Χρειάστηκαν δύο σκληρά lockdowns για να αποφασίσει η ελληνική τηλεόραση να μιλήσει την γλώσσα που είχε ανάγκη να ακούσει το τηλεοπτικό κοινό και για να επιστρέψει η καλή μυθοπλασία στους δέκτες μας. Κι όταν επέστρεψε, πέρα από τις στάνταρ επιλογές –κωμωδίες, σαπουνόπερες, φάρσες και, δυστυχώς, realities- είπε να κοιτάξει κατάματα και κάποια από τα σοβαρά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας: την ενδο-οικογενειακή βία, τις κακοποιητικές σχέσεις, την κουλτούρα του βιασμού, τη διαλυμένη αισθηματική αγωγή.
Όμως, για να μπορεί να συμβαίνει αυτό, τα τελευταία δύο χρόνια η τηλεόραση απευθύνεται και στο θέατρο, αντλεί από τις δικές του ώριμες δεξαμενές, απευθύνεται σε ηθοποιούς με θεατρικό συναισθηματικό βάθος και δοκιμασμένες αντοχές στους πιο σκοτεινούς δρόμους της ανθρώπινης ψυχής.
Φέτος, μετά από σειρές όπως οι «Άγριες Μέλισσες», τα «Ψέματα», η «Αγγελική», στους δέκτες μας θα εμφανιστεί η «στΟργή» (ΣΚΑΪ), μία παραγωγή που φωτίζει την επιλογή και τα –πολλές φορές- σωτήρια οφέλη της ψυχοθεραπείας. Η σειρά βασίζεται στο βιβλίο της Τουρκάλας ψυχιάτρου, Gülseren Budayıcıoğlu και υπήρξε μία από τις πιο διδακτικές τηλεοπτικές παραγωγές, όπου κι αν προβλήθηκε στον κόσμο είτε με τον αρχικό τουρκικό τίτλο Kırmızı Oda είτε ως Red Room.
Στην ελληνική εκδοχή που κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή (23 Σεπτεμβρίου, 21:00, ΣΚΑΪ) και στον πρωταγωνιστικό ρόλο –αυτόν της Γιατρού, Μαργαρίτας Καλογεροπούλου- θα δούμε τη Μαρία Ναυπλιώτου.
Για να είμαι ειλικρινής –και μέχρι να συναντηθούμε και να μού το αναφέρει η ίδια πολύ ταπεινά- σχεδόν δεν θυμόμουν σε πόσο λίγες σειρές είχαμε την τύχη να την απολαύσουμε. Από την εξαιρετική «Αίθουσα του Θρόνου» μέχρι το αλησμόνητο «10», η Ναυπλιώτου έχει επιλέξει με θαυμαστή μαεστρία τις εμφανίσεις της στην τηλεόραση.
Όσο μου μιλάει, εδώ το έχω να της πω ότι μια ατάκα της από τον κινηματογραφικό ρόλο που της χάρισε το βραβείο Ερμηνείας Β΄ Γυναικείου ρόλου από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου το 2006βστην ταινία «Ψυχή στο Στόμα» του Οικονομίδη, με κάποιο τρόπο έχει χωθεί τόσο έντονα και διαχρονικά στην καθημερινότητά μας, ειδικά σε στιγμές ιερής αγανάκτησης, όμως, δεν το κάνω.
Ξεχνιέμαι από την κουβέντα μας που, εννοείται ότι, κύλησε πέρα από τη σειρά, στην οποία πρωταγωνιστεί φέτος, ενώ παράλληλα ετοιμάζει κάτι ιδιαίτερα απαιτητικό και στο θέατρο.
—Στην τηλεόραση και πάλι μετά από καιρό φέτος και με ένα εξαιρετικά πρωτότυπο σενάριο που αγγίζει ένα πολλά ταμπού με τη μία: τις άπειρες μορφές της έμφυλης βίας, τη μάστιγα της ενδο-οικογενειακής κακοποίησης, τον κύκλο ντροπής – σιωπής που κρύβουν αυτές οι καταστάσεις. Τι ακριβώς είναι λοιπόν η «στΟργή»; Αρχίσαμε να μιλάμε για την πραγματικότητα της διπλανής πόρτας; Γενικά, από πέρσι με τα «Ψέματα» που προσέγγιζε τον βιασμό, ως πυρήνα μίας τηλεοπτικής αφήγησης, έχουμε αρχίσει να απαιτούμε μυθοπλασία με πιο ρεαλιστικές βάσεις. Το πιστεύεις αυτό;
Θα σου πω! Όταν μου τηλεφώνησε ο Μάκης Γαζής (σ.σ.: σκηνοθέτης και casting director ) τηλέφωνο και μου είπε ότι ετοιμαζόταν ένα σίριαλ που στον πυρήνα του είχε μία ψυχίατρο – ψυχοθεραπεύτρια μου φάνηκε πολύ ξεχωριστό σε σχέση με τα συνήθη patterns που υπάρχουν στην ελληνική τηλεόραση και γενικά. Έχεις δίκιο ότι και τα Ψέματα ήταν μία σειρά που άγγιξε πάρα πολύ δύσκολα θέματα και η Στοργή κινείται σ’ αυτό το πλαίσιο. Σου λέω ότι όταν μου έδωσαν το σενάριο δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου. Μ’ ενδιέφερε πάρα πολύ το θέμα της ψυχοθεραπείας, δηλαδή το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να ακουμπήσει εκεί τις βαθύτερες σκέψεις του, τους προβληματισμούς του, τα βάσανά του, ό,τι δύσκολο έχει περάσει και μέσα από την ψυχοθεραπεία, να βρεθεί ένας δρόμος ίασης.
Επίσης, μ’ ενδιέφεραν οι ιστορίες, γιατί μιλούν για την έμφυλη βία, μιλούν για την απόρριψη, γι’ αυτά που συμβαίνουν σε κάποιες οικογένειες πίσω από τις κλειστές πόρτες, μιλούν για το τραύμα και για το πώς το διαχειριζόμαστε για να προχωρήσουμε στη ζωή μας. Αλλά το μοναδικό στη σειρά είναι ότι όλα αυτά που θα δείτε είναι αληθινές ιστορίες, το format είναι τούρκικο, η ψυχοθεραπεύτρια είναι υπαρκτό πρόσωπο. Τη γνώρισα. Οι ιστορίες προέρχονται από ένα βιβλίο που έγραψε με τις πιο ιδιαίτερες και δύσκολες περιπτώσεις που κλήθηκε να διαχειριστεί, νομίζω, αλλάζοντας τα ονόματα των ασθενών της και φυσικά διατηρώντας την ανωνυμία τους. Οπότε δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μυθοπλασία, αλλά με κάτι που συνέβη σε κάποιον άλλο, ίσως να συμβαίνει και σ’ εμάς και ίσως αναζητάμε κάποιον να μας πει πώς το διαχειρίστηκε, πώς έφτασε στην ίαση.
…Ποτέ κανένας αγώνας δεν δόθηκε, δεν ξεκίνησε με δύναμη και ορμή και συνέχισε με την ίδια φόρα και την ίδια δυναμική για να κατακτήσει αυτά που θα έπρεπε να κατακτήσει. Νομίζω το ίδιο συμβαίνει και με το ελληνικό #MeToo. Δεν τελειώσαμε με το #MeToo. Ήταν και είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, έδωσε το έναυσμα, έχει αφήσει αποτύπωμα και ίχνος. Μπορεί, τώρα που μιλάμε, να μην είναι η πρώτη είδηση. Όμως τα θεμέλια μπήκαν κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς.
—Μαρία, γνωρίζοντας ένα μεγάλο μέρος της πορείας σου, το πώς κινείσαι και τοποθετείσαι εδώ και χρόνια γύρω από έμφυλα ζητήματα, θέλω να σε ρωτήσω, στο σημείο που βρίσκεσαι τώρα, με όλα όσα βλέπεις και συμβαίνουν γύρω μας, ποια είναι η σχέση σου με τις γυναίκες; Πώς νιώθεις γι’ αυτές, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τις εξελίξεις των τελευταίων δύο ετών;
Με τις γυναίκες και για τις γυναίκες έχω μία πολύ βαθιά, ειλικρινή σχέση και είμαι με το μέρος τους, είμαι με το μέρος μου. Οι γυναίκες έχουμε δώσει τεράστιο αγώνα και ακόμη δεν έχουμε κατακτήσει αυτά που οφείλουμε σε μία δημοκρατική ισότιμη κοινωνία. Η πατριαρχία ανθεί και καταπιέζει. Σε προσωπικό επίπεδο έμαθα να αγαπάω τις γυναίκες. Κατάλαβα πόσο μεγάλη σημασία έχει να αγαπάω τον εαυτό μου και κατ’ επέκταση αυτούς που μου μοιάζουν, που μας ενώνει το ίδιο φύλο. Και να είμαι παρούσα.
Γιατί η πατριαρχία μας έχει φορέσει ανταγωνιστικά μοντέλα. Αυτό που είμαστε η μία εναντίον της άλλης. Όχι πια τόσο πολύ. Παλαιότερα ήμασταν σε χειρότερη κατάσταση και όλο αυτό περνούσε σαν κανονικότητα. Αυτά πρέπει να τα αφήσουμε πίσω. Ότι αν βάλεις γυναίκες να συνεργαστούν, θα σκοτωθούν. Αυτά είναι ανοησίες της πατριαρχίας που αναπαράγονται μέσα από συγκεκριμένα μοντέλα καταπίεσης και πρέπει να τελειώνουμε μ’ αυτά. Εμείς πρέπει να το κάνουμε αυτό. Δεν υπάρχει πλέον χρόνος για χάσιμο: πρέπει να σταθούμε η μία στο πλευρό της άλλης, μας το δείχνει η εποχή.
—Ναι, η αλήθεια είναι ότι ζούμε μέσα σ’ έναν παραλογισμό. Ένα κομμάτι μας φεύγει προς τα εμπρός και την ίδια στιγμή παντού στον κόσμο φαίνεται να γίνονται βήματα πίσω σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα, πόσω μάλλον τα γυναικεία δικαιώματα…
Ακριβώς. Ο κόσμος είναι σαν να οδεύει σε ένα Μεσαίωνα. Στην Αμερική το Ανώτατο Δικαστήριο αφαίρεσε από τις γυναίκες το δικαίωμα στο ίδιο τους το σώμα, εδώ Μητροπολίτες ξεστομίζουν απαράδεκτα, ανυπόστατα πράγματα, στην Τουρκία είδες τι έγινε με την Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης. Βλέπεις ότι από τη μία δίνεται μία τεράστια μάχη για να μπορούν οι άνθρωποι να βγαίνουν στο φως, να μιλούν ανοιχτά, να μην κρύβουν αυτό που τους έκαναν κι από την άλλη βλέπεις μία στροφή στον Μεσαίωνα. Παρ’ όλα αυτά εγώ πιστεύω πως αυτός ο κόσμος αλλάζει θένε δεν θένε! Και θα αλλάξει!
—Έχεις και εσύ την αίσθηση ότι μετά τις πρώτες αποκαλύψεις που προκάλεσε το #MeToo στον αθλητισμό και τον χώρο της Τέχνης, κάπως σα να μπήκε ένα ανάχωμα; Σαν να κολλήσαμε κάπως;
Θα σου πω τι πιστεύω… Ότι ποτέ κανένας αγώνας δεν δόθηκε, δεν ξεκίνησε με δύναμη και ορμή και συνέχισε με την ίδια φόρα και την ίδια δυναμική για να κατακτήσει αυτά που θα έπρεπε να κατακτήσει. Νομίζω το ίδιο συμβαίνει και με το ελληνικό #MeToo. Δεν τελειώσαμε με το #MeToo. Ήταν και είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, έδωσε το έναυσμα, έχει αφήσει αποτύπωμα και ίχνος. Μπορεί, τώρα που μιλάμε, να μην είναι η πρώτη είδηση. Όμως τα θεμέλια μπήκαν κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς. Πλέον ο κόσμος, οι άνθρωποι στο θέατρο, στον αθλητισμό, παντού, αρχίζουν να μιλάνε. Όχι όλοι, αλλά είναι σαφές ότι πια υπάρχει αντίσταση. Αρχίζουν να αντιστέκονται σε κακοποιητικούς ανθρώπους και κακοποιητικές καταστάσεις που πριν, χωρίς το #MeToo μπορεί να μη συνέβαινε αυτό.
Είναι ακόμη πολύ νωρίς. Όμως, έχει μπει ο σπόρος της αφύπνισης. Δηλαδή, το να εξετάζουμε τα πράγματα: μία συμπεριφορά, έναν άνθρωπο, μία κατάσταση. Αυτή την αίσθηση έχω. Ναι, να μη χάσουμε τον αυθορμητισμό μας, να μη χάσουμε το χιούμορ μας, όμως, είναι ωραίο που έχει δημιουργηθεί ένα πλαίσιο εξέτασης αυτών που παλιά αποκαλούσαμε «κρύα αστεία» ή «άκομψες χειρονομίες». Όχι, να μην το πεις, αυτό που ετοιμαζόσουν να πεις. Να βουτήξεις τη γλώσσα στο μυαλό σου και μίλα μετά. Όχι, να μην το κάνεις, αυτό που είχες σκοπό να κάνεις. Να είσαι έτοιμος για τις συνέπειες, αν αυτό που θα κάνεις είναι προσβλητικό. Κοίτα, αυτή ήταν η γνώμη μου και πριν το #MeToo, όχι τώρα μόνο. Οφείλει κάποιος να προσέχει το πώς συμπεριφέρεται στους συνανθρώπους του.
—Θεωρείς ότι αυτή η αφύπνιση άλλαξε κατά πολύ και την τηλεοπτική γλώσσα; Ότι μοιραία οδηγεί και σε μία αλλαγή του τρόπου με τον οποίο σκέφτονται και γράφουν οι άνθρωποι της τηλεόρασης;
Θα σου πω την αλήθεια: δεν ξέρω πού οδηγεί αυτό. Παρά το ότι ξεκίνησα στο επάγγελμα με μία τηλεοπτική σειρά, την «Αίθουσα του Θρόνου», αυτή που κάνω τώρα είναι μόλις η 4η σειρά. Δεν έχω κάνει πολλή τηλεόραση, δεν την ξέρω, δεν ξέρω τους νόμους της, τα παραγωγικά της μέρη, δεν ξέρω γιατί ξαφνικά έγινε μια στροφή στη μυθοπλασία, ενώ μέχρι τότε βλέπαμε μόνο realities.
Όλο και περισσότερος κόσμος κάνει το έξτρα βήμα, αυτή τη στροφή να κατανοήσει πώς ό,τι έχουμε είναι ο εαυτός μας. Πως ό,τι κρύβουμε μέσα μας, ό,τι κι αν είναι αυτό, πρέπει να συνομιλήσουμε μαζί του και να το θεραπεύσουμε. Ναι, παλιά, δυστυχώς, υπήρχε η άποψη ότι «τρελός είσαι και πας στον ψυχίατρο;» και μέχρι σήμερα βλέπεις ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου δεν είναι έτοιμο για κάτι τέτοιο, υπάρχει πολλή αντίδραση. Όμως, χρειαζόμαστε όλοι μας εκπαίδευση στην απλή παραδοχή που λέει ότι ακριβώς όπως αρρωσταίνει το σώμα, αρρωσταίνει και η ψυχή.
Ίσως είχε να κάνει και με την καραντίνα, ίσως οι άνθρωποι είχαν ανάγκη να ακούσουν περισσότερες ιστορίες, μπορεί να είχε να κάνει με οικονομικά ζητήματα. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί υπάρχει αυτή η τεράστια στροφή και δεν ξέρεις πόσα σίριαλ έχεις να περιμένεις φέτος. Το σίγουρο είναι προτιμώ τη μυθοπλασία από τα realities, δεν το συζητώ, αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Και στο θέατρο μπορεί να υπάρχουν πολλές παραστάσεις και να μην είναι όλες καλές, αλλά δεν πειράζει. Κι αυτές είναι προτιμότερες από ένα reality.
—Θα σε γυρίσω και πάλι στη «στΟργή». Από το λίγο που έχουμε δει μέσα από τα trailers, στο επίκεντρο –και πέρα από τις ιστορίες έμφυλης βίας και κακοποιητικών σχέσεων μέσα στην οικογένεια- γίνεται μια προσπάθεια να προσεγγιστεί ένα ζήτημα ταμπού, μέχρι σήμερα, για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας: η ψυχοθεραπεία. Θεωρείς ότι μέσω της σειράς θα απενοχοποιηθεί περισσότερο αυτή η σημαντική επιστήμη και ο κόσμος ίσως αρχίσει να σκέφτεται διαφορετικά; Θα την αναζητήσει και θα την επιλέξει ως εργαλείο επίλυσης σοβαρών προβλημάτων;
Θα το ήθελα πολύ! Θα ήθελα πολύ αυτή η σειρά να αλλάξει γνώμη στους ανθρώπους για την ψυχοθεραπεία.
—Εσύ έχεις κάνει ποτέ;
Ναι! Όταν κάποια στιγμή έφτασα να έχω πολλούς προβληματισμούς, πολλές άλυτες απορίες, στράφηκα εκεί, για να κάνω αυτή την αρχαιολογική ανασκαφή. Γιατί ήθελα να καταλάβω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου και τους γύρω μου και τους μηχανισμούς των σχέσεων. Κοίτα, είναι πολύ σημαντικό να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπούν και τους αγαπάς και μπορείς να τους μιλάς και να τους ανοίγεσαι. Όμως, σε δύσκολα μονοπάτια και οδυνηρά, μόνο ένας ειδικός έχει τα εργαλεία για να σε βοηθήσει να περάσεις μέσα από αυτά και να γνωρίσεις τον εαυτό σου, και να τον αποδεχθείς και να ιαθείς.
Όταν, λοιπόν, διάβασα αυτό το σενάριο που προτρέπει σ’ αυτήν την οδό, ήμουν θετική από την αρχή. Να σου πω, όμως, τι βλέπω ήδη από τώρα; Όλο και περισσότερος κόσμος κάνει το έξτρα βήμα, αυτή τη στροφή να κατανοήσει πώς ό,τι έχουμε είναι ο εαυτός μας. Πως ό,τι κρύβουμε μέσα μας, ό,τι κι αν είναι αυτό, πρέπει να συνομιλήσουμε μαζί του και να το θεραπεύσουμε. Ναι, παλιά, δυστυχώς, υπήρχε η άποψη ότι «τρελός είσαι και πας στον ψυχίατρο;» και μέχρι σήμερα βλέπεις ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου δεν είναι έτοιμο για κάτι τέτοιο, υπάρχει πολλή αντίδραση. Όμως, χρειαζόμαστε όλοι μας εκπαίδευση στην απλή παραδοχή που λέει ότι ακριβώς όπως αρρωσταίνει το σώμα, αρρωσταίνει και η ψυχή. Και μπορούμε να τη θεραπεύσουμε.
—Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις ένα από τα τόσα που μας πάνε πίσω σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων, ποιο θα ήταν αυτό;
Έχουμε τόνους πληροφόρησης και τόνους θεωριών, αλλά δεν έχουμε αίσθημα. Πιστεύω ακράδαντα ότι η γλώσσα που πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά είναι η γλώσσα του αισθήματος. Έχουμε γίνει μεγάλα κεφάλια. Κινούμενες μεγάλες κεφαλές. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι φταίει. Μπορεί σε άλλες εποχές να μην υπήρχε η τεχνολογία και την απουσία της να την κάλυπταν οι Θεσμοί και τις δομές της κοινωνίας. Προσωπικά, πιστεύω πολύ σοβαρά ότι για τα περισσότερα δεινά ευθύνεται το ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, είναι πολύ δύσκολο να έρθουμε σε επαφή με τη σκοτεινή μας πλευρά, με το πένθος μας. Είναι πολύ δύσκολο να έρθουμε σε επαφή με τη χαρά μας. Είμαστε πάντα σε μία απόσταση ή αν θες σε μία καθυστέρηση.
—Πιστεύεις ότι συμβάλλει σε αυτή την κατάσταση και το ατέλειωτο scroll down που μας φέρνει και σε μια δυσκολία σε ό,τι αφορά την επικοινωνία μας με νεαρότερους ανθρώπους;
Σαφώς η νέα γενιά έχει καινούρια εργαλεία που δεν τα καταλαβαίνω πάντα. Για παράδειγμα, μιλούσα με τον αδελφό μου για το χάσμα των γενεών που λέγαμε παλιά και γελούσαμε, αλλά όντως υπάρχει. Μία αίσθηση πως όσο και να είσαι ανοιχτός και πρόθυμος να ακολουθήσεις έναν 20άρη, δεν υπάρχει περίπτωση να τον καταλάβεις, ρε παιδί μου, τελεία! Οπότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αποδεχθείς μία καινούρια κατάσταση και να μην την πολεμάς, μόνο να είσαι δίπλα της. Εγώ δεν ξεχωρίζω την καινούρια από την παλιά γενιά στο θέμα αυτό.
—Πέρα από τη «στΟργή», φέτος ετοιμάζεις και πάλι κάτι δυνατό στο θέατρο. Θα μας πεις δυο λόγια;
Ναι! Και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτή την παράσταση! Θα κάνουμε τη «Φιλουμένα Μαρτουράνο», το έργο του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, με τον οποίο συνεργαζόμαστε ξανά μετά το “MasterClass” στο θέατρο «Δημήτρης Χορν» με ένα πολύ ωραίο θίασο. Τον ρόλο του Ντομένικο Σοριάνο κρατάει ο Μελέτης Ηλίας, θα είναι μαζί μας ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, η Πηνελόπη Μαρκοπούλου, η Ιωάννα Τζίκα και τα τρία αγόρια μου που είναι νέοι ηθοποιοί, ο Βαγγέλης Δαούσης, ο Βασίλης Νταρμάς και ο Βασίλης Μηλιώνης.
Θα βγούμε τέλος Οκτωβρίου και είναι ένας άλλος ρόλος, μία τελείως διαφορετική περιοχή απ’ ό,τι ήταν το MasterClass, έχει «άνοιγμα» στο τέλος, έχει φως στο τέλος, έχει καλό τέλος, βρε παιδί μου, το οποίο το είχαμε ανάγκη και ο Οδυσσέας και εγώ όταν σκεφτόμασταν το επόμενο έργο, μετά απ’ όλο αυτό που περάσαμε, να έχει ένα άνοιγμα. Πέρα από το γεγονός ότι θέλαμε μία τελείως άλλη κατάσταση, να δοκιμαστούμε και οι δύο αλλού, το είχαμε ανάγκη αυτό το καλό τέλος που έχει η Φιλουμένα. Μια ιστορία που να λέει ότι οι άνθρωποι τα βρίσκουν στο τέλος, το οποίο εγώ το έχω ανάγκη σαν μήνυμα πια, ότι ναι, μπορεί να συμβεί. Το πιστεύω. Αλίμονο κι αν δεν το πίστευα. Θέλω να πω, δεν θα είχε πια κανένα νόημα η ζωή. Η πρώτη σχέση μας είναι με τον εαυτό μας, αλλά αμέσως μετά είναι με τους ανθρώπους.
ΙΝFO
-Τη σκηνοθεσία της σειράς υπογράφει ο Χρήστος Γεωργίου
-Προσαρμογή σεναρίου: Εύα Πανταζή
-Σενάριο: Εύα Πανταζή, Γιάννης Βολιώτης
-Επιμέλεια Σεναρίου: Βάσια Καρυτινου
-Πρωταγωνιστούν: Μαρία Ναυπλιώτου, Νίκος Καραθάνος, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Ιωάννης Παπαζήσης, Βασιλική Τρουφάκου, Αναστασία Παντούση, Αλέκος Συσσοβίτης, Λένα Παπαληγούρα, Κωνσταντίνος Λάγκος, Γιολάντα Μπαλαούρα, Βασίλης Μηλιώνης και Μέγκυ Σούλι.
*Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία της φωτογράφισης το 1ο Γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου, τον διευθυντή, κύριο Ευάγγελο Στόικο και την υποδιευθύντρια, κυρία Σταυρούλα Αναγνωστοπούλου, καθώς και το καφέ Villa Grigio 46 (Μεγ. Αλεξάνδρου 45, Παλαιό Φάληρο). Η κα Ναυπλιώτου φοράει κοστούμι Themis Ζ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
