Στην Ιερά Οδό που είναι το ραντεβού μας κόσμος πάει κι έρχεται νευρικός, η κίνηση είναι μεγάλη, κόρνες, μποριλιαρίσματα, φωνές, κι ο Θανάσιμος μας έχει στήσει 34 λεπτά επειδή είχε θέματα να λύσει με τους συγκατοίκους του.
Έρχεται φουριόζος και μας οδηγεί βιαστικά σε ένα υπόγειο στούντιο, χωρίς πολλά-πολλά, εκεί όπου γράφει κομμάτια συνεχώς και ασταμάτητα. Πατάει το play και οι ρίμες από το νέο του κομμάτι αναμιγνύονται με την υγρασία του χώρου και τα γκραφίτι στους τοίχους. «Δεν ταυτίστηκα ποτέ μου με καμία απ' τις διασημότητες, ακατάστατος δεν βάζω ποτέ μου προτεραιότητες, δεν πιστεύω σε θρησκείες και φανταστικές οντότητες, δεν πιστεύω στα γραπτά, έχουν πειραχτεί ενότητες».
Εδώ μέσα περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας φτιάχνοντας μουσική, αυτό που αγαπάει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. «Είναι ένας λόγος για να τσακώνομαι με τη γυναίκα μου» λέει, «με ρωτάει 'δεν είμαι τα πάντα για σένα; Γιατί έρχομαι πάντα δεύτερη; Γιατί να είναι πάντα πρώτη η μουσική;'. Κοιμάμαι ακούγοντας μουσική, ξυπνάω με μουσική, πηγαίνοντας στο σπίτι μετά από την πίεση στο στούντιο, 15 ώρες την ημέρα, βάζω πάλι μουσική για να με βγάλει από το mood που έχω μπει όλη μέρα. Είναι τα πάντα, θα πεθάνω χωρίς μουσική».