Τα 89 τους χρόνια κλείνουν φέτος τα βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας και όπως είναι λογικό, όσο μεταλλάσσονταν με τα χρόνια το σινεμά τόσο τα βραβεία της άλλαζαν μορφή για να ικανοποιούν τις τάσεις της περιόδου. Τα Όσκαρ ξεκίνησαν σε μια κομβική περίοδο για το μέσο, τη στιγμή που έμπαινε σε αυτό ο ήχος, και ειδικά τα πρώτα χρόνια υπήρξαν διάφοροι τίτλοι βραβείων που ήταν προπομποί αυτών που ξέρουμε σήμερα (όπως το Best Story πριν μεταλλαχθεί στα 2 σενάρια) και σχετίζονταν με τα είδη, τη διάρκεια (υπήρχαν πχ βραβεία για μικρού μήκους κωμωδίες) και το χρώμα (για χρόνια το βραβείο καλύτερης φωτογραφίας έσπαγε σε ασπρόμαυρη και έγχρωμη). Μέσα σε αυτά, 5 πολύ ιδιαίτερες κατηγορίες, μία εκ των οποίων σχετικά σύγχρονη, αναφέρονται πια σήμερα μόνο για ιστορικούς λόγους όμως για κάποια εποχή κρίθηκαν αναγκαίες.
Καλύτερος Νεαρός Ηθοποιός
Από όσα βραβεία θα δούμε, ήταν αυτό που δόθηκε τις περισσότερες φορές, συνολικά 10, σε ένα διάστημα 26 χρόνων (1934-1960). Ήταν ένας τρόπος της Ακαδημίας να πει το δικό της μπράβο σε ανήλικους ηθοποιούς, κάτι που το έκανε όποτε έβλεπε εξαιρετικές περιπτώσεις, γι’ αυτό και δεν δίνονταν υποχρεωτικά κάθε χρόνο. Με τη λογική της εποχής, ένα παιδί δε μπορούσε να συγκριθεί με τους μεγάλους αστέρες της οθόνης και η λύση για την ηθική ανταμοιβή τους ήταν αυτό το βραβείο, που πολλές φορές μάλιστα δεν ήταν καν ίδιο με τα υπόλοιπα, αφού δίνονταν στα παιδιά μια μικρή ρεπλίκα του αγαλματιδίου. Η πρώτη που το κέρδισε ήταν η Σίρλεϊ Τεμπλ το 1934, λίγο πριν κλείσει τα 7 της χρόνια, ενώ δόθηκε για τελευταία φορά στην Χέιλι Μιλς για την ερμηνεία της στην Πολυάννα της Ντίσνεϊ. Τρία χρόνια αργότερα, το 1963, η 16χρονη Πάτι Ντιουκ έσπαγε τα ηλικιακά όρια ως η πρώτη ανήλικη που κέρδιζε βραβείο ερμηνείας – Β Γυναικείος Ρόλος για το Θαύμα της Άννι Σάλιβαν.
Καλύτερος Βοηθός Σκηνοθέτη
Σε 4 απονομές, αρκετά πίσω στην ιστορία του θεσμού (1934-1937), τιμήθηκαν οι ήρωες που πολλές φορές κάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά, εξασφαλίζοντας τις καλύτερες συνθήκες για τον σκηνοθέτη. Καταργήθηκε όμως μάλλον σωστά, αφού πληροφορίες για τη δουλειά του βοηθού σκηνοθέτη κυρίως μπορούσαν να αντληθούν από τα εσωτερικά κάθε παραγωγής και όχι τόσο από το τελικό αποτέλεσμα που έβλεπαν οι θεατές στην οθόνη. Άλλωστε το ότι δόθηκε εκείνη την περίοδο δεν ήταν τυχαίο, αφού βρισκόμασταν χρόνια πριν τις διάσημες σήμερα θεωρίες περί του σκηνοθέτη-δημιουργού και η Ακαδημία, μην έχοντας σαφή εικόνα για τον καθοριστικό ρόλο του σκηνοθέτη, πειραματίζονταν ακόμη στα βραβεία της – πχ είχε δώσει για μία χρονιά και βραβείο για σκηνοθεσία κωμωδίας, στα πρώτα Όσκαρ του 1929.
Καλύτερη Μουσική για Κωμωδία ή Μιούζικαλ
Η πιο σύγχρονη από τις καταργημένες σήμερα κατηγορίες, ήταν μια προσπάθεια της Ακαδημίας να βάλει στο παιχνίδι των υποψηφιοτήτων περισσότερους συνθέτες, αφού έσπασε το κλασικό βραβείο της Καλύτερης Μουσικής για Ταινία σε δύο, έχοντας ως «σοβαρότερο» μεν αυτό για δραματική ταινία και πρόσθεσε και ένα ακόμη που αφορούσε μόνο τις κωμωδίες και τα μιούζικαλ – και τον πιο ελαφρύ τους τόνο. Αυτό συνέβη για 4 χρονιές (1995-1998) με αντίστοιχους νικητές τον Άλαν Μένκεν για την Ποκαχόντας (1995), την Ρέιτσελ Πόρτμαν για την Έμμα (1996), την Αν Ντάντλεϊ για το Full Monty (1997) και τον Στίβεν Γουόρμπεκ για τον Ερωτευμένο Σαίξπηρ (1998).
Καλύτερη Συγγραφή Μεσότιτλων
Δόθηκε μια μόλις χρονιά, στην πρώτη απονομή βραβείων του 1929, γιατί κάπου εκεί τέλειωσε και η ζωή του βωβού κινηματογράφου. Λίγο πριν την έλευση του ήχου, που θα ενεργοποιούσε αμέσως και το βραβείο για καλύτερη ιστορία που μετά υποδέχθηκε και το καλύτερο σενάριο ως το 1957 που μονιμοποιήθηκαν οι 2 κατηγορίες σεναρίου που ξέρουμε σήμερα, οι κάρτες με τους μεσότιτλους ήταν ο δίαυλος επικοινωνίας του κοινού με την ταινία. Το μοναδικό βραβείο της κατηγορίας το κέρδισε ο Τζόζεφ Φάρναμ, πιθανά για το Telling the World, κάτι που αναφέρεται μόνο σε παλαιότερες πηγές, καθώς σήμερα ακόμη και στη σελίδα της Ακαδημίας αναφέρεται μόνο το όνομά του, χωρίς τίτλο ταινίας.
Καλύτερη Διεύθυνση Χορογραφιών
Κράτησε μόλις τρία χρόνια (1935-37). Και εδώ η αιτία ήταν ο «θολός» ρόλος που είχαν ακόμη οι σκηνοθέτες με αποτέλεσμα να σπάνε στοιχεία της δουλειάς τους σε μικρότερες υποκατηγορίες. Έγινε πάντως σε μια εποχή που αναδείχτηκαν μεγάλοι χορογράφοι, στην πρώτη χρυσή εποχή των μιούζικαλ για το Χόλυγουντ. Τελευταίος το κέρδισε ο βασικός συνεργάτης του Φρεντ Αστέρ, Ελληνοαμερικανός Χέρμις Παν (ή Ερμής Παναγιωτόπουλος όπως ήταν το ελληνικό όνομά του), για το A Damsel in Distress. Η Ακαδημία αναγνώρισε τότε πως ακόμη και αν υπάρχει ξεχωριστό άτομο υπεύθυνο για τις χορογραφίες, ο σκηνοθέτης έχει τον τελικό λόγο, καταργώντας έτσι το σχετικό βραβείο.