Πολλά ντοκιμαντέρ μάς φλομώνουν με ζητήματα δευτερεύοντα. Στων Daft Punk, πρώτο λόγο έχει η μουσική

AΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΛΥΖΟ

Σημειώνω προκαταρκτικά ότι δεν είμαι φαν των Daft Punk. Θέλω να πω, δεν έχω ούτε ένα άλμπουμ. Αλλά τα σινγκλ τους σχεδόν κάθε φορά μού κινούσαν το ενδιαφέρον –το 'Robot Rock' ας πούμε, τι κομματάρα! Και γενικότερα το ρετρό-φουτουριστικό στυλ τους ήτανε γουστόζικο, ιδίως τότε που τίποτα δεν προμήνυε πως η σύγχρονη μουσική σκηνή (ηλεκτρονική, ροκ, χιπ χοπ) θα κολλούσε στο...βούρκο της αναβίωσης. Απλώς ήταν πάντα λίγο παραπάνω εχμ, χορευτικοί για τα γούστα μου. Και στην τελική, ΟΚ, δεν είναι και Prodigy.

Ένα ντοκιμαντέρ ωστόσο είναι άλλη ιστορία. Και γι' αυτό εδώ είχα καλό προαίσθημα, αμέσως μόλις το είδα στο πρόγραμμα του φετινού IN-EDIT. Προαίσθημα που δε διαψεύστηκε: το Daft Punk Unchained κυλάει αβίαστα, χωρίς να χάνει το ρυθμό ούτε δευτερόλεπτο. Όσοι έδωσαν συνεντεύξεις γνωρίζουν καλά το θέμα και έχουν ουσιαστικά πράγματα να πουν. Σε όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ διατηρούμε μια σαφή εικόνα όχι μόνο για την πορεία των Daft Punk αλλά και για τα μουσικά συμφραζόμενα μέσα στα οποία κινήθηκαν από το 1992 μέχρι σήμερα. Πραγματικά, σχεδόν ούτε μία ατάκα δεν είναι περιττή.

Ο σκηνοθέτης Hervé Martin-Delpierre ήξερε τι υλικό τον ενδιέφερε να συλλέξει και πώς να το επεξεργαστεί άπαξ και το είχε στα χέρια του. Το editing είναι υποδειγματικό, κατά κύριο λόγο υπεύθυνο για την υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί το ντοκιμαντέρ. Συχνά έχεις την εντύπωση ότι θα γίνει κάποια φοβερή αποκάλυψη –θα μάθουμε φερ' ειπείν ποιο είναι το μυστικό που κρύβουν οι μεταμφιέσεις τους (στο μεταξύ μαθαίνουμε πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες όπως το γεγονός ότι με τους Darlin', την πρώτη τους μπάντα, διασκεύαζαν το 'How You Satisfy Me' των Spectrum).

Η αλήθεια είναι πως η μάσκα προσδίδει ένα στοιχείο θεατρικό, ακόμη κι ελαφρώς σουρεάλ, και είναι βέβαια ανοιχτή σε πολλαπλές ερμηνείες. Μα στην περίπτωση των Daft Punk αποτελεί απ' ό,τι φαίνεται πρωταρχικό κομμάτι της ταυτότητάς τους. Δε θα ήταν δηλαδή λιγότερο αινιγματικοί δίχως τις μάσκες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ όσοι μιλάνε στο ντοκιμαντέρ κάνουν ανεξαιρέτως μεγαλόστομες δηλώσεις ("Το συγκρότημα που άλλαξε το πρόσωπο της ηλεκτρονικής μουσικής" κτλ), οι ίδιοι αρκούνται σε κάποιες παρατηρήσεις χαμηλών τόνων που αφορούν αποκλειστικά τη μουσική τους και όχι κάποιου είδους μυθολογία γύρω από αυτή ("Γράψαμε το Human After All σε δώδεκα μέρες πάνω κάτω" θυμάται ο Bangalter "αλλά αυτό ήταν το κόνσεπτ του άλμπουμ, εμπνευσμένο από παλιούς ροκ και γκαράζ δίσκους").

Και αυτή είναι και η κυριότερη αρετή του Daft Punk Unchained: ότι αφορά αποκλειστικά τη μουσική των Daft Punk. Μοιάζει να λέω το αυτονόητο μα είναι εντυπωσιακό πόσο συχνά οι σκηνοθέτες μάς φλομώνουν με άχρηστες πληροφορίες για ζητήματα δευτερεύοντα, ξεχνώντας το ένα κι ένα κάθε καλής αφήγησης. Να μείνεις δηλαδή εντός θέματος. Ο Martin-Delpierre συνέθεσε τούτο το ντοκιμαντέρ για τους Daft Punk με τη φροντίδα, την ευαισθησία που θα έδειχνε ένας ομότεχνός τους. Ταξίδεψε σε τρεις ηπείρους για να καταγράψει την ιστορία τους κι ωστόσο την κάνει να φαίνεται τόσο απλή και καθημερινή. Έχεις την αίσθηση ότι οποιοσδήποτε θα μπορούσε να κλειστεί σ' ένα παιδικό δωμάτιο στη Μονμάρτρη και να ξεκινήσει κάτι ανάλογο –εξίσου ιδιόρρυθμο, ευφυές και εντέλει δημοφιλές– με αυτό που έφτιαξαν οι Thomas Bangalter και Guy-Manuel de Homem-Christo.

Διαπιστώνω ότι έχει γίνει αρκετός θόρυβος στο ίντερνετ γύρω από το Daft Punk Unchained, τώρα που ψάχνω για καμιά πληροφορία παραπάνω, μα όχι άδικα. Αξίζει πραγματικά να το δείτε, ιδίως αν δεν είστε φαν του γκρουπ.

ΥΓ. Επί τη ευκαιρία, ο Kanye West δεν αδικείται λόγω έλλειψης φωτογένειας. Είναι αυθεντικά ηλίθιος.