Η Καναδή φωτογράφος Beth Lesser άκουσε για πρώτη φορά ρέγκε στα τέλη της δεκαετίας το '70 στο Τορόντο. Μερικά χρόνια αργότερα ταξίδεψε στην Τζαμάικα και λάτρεψε τόσο το μέρος όσο και τους ήχους της μουσικής σκηνής του Κίνγκστον. Βρέθηκε εκεί ακριβώς την στιγμή της μετάβασης από την παραδοσιακή μουσική των μέντο στην σύγχρονη, ανάλαφρη, όλο ζωντάνια και εμπλουτισμένη με μουσικές καινοτομίες -κυρίως από τον Μπομπ Μάρλεϊ τον αρχηγό του συγκροτήματος The Wailers- ρέγκε μουσική. Ήταν η χρυσή εποχή των χορευτικών κλαμπ και τότε που ο ρασταφαριανισμός έδωσε τη θέση του στην ποτισμένη με ρούμι τζαμαϊκανική μουσική κουλτούρα με τους DJs και τους MCs. Όπως λέει και η ίδια: «Νομίζω ότι τα '80ς είναι πολύ σημαντικά καθώς τότε η ρέγκε και η hip hop ξεκινούν. Η ρέγκε γίνεται αποδεκτή από τους Αφροαμερικάνους αστούς και οι Τζαμαϊκανοί αρχίζουν να διακρίνουν στο hip hop κάτι που τους αρέσει. Μετά ξεκίνησε η ψηφιακή εποχή και ο "διάλογος" των δύο εξελίχθηκε σ' αυτό που ακούμε σήμερα.»
Μέσα στην επόμενη δεκαετία η Lesser και ο σύντροφός της DJ David Kingston επισκέφθηκαν πολλές φορές το Κίνγκστον για να συλλέξουν δίσκους και να καταγράψουν τους πρωτοπόρους της ρέγκε σκηνής. «Η μουσική ακουγόταν παντού. Από καλομιξαρισμένες κασέτες αλλά και από live χορευτικά, στο δρόμο, στα λεωφορεία, στα ταξί, στα εστιατόρια, στα καταστήματα.» Η Beth βρέθηκε στο επίκεντρο της δημιουργικής ενέργειας του Κίνγκστον την στιγμή της κορύφωσης ενός καλλιτεχνικού κινήματος το οποίο σύντομα θα εξαπλωθεί παγκοσμίως και το οποίο κατέγραψε με ευαισθησία και οικειότητα. Η δουλειά της εκδόθηκε στο Dancehall: The Rise Of Jamaican Dancehall Culture που δημοσιεύτηκε το 2008, από την by Soul Jazz Records. Ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι του έργου της πέρα από τη μουσική και τη μόδα της εποχής είναι οι αμέτρητες προσωπικότητες που καταγράφει. «Ήθελα όλοι αυτοί οι τόσο επιδραστικοί μουσικοί να μην ξεχαστούν,» λέει η ίδια. «Τα 80s είναι ακόμα ζωντανά.»