ντεμπούτο LP τους από το 2012 (δεν ξεχνώ και το 45άρι τους στην αρχή της χρονιάς) είχε δημιουργήσει, και δικαίως, πολύ υψηλές προσδοκίες.
Οι Mechanimal του σήμερα (Freddie Faulkenberry φωνή, Κώστας Ματιάτος κιθάρες, Γιάννης Παπαϊωάννου αναλογικά και ψηφιακά πλήκτρα, φωνητικά, Αγγελική Βρεττού βίντεο) δεν είναι, επί της ουσίας, πολύ διαφορετικοί από εκείνους τους προ διετίας – θα έλεγα, μάλλον, πως δεν είναι καθόλου διαφορετικοί, κάτι που, για ορισμένους, μπορεί να εγείρει ένα ζήτημα.
Οι Mechanimal επαναφέρουν με το "Secret Science" τη βασική και καίρια, θα την χαρακτηρίσω, προβληματική τους. Εννοώ την προσπάθειά τους να περιγράψουν ηχητικώς και λεκτικώς τη σύγχρονη, αστική, πραγματικότητα – και εν προκειμένω την αθηναϊκή.
Υπάρχουν ακροατές που επιθυμούν, φερ’ ειπείν, ένα συγκρότημα να προχωράει, να πηγαίνει «παρακάτω» με κάθε επόμενη δουλειά του. Είναι μια άποψη αυτή… μέσα στην ασάφειά της. Άλλοι θέλουν, όμως, ένα γκρουπ να βαθαίνει στον ήχο που έχει δημιουργήσει, μένοντας πιστό στις βασικές αισθητικές αρχές του. Ναι μεν να τροφοδοτεί με ψιλές και υψηλές παρεμβάσεις το κύριο σώμα της μουσικής του, αλλά στην πράξη να παραμένει ίδιο. Υπάρχει, πάντως, κι ένα τρίτο… Τι πρεσβεύει το ίδιο το γκρουπ. Πώς το ίδιο αντιμετωπίζει την πορεία του στο χρόνο…
Οι Mechanimal επαναφέρουν με το “Secret Science” τη βασική και καίρια, θα την χαρακτηρίσω, προβληματική τους. Εννοώ την προσπάθειά τους να περιγράψουν ηχητικώς (μέσω της μουσικής τους) και λεκτικώς (μέσω των στίχων τους) τη σύγχρονη, αστική, πραγματικότητα – και εν προκειμένω την αθηναϊκή.
Λέω «αθηναϊκή» όχι με κάποια διάθεση τοπικισμού, αλλά γιατί το «μέρος» είναι ο τρόπος προκειμένου να περιπλανηθείς στο «όλον». Και οι Mechanimal «αφήνονται», όχι μόνο γιατί έχουν τραγούδι, εδώ, που τιτλοφορείται “Ode to Europe” (θυμάμαι και το ανάλογο πρόσφατο “Dead Europe” των Venus in Furs), αλλά και γιατί τόσο η μουσική όσο και τα λόγια τους περιγράφουν τούτο το κλίμα της αποξένωσης που βιώνουν πλείστες όσες δυτικές κοινωνίες. (Για τις… ανατολικές δεν ξέρω, δεν ζω εκεί).
Έτσι, από τη μια μεριά οι αναφορές στα ηχητικά αρχέτυπα των eighties που βοηθούν τα μάλα στην περιγραφή μιας αισθητικής… ανισορροπίας (σκέπτομαι τους Front 242, τους D.A.F., τους Die Krupps – τα κεντροευρωπαϊκά γκρουπ δηλαδή, που πήραν την μπάλα από τους ύστερους krautrockers), και από την άλλη μια στιχουργική όσο και μιαν ερμηνευτική από τον Freddie F., που επιχειρεί να δει πίσω από τα παρατεταμένο σκότος, τι «παίζει» στις κοινωνίες και τι τις απογυμνώνει, δίνοντας τους έναν κάπως «μπλεϊντ-ρανικό» χαρακτήρα, είναι τα δομικά χαρακτηριστικά της τέχνης των Mechanimal – η οποία τέχνη τους φρονώ πως θα ολοκληρωνόταν αρτιότερα (και) μέσα από το οπτικό κομμάτι της.
Ίσως ένα DVD, εννοώ, να μας έδινε ακόμη πιο πλήρη εικόνα του «τι» και το «πώς» του αθηναϊκού γκρουπ, παρότι tracks όπως τα “Kindergarten”, “Secret science”, “Sehnsucht”, “We come alive” και “Song to the sirens” δεν αφήνουν και πολλά σημεία ακάλυπτα.
Ολοκληρώνοντας θα έλεγα πως το “Secret Science” (όντας δεύτερο) μπορεί να μην εκπλήσσει τόσο όσο το πρώτο LP των Mechanimal, είναι όμως σταθερά καρφωμένο σ’ ένα υψηλό επίπεδο.
Death Disco, Ωγύγου 16 και Λεπενιώτου, Ψυρρή, 20/12 – Mechanimal και Tango with Lions. Είσοδος: 5 Ευρώ ή 10 Ευρώ μαζί με CD του ενός ή του άλλου γκρουπ.