Ο χώρος των Τεχνών είναι από εκείνους που έχουν πληγεί σε μεγάλο βαθμό από την πανδημία του κορωνοϊού. Με θέατρα και μουσικές σκηνές να έχουν κλείσει τις πόρτες τους στο κοινό, οι καλλιτέχνες προσπαθούν να «μετατρέψουν» την κρίση σε μία ευκαιρία: να βρουν τρόπους για να κρατηθεί ζωντανή η τέχνη τους, αλλά και η επαφή με το κοινό.
Η Μυρσίνη Μαργαρίτη, από τις πιο αναγνωρισμένες σοπράνο της γενιάς της, μένει σπίτι και κρατάει τη φωνή της σε φόρμα καθημερινά, εν αναμονή της βιντεοσκόπησης της Χριστουγεννιάτικης συναυλίας της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ. «Στην " ατζέντα" υπάρχουν πράγματα, αλλά δεν ξέρεις, δυστυχώς, μέχρι την τελευταία στιγμή εάν θα γίνουν και πώς θα γίνουν. Γι' αυτό πρέπει να είναι κανείς φωνητικά έτοιμος, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σε κάθε ενδεχόμενο», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Μαργαρίτη.
Για τη Μαργαρίτα Κώστογλου, χορεύτρια και μέλος του corps de ballet της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, η καθημερινότητα δεν έχει αλλάξει πολύ: μάθημα, προθέρμανση και πρόβες εξακολουθούν να είναι στο πρόγραμμα. Με διαφορετικούς όρους, όμως. Συχνά τεστ, μικρότερες ομάδες χορευτών ανά αίθουσα και πρόβες που, όταν δεν απαιτείται έντονη σωματική άσκηση, «απαιτούν» τη χρήση μάσκας. Παρ' όλα αυτά, όμως, η αισιοδοξία παραμένει, όπως και το βλέμμα στο μέλλον που η συνθήκη των κλειστών θεάτρων θα έχει παρέλθει. «Είμαστε χαρούμενοι, γιατί κάνουμε πρόβες και είμαστε δημιουργικοί», σημειώνει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ «και το καλό είναι ότι θα έχουμε έτοιμα πράγματα για μετά. Ανυπομονούμε να βγουν προς τα έξω όσα ετοιμάζουμε».
Η Πατρίσια Απέργη, χορογράφος και μία εκ των ιδρυτών της ομάδας χορού «Αερίτες», ανέλαβε, μετά από πρόσκληση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, Λευτέρη Γιοβανίδη, τη δημιουργία τεσσάρων χορογραφιών που αντιστοιχούν σε ισάριθμα βίντεο, για να αναδειχθεί η εικόνα της πόλης του Πειραιά εν μέσω δεύτερου lockdown. «Σε μία περίοδο αδράνειας, αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να μπούμε σε μία δημιουργική διαδικασία και να " μιλήσουμε" για αυτό που ζούμε», αναφέρει.
Αυτό που φαίνεται να κρατάει ζωντανούς τους χώρους της μουσικής, του θεάτρου και του χορού είναι οι βιντεοσκοπήσεις παραστάσεων και συναυλιών. «Είναι μία διέξοδος, για να δουλέψουμε, αλλά αλίμονο αν αυτό γίνει συνήθεια ή μια νέα πραγματικότητα», σημειώνει ο Θοδωρής Αμπαζής σκηνοθέτης-συνθέτης, ο οποίος αυτό το διάστημα σκηνοθετεί τον Ποπολάρο του Γρηγορίου Ξενόπουλου, στο θέατρο Τέχνης - Κάρολος Κουν. Παράλληλα, τονίζει το πόσο διαφορετική λειτουργία υπηρετεί μία παράσταση μέσω βίντεο.
«Ένα θεατρικό έργο όλο και " μικραίνει" για να " χωρέσει" στο πλαίσιο ενός άλλο είδους ψυχαγωγίας», επισημαίνει. «Το θέατρο ήταν ανέκαθεν μια συνάντηση και η Τέχνη βρίσκεται στο ενδιάμεσο των ηθοποιών και του κοινού. Αν δεν γίνεται αυτό το άνοιγμα στον κόσμο και το μοίρασμα, τότε μιλάμε για απλή καταγραφή. Θέλει να δώσει και ο ένας και ο άλλος για να πετύχει η συνάντηση», προσθέτει.
Στο ίδιο «μήκος κύματος» και ο Λουκάς Καρυτινός, καλλιτεχνικός διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, η οποία βιντεοσκοπεί συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής. «Η άδεια αίθουσα την ώρα που εκτελείται η μουσική, δημιουργεί ένα παγωμένο κενό. Παύει η ψυχική και πνευματική συνομιλία μεταξύ μουσικών και κοινού. Οι εντάσεις και οι δονήσεις που δημιουργούνται από την μουσική απόδοση μέσα στον χώρο, δεν βρίσκουν αποδέκτη και τα κύματα τους θρυμματίζονται στα άδεια καθίσματα», δηλώνει. «Οι τηλεοπτικές αναμεταδόσεις δεν μπορούν να καλύψουν το κενό. Περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία την επιστροφή στη γνώριμη επαφή με τον κόσμο μας», καταλήγει.
Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ