Η ταινία Ενήλικοι στην Αίθουσα προσφέρει ακριβώς αυτό που θα περίμενε ο υποψιασμένος στο σινεμά του Κώστα Γαβρά και τις θέσεις του Γιάνη Βαρουφάκη, θεατής: ένα πολιτικό δράμα για μια αλλαγή που ματαιώθηκε άδοξα κι επώδυνα, μέσα από το χρονικό των εξαντλητικών διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με τους εταίρους για το δυσβάσταχτο χρέος, στα χρόνια της κρίσης.
Πέρα από τα γεγονότα, που αναπαράγονται με λεπτομέρειες που συχνά φτάνουν σε σεμιναριακό επίπεδο ανάλυσης, ο 86χρονος Ελληνο-Γάλλος δημιουργός, ο οποίος βραβεύτηκε και για τη συνολική του προσφορά στο Φεστιβάλ Βενετίας, στήνει δυο εξαιρετικές, καθαρά κινηματογραφικές σκηνές, ανάσες στον συνεχόμενο διάλογο:
Ο Γαβράς δεν επιφυλάσσει για τον Βαρουφάκη ηρωικό βήμα αντίστοιχο του Σαρτζετάκη στο «Ζ», αλλά αναγκαστικά συντάσσεται με την ουτοπία του.
Όταν νέοι Αθηναίοι σηκώνονται από τα τραπέζια τους σε ταβέρνα όπου ο Βαρουφάκης με τη σύζυγο και φίλους τους τρώνε και συζητάνε τις εξελίξεις και την ενδεχόμενη παραίτησή του, περπατάνε αργά προς το μέρος του, σέρνοντας τα πόδια τους στα χαλίκια, βγάζοντας τον ήχο των αλυσοδεμένων ή των φαντασμάτων, τον κοιτάζουν για λίγα δευτερόλεπτα αμίλητοι, και αποχωρούν με νόημα. Και όταν ο πρωθυπουργός μεταβαίνει στις τελικές διαπραγματεύσεις, ο Γαβράς αποφεύγει τελείως τον λόγο, τον βάζει να κινείται ρομποτικά σε άγνωστα νερά, σα να προσπαθεί να αποφύγει αντιπάλους σε ρινγκ, και τον φέρνει αντιμέτωπο με αυτούς, σαν αρχαία χορωδία, βουβή και ασύμβατη, να χορεύει μαζί τους στις άκρες ενός αόρατου σκοινιού, σαν να δίνουν όλοι μαζί παράσταση διελκυστίνδας, με αποτέλεσμα μια αναμνηστική φωτογραφία βγαλμένη από ταινία τρόμου.
Ο Γαβράς δεν επιφυλάσσει για τον Βαρουφάκη ηρωικό βήμα αντίστοιχο του Σαρτζετάκη στο Ζ, αλλά αναγκαστικά συντάσσεται με την ουτοπία του (εξαιρετικός ο Χρήστος Λούλης), και ταυτόχρονα βλέπει με μεγαλύτερη συμπάθεια τον «ρόλο« του Αλέξη Τσίπρα, χωρίς να τον δαιμονοποιεί.
Σταθερά προσηλωμένος σε μια Ευρώπη αξιών και ανθρωπισμού, ο Κώστας Γαβράς βρήκε, 50 ακριβώς χρόνια μετά το ανελέητο κατηγορώ στην κυβέρνηση των συνταγματαρχών, τη δυσάρεστη αφορμή για να μιλήσει για ένα ακόμη ελληνικό δράμα, και, σε ευρύτερο πλαίσιο, την εξαφάνιση της αριστεράς μετά από μια σύντομη αναλαμπή ελπίδας και υποσχέσεων. Έχει δίκιο, και επέλεξε να κινηματογραφήσει το αυτονόητο.
Adults in the Room trailer