Πολύς κόσμος νομίζει ότι δουλεύω στα γραφεία της Λάιφο στην Αθήνα, ενώ στην πραγματικότητα δουλεύω στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη. Το αποτέλεσμα είναι να έρχονται συχνά-πυκνά φάκελοι στη Λάιφο με το όνομά μου. (Η Ελένη απ' τη γραμματεία μου τους δίνει όταν πηγαίνω στο γραφείο, μερικές φορές το χρόνο δηλαδή.)
Αν όντως δούλευα εκεί είμαι σίγουρος ότι θα έπαιρνα πολύ περισσότερα δωρεάν καλούδια - και τώρα όμως είμαι αρκετά ικανοποιημένος. Μου στέλνουν καμιά φορά κανά βιβλίο, κανά cd, μια φορά για κάποιο λόγο μου έστειλαν ως διαφημιστικό, ένα καινούριο σετ ξυρίσματος, απ' το οποίο πρέπει να πω ότι είμαι πολύ ικανοποιημένος. Έχει πέντε ή έξι λεπίδες και επίσης παίρνει μπαταρία και όσο ξυρίζεσαι κάνει "βρρρρρ". Δεν έχω καταλάβει σε τι χρησιμεύει η δόνηση, έχω ξυριστεί και με αυτήν και χωρίς αυτήν και διαφορά δεν βρήκα.
Το πιο παράξενο όμως πράγμα που μου ήρθε ποτέ ήταν σ' έναν μεγάλο φάκελο που παράπεσε στο ανεκδιήγητα ακατάστατο σπίτι μου και μόλις πρόσφατα θυμήθηκα να ανοίξω.
Στάλθηκε, σύμφωνα με την σφραγίδα του Ταχυδρομείου στις 9/3/2012.
Δεν ήταν κάτι διαφημιστικό, δεν προσπαθούσαν να κερδίσουν κάτι από εμένα (ο Δ.Π. από την Αγία Παρασκευή, όπως έγραφε στο φάκελο), δεν υπήρχε καν κάποιο σημείωμα που να εξηγεί το δώρο που είχα στα χέρια μου.
Ούτε αφιέρωση, ούτε εξήγηση.
Μόνο αυτό το σπουδαίο βιβλίο, που διάβασα -με έξαψη- τις τελευταίες μέρες, με ένα σωρό σπάνιες, καταπληκτικές συνεντεύξεις του Morrissey.
Aπ' το 1983 μέχρι το 2006, δεκάδες συνομιλίες του με δημοσιογράφους - εκατοντάδες δηλητηριώδεις, τρυφερές, πανέξυπνες ατάκες του τραγουδιστή. Μια ολόκληρη εποχή, όχι μόνο δική του (από τότε που ήταν άσημος μέχρι, σχεδόν, σήμερα) αλλά και της μουσικής βιομηχανίας και της δημοσιογραφίας και της ποπ κουλτούρας.
Ένα βιβλίο θησαυρός - που ακόμα αναρωτιέμαι πώς και γιατί βρέθηκε στα χέρια μου. Ποτέ δεν βασιζόμουν αποκλειστικά στην καλοσύνη των ξένων, όμως Δ.Π. πρέπει να σου το πω:
Το ότι μου χάρισες αυτό το βιβλίο, χωρίς καν να γνωριζόμαστε, ήταν πραγματικά ανέλπιστα τέλειο. Χίλια ευχαριστώ.